عبدالله بلواسی (فعال کارگری) در گفتگو با خبرنگار ایلنا، به تاثیر معیشت کارگران بر رشد اقتصادی کشور اشاره کرد و گفت: وضعیت معیشتی و امنیت شغلی کارگران، تاثیر مستقیم روی پیشرفت اقتصادی و افزایش جمعیت دارد و مسئولان باید به این واقعیت باور داشته باشند.
او افزود: می‌دانیم پول یا همان وضع اقتصادی اکثریت مردم، نقش انکارناپذیری در پیشرفت، آبادانی و توسعه هرکشوری دارد. وقتی اکثریت جامعه پول داشته باشند، این پول در جامعه به گردش می‌افتد و زندگی می‌آفریند.
او افزود: ایران با برخورداری از ۶۸ گونه مواد معدنی جایگاه دهم را در دنیا دارد؛ در حوزه‌ی نفت مقام سوم، در صنعت گاز در جایگاه دوم، در مس، طلا، توریسم و… نیز حایز رتبه جهانی است. طبق آمار جهانی در سال ۲۰۲۳، ایران در میان ۱۶۷ کشور جهان در رتبه۱۲۶ شاخص رفاه جهانی قرار دارد. این نشان می‌دهد که طی سالیان طولانی و با برنامه ریزی‌های غلط، مسئولان نتوانسته یا نخواسته‌اند به سرمایه‌های انسانی و طبیعی خود به اندازه کافی بها بدهند و این باعث بیکاری نیروی کار شده، دستمزد کم و فقدان امنیت شغلی نیز مزید بر علت شده و نیروی کار را گریزان و بی‌انگیزه کرده است.
بلواسی با بیان اینکه «نیروی انسانی بزرگ‌ترین سرمایه هر اقتصاد است» اضافه می‌کند: دولت‌ها باید هرساله به میزان افزایش نیروی کار جوان، فرصتهای شغلی جدیدی ایجاد کند اما متاسفانه گویا در ایران اینگونه نیست. دولت با شعار ریشه کنی فقر و اشتغالزایی و وعده تک رقمی کردن تورم کارش را شروع کرد اما بعد از دو سال، نه تنها تورم کاهش نیافت بلکه در اکثر موارد تورم ۳ رقمی شد.
او به معضل ناترازی دستمزد با تورم اشاره می‌کند و می‌گوید: در کشورهای مترقی جهان، دستمزد را با کارشناسی و مدیریت، طبق تورم موجود در بازار تعیین می‌کنند اما در ایران طبق آمارهای بانک مرکزی و مرکز آمار که خودشان هم زیر مجموعه دولت هستند، هیچگاه دستمزد برابر با نرخ تورم افزایش نیافته است.
این فعال کارگری یک پرسش طرح می‌کند: کارگر و مزدبگیری که درآمدش با هزینه‌های زندگی یکی نبوده و همیشه هشت را در گرو نُه داشته، با چه امیدی تشکیل خانواده بدهد و فرزند بیاورد؟ کارگری که در تامین مخارج زندگی و اجاره بهای دو نفر لنگ مانده باشد، چطور می‌تواند به آینده‌ی فرزندانش امیدوار باشد؟
بلواسی اضافه کرد: مگر وظیفه دولت تامین مسکن برای کارگران نیست؛ مگر اصل ۳۱ قانون اساسی نمی‌گوید دولت باید برای همه با اولویت کارگران و روستانشینان خانه بسازد، چرا تلاشی در جهت اجرای این اصل صورت نمی‌دهند؟ تا امروز چند درصد از کارگران ایرانی با طرح‌های دولت صاحب مسکن شده‌اند؟ یک کارگر چند سال باید منتظر خانه دارشدن باشد؟ چرا مسئولان از خود نمی‌پرسند چرا سن ازدواج این اندازه بالا رفته و چرا آمار ازدواج به صفر نزدیک شده؟
او اضافه می‌کند: کشوری که تا چند سال پیش یکی از کشورهای جوان دنیا بود چرا به سرعت به سوی پیر شدن پیش می‌رود؟ مسئولان باید به این سوال با صداقت جواب دهند.
این فعال کارگری در پایان تاکید می‌کند: وظیفه دولت است که اول برای کارگران و مردم، یک زندگی شرافتمندانه تامین کند بعد به فکر افزایش آمار ازدواج و فرزندآوری باشد؛ افزایش جمعیت، دستوری و با وعده و شعار ممکن نمی‌شود.
