کد خبر: ۴۳۵۷۲۵
۱۶۷ بازدید
مجله طراح: در ۱۵ دسامبر ۱۹۰۷ در ریو دوژانیرو متولد شد. او یکی از آرشیتکت های برزیلی است که در ایجاد معماری مدرن بین المللی در برزیل شناخته شده است. از پیشگامان بهره برداری از خصوصیت پلاستیکی ساختمانی در بتن آرمه است. بناهای مشهور او بیشتر پروژه هایی است که برای شهر برزیلیا تهیه کرده است.
می گوید: زاویه های قائمه و خطوط مستقیم که انعطاف پذیری نداشته باشند مورد توجه من نیستند چون برای انسان ساخته نشده اند. آنچه که مورد توجه من است خطوط منحنی آزاد است مثل خطوط منحنی که در کوه های کشور من دیده می شوند در مسیرهای موجی رودخانه ها، در امواج دریا، درهیکل زن های جالب و خلاصه منحنی هایی که جهان را ساخته اند.
به گفته ی خودش: به نظر می اید که برای خوش گذرانی زندگی می کنم که ان خود مسیری دگراست. در ۱۹۲۸ در ۲۱ سالگی با آنیتا بالدو دختری ۱۸ ساله که یک مهاجر ایتالیایی از شهر پادوا بود ازدواج کرد. از او دارای یک دختر شد به نام آنا ماریا.از دخترش پنج نوه و سه نتیجه و چهار نبیره دارا شد. در ۱۹۲۹ وارد دانشکده ی هنرهای زیبا شد که در سال ۱۹۳۴ به صورت آرشیتکت و مهندسی فارغ التحصیلی گشت. باوجود اینکه در مضیقه ی مادی بود ولی همیشه ایده های ایده آلیستی داشت. تصمیم گرفت که بدون پاداش در دفتر معماری لوسیو کاستا و کارلوس لئون به کار مشغول شود. برای او خوش آمد نبود که وارد کارهای معماری بازار شود بنابر این در دفتر لوسیو بهترین مکانی بود که می توانست معماری نوینی را بیاموزد.
تا ۲۰۰۴ به همین صورت ادامه داد و در ۲۰۰۶ با منشی خود که خانمی ۶۰ ساله بود ازدواج کرد. اوسکار عادت داشت که هرروز به دفتر خود در کوپا کابانا سری بزند. جایی که روی پروژه ی مسیر نیمایر در منطقه ی Niteroi که مشغول طراحی یک مجموعه از بناهای جدید برای تالیفات خود بود کار میکرد.
موقعیت های سیاسی و ایده های ایدئولوژیکیتداوم ایده های مارکسیستی باعث هم بستگی مردم بایکدیگر می شود. مبارزه ی سیاسی مسئله ای بود که همیشه در زندگی و کارهای اسکار نیمایر به طور مشخص خود نمایی می کرد. در سال ۱۹۴۵ که یک آرشیتکت شناخته شده ای بود با لوئزی کارلوس پرستز از حزب کمونیست برزیل اشنا شد. نیمایر خانه ای را که از آن به عنوان دفتر کار استفاده می کرد به پرستز برای برقراری جلسات حزب واگذار کرد. همیشه از موقعیت خود مثل یک سمپاتیزان استالینی دفاع می کرد.
در زمان سال هایی که حکومت برزیل نظامی بود او با عده ای از رهبران حزب ملاقات کرده و با بعضی از آنها دوستی برقرار کرد. در ۲۰۰۷ با فیدل کاسترو ملاقات کرد و او را به عنوان سنبل ضد آمریکایی ترسناکی که پرچم کوبا را در تصرف دارد معرفی کرد. فیدل در سخنرانی خود در ۲۰۰۷ زمانی که از بازنشستگی خود صحبت می کرد از دوست خود نیمایر مثال آورد که مثل نیمایر فکر می کنم که می گفت: تا آخر این فعالیت خود را ادامه می دهم. این جمله در نامه ای که در ۲۰۰۸ نوشت تکرار شد.نیمایر می گوید: فکر نمی کنم مهم باشد معماری عاملی است که من ایده هایم را بیان کنم. اسان است اگر بتوانیم دنیایی مساوی برای همه به وجود اوریم و به همه چیز با خوش بینی نگاه کنیم، من هیچ چیز جز شادی همگی را خواستار نیستم. اسکار نیمایر علی رغم این صحبت های کمونیستی بدون اینکه از این ولخرجی ها ناامید باشد پروژه های مختلفی را به دولت اهدا کرد. پروژه های او رقم های زیادی را برای حکومت بالا اورد. در ۲۰۰۷ مبلغ پنج میلیون دلار بابت پروژه ی ساختمان دادگستری عالی برزیلیا دریافت کرد. حدود ۲۷ میلیون دلار از دولت برزیل به خاطر پروژه هایش از ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۸ مطالبه و دریافت کرد.
کار های مهندسی
با وجود تمام اهمیتی که در کارهای بتن آرمه ی اسکار نیمایر وجود دارد اهمیت کار های او به خاطر وجود مهندسانی همچون ژواکیم کاردوزو و ژوزه کارلوس وس کنسلو که مسئول محاسبات بناهای او در برزیلیا و همچنین برای کارهایی که دهه ی هفتاد تا به امروز انجام داده است می باشد. نیمایر همراه با وس کنسلو در ۲۰۰۲ کتابی در مورد بحث ها و دیالوگ هایی که بایکدیگر در مورد کارهای معماری، مهندسی، ادبیات و فلسفه و سیاست، داشته اند منتشر کرد.
کارهای اولیه
اولین پروژه ی شخصی او در سال ۱۹۳۷ در ریودوژانیرو ساخته شد ساختمان گهواره بود. این معماری معرف ایده های اولیه ی معماری مدرن است که تحت تاثیر کارهای لوکربوزیه و پنج عامل اصلی معماری مدرن به انجام رسید: پیلوتی، پلان ازاد، نمای ازاد، امکانات پنجره های کشیده در نما، پشت بام سبز و شبکه های اب گیر، که برای اولین بار به صورت عمودی در برزیل اجرا می شد. در زمان ساخت اسکار در خارج از برزیل بود موقعی که بازگشت مشاهده کرد که افتاب گیر ها به صورت نابه جا بدون اینکه محافظ نور افتاب باشند کار گذاشته شده است. بدین صورت بود که نیمایر که بابت پروژه ی دریافتی نکرده بود حاضر شد با مخارج خود آفتاب گیر ها را اصلاح کند. این بنا در سال ۱۹۳۸ افتتاح شد و تا ۲۰۰۸ با همان عملکرد باقی ماند.
