تفنگچی مورد اعتماد یحیی در آشیانه قرمز حالا به نقطه اتکای اسکوچیچ در تیم ملی نیز بدل شده است. در آستانه جدال سرخپوشان پرسپولیس با جنگجویان کوهستان در آسیای میانه با وحید امیری هم‌صحبت شدیم. انگار خدا سخت او را بغل کرده بود که با آرامشی مثال‌زدنی پاسخ سوالات ما را داد و هرگز سر از سیاره‌های تشویش درنیاورد. گپ و گفت «اعتماد» با مردی که نسیم عصرگاهی لای پیراهنش پیچیده بود و در خنکای سرزمین کوهستانی به آمال رنگارنگ خویش فکر می‌کرد پیش روی شماست.
از دوئل پرسپولیس با استقلال تاجیکستان شروع کنیم. شما چقدر از این تیم شناخت دارید؟
آن‌طورکه مربیان گفته‌اند تاجیک‌ها فشرده و نزدیک به هم بازی می‌کنند و با تراکم زیاد در خط دفاع راه‌ها را می‌بندند. بعد هم در فرصت‌های به‌وجودآمده ضدحمله می‌زنند و به سرعت توپ را به مهاجمان‌شان می‌سپارند. آنها قطعا برای این بازی برنامه دارند، به ویژه اینکه در خانه خود بازی می‌کنند.
اما تحلیلگران کار شما را نسبت به استقلال و تراکتور آسان‌تر تلقی می‌کنند؟
ببینید، تیمی که خودش را به این مرحله رسانده باشد یقینا حریف دست و پا بسته‌ای نیست و گوشه رینگ گیر نخواهد کرد. همین استقلال تاجیکستان، الهلال را در هم کوبیده و در مرحله گروهی خیلی‌ها را متحیر بازی‌های خود کرده است، پس نمی‌تواند قاعدتا تیم ضعیفی باشد.
شما در حالی به ضیافت شهر دوشنبه قدم می‌گذارید که کنعانی‌زادگان، احمد نور و شهریار مغانلو را ندارید. مربیان پرسپولیس فکری برای این موضوع کرده‌اند؟
به هر حال ما سه بازیکن خوب‌مان را دیگر کنار خود نداریم اما پرسپولیس از روز اول شکل‌گیری‌اش تا امروز هرگز قائم به فرد نبوده و این‌طور نیست که اگر مثلا وحید امیری نباشد تیم در بن‌بست گرفتار خواهد شد. کار تیمی در اردوی پرسپولیس حرف اول را می‌زند و مربیان براساس پتانسیل تیم و شناخت حریف قطعا سه‌شنبه تیم قدرتمندی را روانه میدان خواهند کرد. شک نکنید.
تیمی که نایب‌قهرمانی آسیا را تجربه کرده حالا به کدام مقصد می‌اندیشد و کدام قله را برای تسخیر درنظر گرفته است؟
یادتان هست که پارسال ما چگونه خود را به فینال رساندیم و اگر کمی شانس همراه‌مان بود اولسان را هم می‌بردیم و جام را به تهران می‌آوردیم، اما متاسفانه این اتفاق رخ نداد. معلوم است تیمی که طعم نایب‌قهرمانی را چشیده فقط با قهرمانی راضی خواهد شد. من امیدوارم ما با عبور از سد استقلال تاجیکستان راه رسیدن به قهرمانی را هموار کنیم.
تو سه‌شنبه در کدام پست بازی می‌کنی؟
این را دیگر همه می‌دانند که من تابع فرامین مربیان هستم و حاضرم در هر پستی که درنظر بگیرند حضور داشته باشم. دفاع، خط میانی یا حتی خط حمله. برای من مهم جنگیدن تا آخرین نفس و ایفای نقش در مسیر پیروزی است.
توپچی ۳۳ ساله قرمزها فکر می‌کند این نبرد با چه نتیجه‌ای تمام شود؟
پیش‌بینی کار بسیار سختی است اما با توجه به تمریناتی که در تاجیکستان انجام دادیم خوشبختانه تیم در شرایط مسابقه قرار گرفته و ان‌شاءالله با تدابیر مربیان و جنگندگی تک‌تک بچه‌ها از این کارزار سربلند بیرون خواهیم آمد. واقعیت این است که در مرحله حذفی نتیجه چندان مهم نیست و باید به اصل موضوع فکر کرد؛ یک نمایش حساب‌شده برای حذف حریف و رسیدن به دور بعد.
از تیم ملی هم بپرسیم. درست است که بچه‌های تیم ملی تو را پسر اسکوچیچ نامیده‌اند؟
ما همگی پسران اسکوچیچ هستیم و در نقش شاگرد و مربی سعی می‌کنیم بیشترین بازدهی را در زمین داشته باشیم تا رضایت کادر فنی را جلب کنیم. البته آقای اسکوچیچ به من لطف ویژه دارد و ما رابطه بسیار خوبی با یکدیگر داریم.
جدای از رفاقت‌ها فکر می‌کنی دراگان در قواره تیم ملی ایران هست؟
نتایجی که تاکنون به دست آمده به خوبی مبین آن است که کادر فنی وظیفه‌اش را به بهترین نحو انجام داده. شکر خدا همدلی در اردوی تیم ملی حاکم است و بچه‌ها رابطه عاطفی خوبی با نیمکت پیدا کرده‌اند. من فکر می‌کنم اسکوچیچ آنقدر توان دارد که ما را به جام جهانی برساند و به اهداف ترسیم‌شده دست یابد.
ایران ۱۵ مهر در دوبی روبه‌روی امارات خواهد ایستاد. به نظر می‌رسد بردن اماراتی‌ها و ۹ امتیازی شدن، تیم ملی را در شرایط بسیار ایده‌آلی قرار دهد!
همین‌طور است. ما با همه توان به مصاف امارات می‌رویم تا هم سه امتیاز را بگیریم و هم برای کره‌جنوبی خط و نشان بکشیم. بالاخره پنج روز پس از این بازی باید در آزادی از کره‌ای‌ها میزبانی کنیم.
۵۹ بازی ملی در ۳۳ سالگی. هیچ به این فکر کردی که تعداد بازی‌های ملی وحید امیری به چه رقمی خواهد رسید؟
راستش نه. تا زمانی که تیم ملی مرا بخواهد سرم را به عشق ایران جلوی توپ خواهم گذاشت و از فدا شدن هم هراسی ندارم. برای من افراشته شدن پرچم ایران در میادین بین‌المللی یک اتفاق بزرگ است. امیدوارم آنقدر خوب بازی کنم که بتوانم سال‌ها در خدمت تیم کشورم باشم.
راستی دلت برای خرم‌آباد و دره‌های چشم‌نواز زاگرس تنگ نشده؟
مگر می‌شود خاستگاهت خرم‌آباد باشد و دلت برای آن شهر خوب و آن مردمان نجیب تنگ نشود؟ تمام دنیا را هم که دور بزنم باز در خرم‌آباد آرام خواهم گرفت. مگر می‌شود مناره آجری و پل شاپوری و گرداب سنگی را با آن همه زیبایی از یاد برد؟
