در مطالعه ای جدید میزان پلاستیک خورده شده و استنشاق شده توسط مردم در ۱۰۹ کشور جهان مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج این مطالعه نشان می دهد که مردم در بریتانیا و ایرلند پس از چین و مغولستان، بیشترین ذرات میکروپلاستیک را از طریق تنفس به ریه‌های خود می‌فرستند.
این امر ناشی از تجزیه و پراکندگی زباله‌های پلاستیکی بدون پالایش در محیط زیست است.
جذب میکروپلاستیک‌ها در سطح یک کشور، یک شاخص مهم برای آلودگی پلاستیکی و خطرات بهداشتی عمومی است. حل این مسئله به کنترل کیفیت آب و بازیافت موثر زباله و تلاش‌های محلی برای کاهش آلودگی نیاز دارد.
این مطالعه، عادات غذایی، فناوری‌های پردازش مواد غذایی، ترکیب سِنی جمعیت و نرخ تنفس هر کشور را که همگی عوامل تاثیرگذار بر مصرف میکروپلاستیک‌ها توسط ساکنان هر کشور هستند، در نظر می‌گیرد.
بر اساس این مطالعه، مردم بریتانیا و ایرلند روزانه حدود ۷۹۱ هزار ذره میکروپلاستیک را استنشاق می‌کنند. در چین و مغولستان، این میزان بسیار بالاتر و حدود ۲.۸ میلیون ذره در روز است.
ذرات میکروپلاستیک به ذراتی کوچکتر از ۵ میلی‌متر گفته می‌شود.
یک مطالعه در سال ۲۰۱۹ در کالج پادشاهی لندن نشان داد میزان ذرات میکروپلاستیک در هوای لندن، به ویژه الیاف مصنوعی از منسوجات اکریلیک، به طور چشمگیری بالا است.
محققان دریافتند که ساکنان ایالات متحده روزانه حدود ۳۰۰ هزار ذره را استنشاق می‌کنند، در حالی که ساکنان مدیترانه و مناطق نزدیک به آن، کمتر از این میزان را تنفس می‌کنند. کشورهایی مانند اسپانیا، پرتغال و مجارستان ماهانه حدود ۶۰ هزار تا ۲۴۰ هزار ذره را استنشاق می‌کنند.
این مطالعه همچنین میزان میکروپلاستیک خورده شده توسط مردم را بررسی کرده است. برای این کار، محققان داده‌هایی در مورد غلظت میکروپلاستیک در زیرگروه‌های غذایی عمده مانند میوه‌ها، سبزیجات، پروتئین‌ها، غلات، لبنیات، نوشیدنی‌ها، شکر، نمک و ادویه‌جات را جمع‌آوری کردند.
این مدل‌ها همچنین از داده‌هایی استفاده می‌کنند که نشان می‌دهد در کشورهای مختلف چه مقدار از این مواد غذایی مصرف می‌شود. به عنوان مثال، مصرف سرانه نمک در اندونزی و ایالات متحده تقریباً برابر است، اما غلظت میکروپلاستیک در نمک اندونزی حدود ۱۰۰ برابر بیشتر است.
در مجموع، این مطالعه نشان داد که مالزیایی‌ها ماهانه حدود ۱۵ گرم میکروپلاستیک می خورند که بیشتر از هر کشور دیگری است و اکثر این ذرات پلاستیکی از منابع آبی منتقل می‌شود.
اندونزیایی‌ها نیز با خوردن حدود ۱۳ گرم میکروپلاستیک در ماه، در رتبه بعدی قرار دارند. مصرف غذایی میکروپلاستیک در ایالات متحده حدود ۲.۴ گرم در ماه برآورد شده است، در حالی که کمترین میزان مربوط به پاراگوئه با ۰.۸۵ گرم است.
بر اساس این مطالعه، بریتانیا در رتبه ۸۹ از نظر خوردن میکروپلاستیک قرار داشت و هر فرد به طور میانگین حدود ۱.۶ گرم در ماه ذرات میکروپلاستیک می خورد.
صنعتی شدن در اقتصادهای در حال توسعه، به ویژه در آسیای شرقی و جنوبی، منجر به افزایش مصرف مواد پلاستیکی، تولید زباله و جذب میکروپلاستیک توسط انسان شده است. در مقابل، کشورهای صنعتی روند معکوسی را تجربه می‌کنند. چراکه با منابع اقتصادی بیشتر برای کاهش و حذف زباله‌های پلاستیکی آزاد تتلاش می کنند.
