20 مه 2003، آژانس فضایی اروپا اعلام کرد که چهار فضاپیمای کلاستر آن مجموعه‌ای از مشاهدات قابل‌توجهی را انجام داده‌اند که منجر به پیشرفتی در درک منشأ یک نوع عجیب و گیج‌کننده از شفق شد.
مأموریت کلاستر برای اولین‌بار در نوامبر 1982 پیشنهاد شد. این ایده به‌عنوان پیشنهادی برای مطالعه مناطق «مگنتوسفر» و «دم مغناطیسی» کره زمین در مدار قطبی توسعه یافت.
ایده کلاستر بعداً به مأموریت تبدیل شد و در سال 1996، فضاپیما آماده راه‌اندازی بود. پس از چندین تأخیر جزئی، آریان 5 در 4 ژوئن 1996 از کورو، گویان فرانسه بلند شد و محموله آن چهار ماهواره کلاستر بود.
متأسفانه بارهای سنگین آیرودینامیکی منجر به شکست آن و راه‌اندازی سیستم تخریب خودکار شد.
برای بازیابی برخی از ابزارهای منحصربه‌فرد از این مأموریت، آژانس فضایی اروپا تصمیم به ساخت پنجمین ماهواره کلاستر (به‌نام ققنوس) گرفت.
این هواپیما مجهز به قطعات یدکی پرواز آزمایش‌ها و زیرسیستم‌های آماده‌‌شده برای مأموریت کلاستر بود.
مشخص شد که اهداف علمی مأموریت کلاستر با یک فضاپیما نمی‌تواند برآورده شود. بنابراین پیشنهادهایی برای بازسازی سه یا چهار فضاپیمای کلاستر در اندازه کامل در کنار فونیکس وجود داشت.
بنابراین مأموریت از چهار فضاپیمای یکسان تشکیل شد که در یک سازند چهار وجهی پرواز می‌کنند. این نوع شفق‌های قطبی به‌عنوان نقاط روشن در جو زمین دیده می‌شوند و «شفق پروتون ایزوله» نامیده می‌شوند.
شفق‌های پروتون ایزوله زمانی اتفاق می‌افتند که شکستگی‌هایی در میدان مغناطیسی زمین ظاهر می‌شوند و به ذرات خارج‌شده از خورشید اجازه می‌دهند تا از میان آن‌ها عبور کرده و با مولکول‌های موجود در جو ما برخورد کنند. این اولین‌باری بود که ارتباط دقیق و مستقیمی بین این دو رویداد ایجاد می‌شد.
