شاید بتوان گفت که آپولو- ۱۴ بعد از آپولو- ۱۱، از مهمترین مأموریت‌های پروژه آپولو است و برنامه فضایی آمریکا را نجات داد.
۵ فوریه ۱۹۷۱ دو فضانورد از فضاپیمای آپولو- ۱۴ پیاده شدند و قدم روی سطح ماه نهادند.
فضاپیمای حامل سه فضانورد، ساعت ۴:۰۳ بعدازظهر به وقت نیویورک، با راکت ساترن ۵ از مجتمع پرواز «۳۹» پایگاه فضایی کندی پرتاب شد و آپولو- ۱۴ را به سوی ماه به پرواز درآورد.
آپولو- ۱۴ درست بعد از مأموریت ناموفق آپولو ۱۳ به پرواز درآمد، بنابراین فشار بسیار زیادی روی آژانس فضایی و سرنشینان بود. ادگارد میچل درباره مأموریت گفته‌است:
«ما می‌دانستیم که اگر مأموریت شکست بخورد، مجبور بودیم برگردیم و به احتمال زیاد برنامه آپولو به پایان می‌رسید. هیچ راهی نبود که ناسا دو شکست پشت سر هم را تحمل کند و می‌دانستیم که مسئولیت بزرگی به ما سپرده شده است و باید مطمئن می‌شدیم که کار به درستی انجام خواهد شد.»
با وجود مشکلاتی که پس از پرواز و درحین فرود ایجاد شد، مأموریت ادامه پیدا کرد تا بعد از ۷۹ ساعت فضاپیما به مدار ماه برسد. چند ساعت بعد از فرود ماه‌نشین، دو پیاده‌روی فضایی انجام شد.
سه فضانورد مأموریت: آلن شپرد، ادگار میچل و استوارت روسا
دستاورد‌های مأموریتدو فضانورد آپولو- ۱۴ پس از فرود، دوربین تلویزیونی را برپا کردند، آنتن ارتباطی را مستقر کردند، نمونه جمع‌آوری کردند، عکاسی کردند و پکیج آزمایشگاهی سوخت اتمی آپولو را روی سطح ماه نصب کردند. این پکیج به دانشمندان اجازه می‌داد تا روی سطح ماه لرزه‌نگاری انجام دهند.
در پیاده‌روی دوم، فضانوردان باید تمام تجهیزات خود را در یک چرخ دستی فضایی می‌گذاشتند و مسیر را تا دهانه‌ای به نام «Cone» می‌پیمودند. خطر اتمام اکسیژن باعث شد تا مرکز کنترل دستور بازگشت به محل فرود را صادر کند. اما بعد‌ها تصاویر نشان دادند که آن‌ها تا ۲۰ متری هدف پیشروی کرده بودند.
قبل از بازگشت به فضاپیما، شپرد با انداختن دو توپ گلف روی ماه، رخدادی ورزشی را نیز در فضا رقم زد. در این مدت، روسا در مدار باقی ماند و از ناحیه‌های مختلف ماه عکاسی و محل فرود مأموریت‌های بعدی را مشخص کرد.
۹ روز پس از پرتاب ساترن ۵ از پایگاه فضایی کندی، آپولو- ۱۴ بر سطح آب‌های اقیانوس آرام فرود آمد.
منبع: دیجیاتو
