یک واقعیت تمام عیار این است که نظام جمهوری اسلامی ایران در سیاست خارجی روزنه‌های کوچک را هم برای صلح موقت یا میان‌مدت با غرب به ویژه ایالات‌متحده آمریکا بسته است. این سیاست به نظر می‌رسد در حرف و ظاهر در حالی که رخدادهای سترگی اتفاق نیفتد پابرجا بماند. به این ترتیب رژیم تحریم‌ها نیز گریبان کسب‌وکار ایرانیان و اقتصاد کلان را در دست دارد و با شل و سفت کردن بر نوسان‌ها و عدم تعادل‌ها می‌افزاید.تجربه نشان داده است از سال ۱۳۹۷ تا امروز اقتصاد ایران با نرخ‌های تورم ۴۹درصدی روبه‌رو است و امسال نیز همین تجربه را خواهد داشت. نرخ‌های تورم فزاینده در این سال‌ها و احتمال افزایش آن نشانه‌ای از ونزوئلایی‌شدن است.
ایران اما در بقیه مسائل و موضوع‌ها نیز در جاده ونزوئلایی‌شدن قرار دارد اما شکل و شتاب آن شاید تفاوت داشته باشد. یکی از ویژگی‌های ونزوئلا کاهش شتابان ارزش پول ملی در برابر ارزهای معتبر است که ایران در این زمینه وضعیت دهشتناکی دارد. ارزش پول ایران در ۱۰ سال گذشته ۵۰ برابر ارزان‌تر شده است و در حال حاضر یکی از سست‌ترین پول‌های ملی در برابر دلار به حساب می‌آید. از سوی دیگر پیامدهای اقتصاد پوپولیستی و دولتی در ونزوئلا که به تورم‌های بالا منجر شد خروج شهروندان این کشور به کشورهای همسایه بود.
آمارها و گرایش‌ها نشان می‌دهد مهاجرت خزنده در ایران به سرعت در حال افزایش است. این نیز نشان می‌دهد ایرانیان از تجربه ونزوئلا درس گرفته و بر شتاب مهاجرت می‌افزایند. یکی دیگر از نشانه‌های ونزوئلایی‌شدن ایران کمبود و ناترازی حامل‌های انرژی است. مقام‌های ایران دیگر ابایی ندارند به بنگاه‌های صنعتی بگویند در تابستان به اندازه کافی برق نخواهند داشت و باید خود را مطابق برنامه ابلاغی دولت آماده کار کنند همچنان که هراسی ندارند، بگویند در زمستان نیز گاز به اندازه کافی برای مصرف نیروگاه‌ها و بنگاه‌های بزرگ نخواهند داشت. دولت ایران برای تنظیم تولید و مصرف برق میلیون‌ها ایرانی را وادار کرده است برنامه زندگی خود را تغییر دهند و در ساعت‌هایی که باید خواب باشند با رنج و محنت و با سختی برای نگهداری فرزندان خود ساعت شش صبح بر سر کار باشند. از سوی دیگر زمزمه کاهش ساعت کار کارمندان به گوش می‌رسد که این برنامه نیز در ونزوئلا اجرا شد.مقام‌های سیاسی ایران تصور دقیقی از اینکه ایران آرام‌آرام همان ونزوئلا می‌شود ندارند و آن را باور نمی‌کنند.
