تبلیغات ویژه

» خرید ممبر تلگرام »طراحی سایت و سئو »خرید فالوور و لایک »ادمین حرفه ای اینستاگرام »پکیج آموزش ارزهای دیجیتال »تبلیغات در اینستاگرام »خرید پیج اینستاگرام

مطالب مهم




نام تمامی قاتلان امام حسین (ع) و سرنوشت آنها بعد از حادثه کربلا

نبردی که در دهه محرم سال ۶۱ هجری قمری بین سپاه کم تعداد حسین بن علی (ع) و سپاه یزید در نزدیکی محلی به نام کربلا صورت گرفت و در آن سپاه امام حسین (ع) توسط سپاه عمربن سعد کشته شدند.این روز به عاشورا معروف می باشد در ادامه همراه با نیک صالحی شوید تا درباره سرنوشت قاتلان امام حسین بیشتر بدانید.

سرنوشت قاتلان امام حسین

در قیام عاشورا افراد بسیار زیادی در جبهه باطل و دشمن بودند که هیچ کدام از آن ها هرگز عاقبت
بخیر نشدند و هیچ گاه در زندگی روز خوش ندیدند.
معرفی چند تن از دشمنان و قاتلان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و سرنوشت شوم آنان در این جهان را در
این گزارش بخوانید.

– ابن حوزه

عبدالله بن حوزه تمیمی، از هتاکان لشگر عمربن سعد در کربلا که مورد نفرین امام علیه السلام قرار گرفت.
وی از قبیله بنی تمیم بود که نامش «ابن جوزه» در برخی نقل ها و «تیمی» هم آمده است.
روز عاشورا، آن زمان که لشگر بنی امیه به سپاه امام حسین علیه السلام حمله کرد، ابن حوزه، مقابل لشگر
رفت و امام علیه السلام را چند بار با لحن بسیار تند و خشن صدا زد.

حسین علیه السلام، در مرتبه آخر جلو آمد.
و فرمود چه می خواهی؟ او گفت:ابشربالنار «بشارت باد ترا به آتش دوزخ»
امام علیه السلام فرمود:او کیست؟ گفتند:ابن
حوزه تمیمی.

آنحضرت گفت:دروغ گفتی من نزد پروردگارم می روم که مهربان است و شفاعتش پذیرفته؛ آنگاه حضرت، او را نفرین کرد
و فرمود:خدایا او را به آتش دوزخ ببر.

ابن حوزه خشمگین شد و خواست اسبش را به طرف حضرت بجهاند که اسبش چموشی کرد.

و او را از پشت خود انداخت، بطوری که پای چپش در رکاب بود و پای دیگرش واژگون که مسلم
بن عوسجه یکی از اصحاب امام علیه السلام، بر وی تاخت و شمشیر به پای او زد و پایش از
تن جدا شد.

اسب همچنان می دوید و سر او را به هر سنگ و کلوخ و درختی کوبید تا مرد.
و روحش به آتش دوزخ رفت.

سپس آن حیوان بر او بگردید و با سم آنقدر او را کوفت و پاره پاره کرد تا اینکه به
جز دو پا چیزی از او نماند.

– اخنس بن مرثد حضرمی

سرنوشت قاتلان امام حسین از عناصر خبیث در لشکر عمر بن سعد در کربلا که عمامه امام حسین علیه السلام را ربود و جنایات
دیگری نیز مرتکب شد.

نامش را (احبش بن مرثد بن علقمه حضرمی، احبش بن یزید، اخنس بن مرید)، هم گفته اند.

روز عاشورا سال ۶۱ هـ.ق، بعد از شهادت حسین بن علی علیه السلام، لشگر کوفه به جهت غارت لباس های
او، بر جسد مقدسش روی آوردند که «اخنس» ملعون عمامه آن حضرت را برداشت و به سرش بست.

او بعدا به مرض «جذام» مبتلا شد اگرچه به روایتی، «جابربن یزید ازدی»، به این جنایت متهم است ولی اکثر
مورخین، همین «اخنس» را سارق عمامه امام علیه السلام می دانند.

دیگر از جنایات او این که:چون امام حسین علیه السلام شهید شد، عمربن سعد (لعنه الله علیه) در بین لشگریانش
ندا داد که:کیست که داوطلب شود تا بر بدن حسین با اسب بتازد؟ آن ملعون با چند نفر دیگر حاضر
بر اینکار شدند.

اخنس آمد و با ۹ نفر دیگر با اسب بر بدن آنحضرت تاختند و استخوان سینه و پشت و پهلوی
مبارکش را شکستند.

و بعدا نزد عبیدالله بن زیاد رفته و جایزه اندکی گرفتند.
ابوعمرو زاهد می گوید:وقتی نسب آنها را دیدیم همگی حرامزاده بودند.

سرنوشت قاتلان امام حسین ،اخنس بن مرثد حضرمی

به نقل از کتاب «نفس المهموم» و ناسخ التواریخ:مختار ثقفی در زمان قیام خودش به خونخواهی شهداء کربلا، نخست همین
جماعت را آورد و دست ها و پاهایشان را با میخ های آهنین بر زمین بست و دستور داد تا
با اسب های تازه نعل، آنقدر بر بدن پلیدشان تاختند تا گوشت و پوست و استخوانشان در هم کوبیده شده
و هلاک گشتند.

در تاریخ طبری روایتی است که اخنس بعد از این جنایاتش، در جنگی ایستاده بود که تیری ناشناس به او
خورد و قلبش شکافت و مرد.
(لعنه الله علیه)

– اسحاق بن حیوه [حیاه] حضرمی

در موضوع سرنوشت قاتلان امام حسین از جنایتکاران لشگر عمر بن سعد در کربلا که لباس امام حسین علیه السلام را سرقت و
جنایات دیگری هم مرتکب شد.
نام پدرش را حریه، یحیی و حویه، نیز گفته اند.

روز عاشورا، پس از شهادت حسین بن علی علیه السلام، لشگر عمربن سعد به جهت غارت لباس های او بر
جسد مقدسش حمله کردند.

اسحاق بن حیوه، پیراهن آنحضرت را ربود و به سرقت برد و پوشید، در حالی که در آن پیراهن بیشتر
از ۱۱۰ سوراخ از تیر و نیزه و شمشیر بود.
اگرچه این عدد را به اختلاف ذکر کرده اند.

اسحاق بعد از این قضیه به مرض پیسی مبتلا شد و موی سر و رویش ریخت.
دیگر از جنایت این ملعون، آنکه وقتی امام حسین علیه السلام شهید شد، عمر بن سعد (لعنه الله علیه) در
بین یارانش فریاد زد که:چه کسی داوطلب می شود که بر بدن حسین با اسب بتازد؟ او، (اسحاق حضرمی) با
چند نفر دیگر حاضر بر اینکار شدند.

آمد و با اسب خویش بر بدن امام علیه السلام تاخت، چندان که پشت و سینه آنحضرت درهم شکست؛ و
بعد هم به اتفاق دیگر جانیان، نزد عبیدالله بن زیاد رفتند و جایزه اندکی از او گرفتند.
ابوعمر زاهد می گوید:در نسب آنها دیدیم که همگی حرامزاده بودند.

سرانجام شوم زندگی او:

در سرنوشت قاتلان امام حسین به نقل از «نفس المهموم»، مختار ثقفی در زمان خونخواهی شهداء کربلا، او و دوستانش را گرفت و دست و
پایشان را به بندهای آهنین بست و دستور داد آنقدر اسب بر بدن آنها تاختند تا هلاک شدند.

– اسد بن مالکاز عناصر خبیث و قاتلین در کربلا، و سرسپردگان بنی امیه.

نام او به گونه های مختلفی چون اسید بن مالک، و اسید بن مالک حضرمی، ذکر شده است.
بعضی از مورخین چون «ابن شهرآشوب در مناقب» و سیدمحسن امین در «اعیان الشیعه» و قاضی نعمان او را شریک
در قتل حضرت عبدالله فرزند مسلم بن عقیل (ع) با همدستی عمروبن صبیح صیداوی می دانند و در زیارت شهداء
از ناحیه مقدسه امام زمان (ع) چنین آمده است:

السلام علی القتیل بن القتیل «عبدالله بن مسلم بن عقیل» و
لعن الله قاتله عامر بن صعصعه و قیل اسد بن مالک، و امام زمان (ع)، او را لعنت کرده است.

اسید [اسد]، از جمله ۱۰ نفری بود که بعد از شهادت حسین بن علی (ع)، بر بدن مبارک او با
اسب تاختند و استخوان ها و سینه آن حضرت را درهم شکستند و چون نزد ابن زیاد ملعون رفتند، خواست
اظهار خوش خدمتی کند و جایزه بگیرد، شعری به این مضمون خواند:

ما سینه حسین را درهم کوبیدیم بعد از
آن که پشت او را لگدمال کردیم با اسبان قوی هیکل و تیزتاز!! (لعنه الله علیه)

ابن زیاد گفت:شما چه
کسانی هستید؟ گفتند:ای امیر ما کسانی هستیم که نیکو خدمت کردیم.

ابن زیاد وقعی بر ایشان نگذاشت و فرمان داد تا جایزه کمی به آنها دهند.
چون نسب این ده نفر را بررسی کردند، دیدند که همه حرامزاده و از اولاد زنا بودند.

سرنوشت قاتلان امام حسین اسد بن مالکاز

زمانی که مختار ثقفی به خونخواهی حسین بن علی علیه السلام در سال ۶۶ هـ.ق، قیام کرد، دستور داد دست
و پای آنها را به میخ های آهنین بر زمین بکوبند و حکم داد تا بر بدن ایشان اسب تاختند
تا هلاک شده و در زیر سم اسبان نابود گشتند.

(ملهوف ص ۱۸۲، بحارالانوار ج۴۵ ص۵۹)
قولی است مبنی بر اینکه او، همان اسید حضرمی (شوهر طوعه) کسی که در
کوفه، حضرت مسلم بن عقیل (ع) را در خانه اش پناه داد و او (اسید حضرمی و به نقلی پسرش
بلال) این خبر را به دارالاماره و حکومت وقت داد و مسلم (ع) دستگیر شد.

اما ممکن است فقط یک تشابه اسمی باشد.
«بهر حال منبع موثقی بر این قول یافت نشد.» آنچه مسلم است اینکه از قتله کربلا بوده و دست ناپاکش
به خون پاکان آلوده گشته است.

– بحدل [بجدل] بن سلیم کلبی از عناصر خبیث لشگر عمربن سعد در کربلا!!

در عاشورا سال ۶۱ هـ.ق که
لشگر عمر سعد، حسین بن علی (ع) را شهید کردند، برای غارت اموال و لباس های او، بر جسد مقدسش
حمله ور شدند که «بجدل بن سلیم، لعنه الله علیه» انگشت آن حضرت را با انگشترش برید و به سرقت
برد.

و این انگشتر، غیر از انگشتری رسول خدا بود که از ذخایر نبوت است.
مختار ثقفی وقتی به خونخواهی شهداء کربلا قیام کرد، بجدل را دستگیر نمود و دستور داد تا هر دو دست
و پایش را قطع کردند و آنقدر در خون خود غلطید تا هلاک شد و مرد.

نکته:روایتی از «محمد بن مسلم از امام صادق (ع)» نقل شده که می گوید:
از امام صادق (ع) از انگشتر
(خاتم) حسین بن علی (ع) پرسیدم که به دست که افتاد؟ و یادآور شدم که «من شنیدم در ضمن اموال
دیگر به غارت رفته است».

حضرت فرمودند:«چنین نیست که گمان برده اند».
حسین (ع) به پسرش علی بن الحسین وصیت کرد و خاتم خود را در انگشت او کرد و کار امامت
را به او سپرد.

چنانچه رسول خدا (ص) با علی بن ابیطالب کرد و او با حسن و او با حسین (ع)، سپس این
خاتم بعدا به پدر من از پدرش رسید و اکنون در نزد من و به من رسیده است.
و من هر جمعه در دست می کنم و با آن نماز می خوانم.

محمد بن مسلم

محمد بن مسلم می گوید:روز جمعه نزد او رفتم نماز می خواند.
چون از نماز فارغ شد دست به سوی من دراز کرد، در انگشتش خاتمی دیدم که نقش نگینش چنین بود
لااله الا الله عده للقاءالله.

حضرت فرمود:این خاتم جدم ابی عبدالله الحسین (ع) است.
(۱- ص ۲۰۰ در نفس المهموم به نقل (شیخ صدوق) و (روضه الواعظین) ۲- موسوعه الامام الحسین به نقل از
ترجمه امالی، کمره ای)

– سرنوشت قاتلان امام حسین بدیل بن صریم (حریم)

از قاتلان حضرت حبیب بن مظاهر اسدی و عناصر خبیث و جنایتکار تاریخ.
او از قبیله بنی تمیم و از بنی عقفان بود.

واقعه شهادت حبیب بن مظاهر
ظهر روز عاشورا سال ۶۱ هـ.ق که حسین بن علی علیه السلام در سرزمین کربلا می خواست با یارانش نماز
را به جا آورند و از سپاه کوفه مهلتی می خواست.

یکی از مردان سپاه دشمن به نام حصین بن تمیم [نمیر] گفت:نماز شما پذیرفته نیست.

حبیب که از اصحاب خاص حسین علیه السلام بود در جوابش گفت:ای احمق نادان! گمان می کنی که نماز از
آل رسول قبول نیست ولی از تو پذیرفته است.

ناگهان حصین به حبیب حمله کرد و حبیب نیز به او حمله ور شد و ضربه ای بر صورت اسب
آن ملعون زد که بر اثر آن، حصین بن تمیم از اسب به زمین افتاد عده ای از نیروهای سپاه
کوفه با عجله آمدند و او را نجات دادند، حبیب جنگ سختی کرد و عده زیادی از دشمن را کشت
و این بار، «بدیل بن صریم» بر حبیب بن مظاهر حمله نمود و شمشیر بر سر مبارکش زد که حبیب
بر زمین افتاد.

این واقعه از همین جا با کمی اختلاف نقل شده است برخی مورخین گویند که پس از ضربه شمشیر بدیل
بن صریم، دیگر حبیب نتوانست از جا برخیزد و لذا یک مرد تمیمی دیگر سر مبارک او را از بدن
جدا کرد.

نبرد بدیل بن صریم و حبیب بن مظاهر

بعضی مقاتل می نویسند که خود بدیل بن صریم، بعد از اینکه حبیب بن مظاهر بر زمین افتاد سرش را
از بدن جدا نمود و آنرا بر گردن اسب خود آویزان کرد.
(مجلسی، جلاء العیون)

و عده ای بر این باورند که:بعد از ضربت شمشیر بدیل بن صریم، یک مرد تمیمی دیگر
با نیزه بر او حمله کرد و چون حبیب بن مظاهر خواست از زمین بلند شود بار دیگر حصین بن
تمیم، با ضربه ای دیگر شمشیر به او زد و آن مرد تمیمی سر از بدن حبیب، جدا کرد.

از این رو، همه متفق هستند که بدیل بن صریم، بدون شک از قاتلان حضرت حبیب بن مظاهر اسدی است.

قاتل حبیب ابن مظاهر

پس از شهادت او، بین حصین بن تمیم و بدیل بن صریم، بحث زیادی درگرفت و هر کدام مدعی کشتن
آن بزرگوار بودند و آخر الامر به این نتیجه رسیدند که حصین، سر او را گرفت و در لشگر بنی
امیه جولان داد و بعد به بدیل بن صریم برگرداند تا او نزد ابن زیاد برد و جایزه بگیرد.

و بدیل بعد از واقعه عاشورا، سر را به گردن اسب خود آویزان کرد و به کوفه آمد تا به
قصر عبیدالله بن زیاد برد.

در سرنوشت قاتلان امام حسین قاسم، فرزند حبیب بن مظاهر در کوفه، که هنوز به سن بلوغ نرسیده بود با این صحنه روبرو شد مدتی
به دنبال آن مرد کثیف می رفت تا سر پدر را از او مطالبه کند.

بدیل گفت:که چرا از من جدا نمی شوی؟ قاسم گفت:این سر پدر من است.

آن را به من بده تا دفنش کنم! بدیل گفت:ولی امیر راضی نخواهد شد و من امیدوارم که جایزه و
انعام خوبی بگیرم.

قاسم گفت:امیدوارم که خدا به خاطر این جنابت، بدترین پاداش را بدهد، او همیشه در انتظار روزی بود تا قاتل
پدرش را از صفحه روزگار برچیند و این امر بعد از چند سال در زمان مصعب بن زبیر که به
جنگ با جمیرا (خمیرا) لشگر کشیده بود و آن مرد تمیمی در آن لشگر بود، اتفاق افتاد.

قاسم بن حبیب توانست داخل اردوگاه مصعب شود و آنجا قاتل پدرش را دید و در نیمروزی، موقعی که قاتل
در خیمه ای در خواب بود، او را با شمشیر به قتل رساند و هلاکش کرد.

– سرنوشت قاتلان امام حسین بشر بن خوط الهمدانی قانصی

قاتل حضرت جعفر بن عقیل از شهداء کربلا
وی از سرسپردگان عمربن سعد بود که سال ۶۱ هـ.ق، در سرزمین کربلا حاضر و دستش به خون شهداء دیگر
آلوده شد نامش به گونه های مختلفی چون:

ابی اسماء بشر بن سوط قانصی و بشر بن سوط الهمدانی، بشر بن
حویطر قانصی (قایضی)، بشر بن حوط القایضی و….
در تاریخ آمده است.

جعفر بن عقیل برادر مسلم بن عقیل و مادرش خوصاء یا (ام الثغر) دختر عامر از طایفه بنی کلاب است.
د
وی در روز عاشورا بعد از یکی از برادرانش به میدان جنگ با دشمن رفت و جنگید و عده ای
را کشت و در آخر به دست «بشر بن خوط» به شهادت رسید.

برخی مقاتل گویند که جعفر بن عقیل به دست شخص دیگری شهید شده است.
بشر بن خوط همچنین در قتل عبدالرحمن فرزند دیگر عقیل شرکت داشته و با همدستی عثمان بن خالد جهنی آن
حضرت را به شهادت رسانده و لباس های او را غارت کردند.

روایتی است که عبیدالله بن جعفر طیار، یکی دیگر از شهداء کربلا به دست بشر بن خوط قانصی، به شهادت
رسیده است.

سرانجام زندگی او بشر بن خوط الهمدانی قانصی

زمانیکه مختار ثقفی قیام کرد و به خونخواهی حسین بن علی علیه السلام و شهداء کربلا در سال ۶۶ هـ.ق
بپا خاست.

«عبدالله بن کامل» یکی از نیروهای تحت امرش را به دنبال «بشر و همدستش عثمان بن خالد» فرستاد.
ابن کامل با عده ای هنگام نماز عصر، نزدیک مسجدی در قبیله «بنی دهمان» رفت و به افراد آن قبیله
گفت:
این دو نفر را برای من بیاورید که اگر اینکار نشود گناه همه قبیله تان از روز خلقت تا
قیامت برگردن من باشد که شما را نکشم.

آنها گفتند:به ما مهلت بده تا آنان را نزد تو آوریم.
عده ای سوار رفتند و بشر بن خوط و عثمان بن خالد را، در جبانه کوفه (میدان یا قبرستان) دیدند.

هر دو نفر می خواستند به طرف جزیره (شمار عراق) فرار کنند که دستگیر شده و نزد «ابن کامل» آوردند.
او به دستور مختار، گردن آنها را زد و جسدشان را در آتش سوزاند.
«لعنه الله علیهم».

حضرت مهدی صاحب الزمان (عج) و لعنت به قاتلان امام حسین

در زیارت شهداء کربلا از ناحیه مقدسه، به جعفر بن عقیل سلام و درود فرستاده
و قاتلش را لعنت می فرماید:السلام علی جعفر بن عقیل لعن الله قاتله و (رامیه) بشر بن خوط الهمدانی.

– حصین بن نمیر و سرنوشت قاتلان امام حسین

حصین بن نمیر سکونی یا “حصین بن تمیم” از سران امویان و از دشمنان آل علی بن ابیطالب علیه السلام،
وی از قبیله کنده و از «بنی تمیم» بود که از جنایت و شقاوت هیچ کوتاهی نکرد.

پدرش:”تمیم بن اسامه بن زبیربن ورید تمیمی” همان کسی است که وقتی امیرالمومنین علی علیه السلام فرمود:«سلونی قبل ان تفقدونی»

از من هرچه می خواهید بپرسید قبل از اینکه از میان شما نباشم، پرسید تعداد موهای سر من چه قدر
است؟ البته حضرت فرمودند:به خدا قسم می دانم ولیکن کجاست برهان آن! یعنی از کجا بر “تو” معلوم کنم که
عددش همانست که من می گویم.

حصین از دلاوران و شجاعان عرب نیز بود و همیشه با آل البیت علیه السلام دشمنی داشت و از مخالفان
سرسخت شیعه بود.

بعضی از اقدامات جنایتکارانه “حصین بن تمیم” یا “نمیر” در دوران زندگی

– در جنگ صفین در سپاه معاویه، حاکم
بنی امیه بود.

۲– در زمان خلافت “یزیدبن معاویه” فرمانده گروهی از سپاه او و از دست اندرکاران حکومت بود.

۳– سال
۶۰ هجری ق، زمانی که حسین بن علی علیه السلام (امام سوم شیعیان) در مخالفت با یزید قیام کرد و
از مدینه به مکه و از آنجا به طرف سرزمین عراق رفت به دستور “ابن زیاد” که کارگزار یزیدبن معاویه
در کوفه بود، “حصین بن نمیر” را با لشگر انبوهی بر سر راه آن حضرت به «قادسیه» فرستاد و او
پیاده و سواره اش را بین قادسیه و منطقه «حفان تا قطقطانه» و از طرف دیگر تا کوه «لعلع» در
بصره مستقر کرد و در مقابل حسین علیه السلام ایستاد.

۴- حصین را در قادسیه دستگیر کرد و نزد “ابن زیاد”
فرستاد و در همین واقعه، قیس به شهادت رسید.

۵- در دوران قیام مسلم بن عقیل قبل از عاشورا سال ۶۱
وی رئیس پلیس “ابن زیاد” بود و ماموریت یافت برای پیدا کردن و دستگیری مسلم، خانه ها را تفتیش کرده
و تمام دروازه های شهر کوفه را بست.

۶– در حادثه عاشورا سال ۶۱ هـ ق، از فرماندهان گروه تیرانداز بود
که به سپاه حسین بن علی علیه السلام حمله کردند.

۷– در شهادت حبیب بن مظاهر، از یاران “اباعبدالله حسین بن
علی” در عاشورا ۶۱ هـ ق، دستی داشت و بعد از شهادت آن بزرگوار، سر مقدس او را در کوفه
برگردن اسب خویش آویخت تا به قصر “ابن زیاد” ببرد، به نقلی بعدها پسر حبیب بن مظاهر یعنی قاسم کمین
کرد و او را کشت

جنایات حصین بن نمیر

۸- سال ۶۴ هـ ق زمانی که “عبدالله بن زبیر” در شهر مکه بر ضد “یزیدبن
معاویه” حاکم وقت سر به مخالفت برداشت و به کعبه پناه برد حصین بن نمیر بر کوه “ابوقبیس” منجیق گذاشت
و کعبه را هدف قرار داد.

۹– سال ۶۵ هـ ق در سرکوبی نهضت «توابین» به سرکردگی سلیمان بن صرد خزاعی،
حصین به عنوان فرمانده کل سپاه شام، با وی جنگید تا اینکه سلیمان “رحمه الله” کشته شد.

در سرنوشت قاتلان امام حسین پایان زندگی جنایتکار تاریخ
و سرانجام سال ۶۶ هـ ق، در نهضت خروج مختار ثقفی، بعد از کشته شدن “ابن زیاد” در جنگ با
“ابراهیم اشتر”، “حصین بن تمیم” یا “نمیر” بدست “شریک بن جدیر تغلبی” در نزدیکی موصل کشته شد.

– سرنوشت قاتلان امام حسین پسر عمربن سعد

پسر عمربن سعد که در واقعه کربلا همراه پدرش جنایات بسیاری انجام داد و پدرش را به قتل امام حسین
علیه السلام و اصحاب تحریک می کرد!!

نام او در برخی مقاتل، آن جایی مطرح شده که قبل از روز
عاشورا، هنگامیکه حسین بن علی دانست عمر بن سعد با لشگرش به مقابله با او به سرزمن نینوا فرود آمده
و آماده جنگیدن و حمله هستند.

کسی را نزدش، فرستاد (ظاهرا آن شخص «عمروبن قرظه بن کعب انصاری» بوده است).

و پیغام داد که امشب به دیدار من آی، می خواهم ترا ملاقات کنم و مکان این ملاقات در میان
دو لشگر در خیمه ای باشد عمر سعد با پسرش حفص و قریب بیست نفر سوار و حسین علیه السلام
هم با همین تعداد آمدند.

چون به یکدیگر رسیدند، امام حسین (ع) به اصحابش فرمود که دورتر روند و فقط برادرش عباس بن علی علیه
السلام و فرزندش علی اکبر در کنارش بمانند.

عمر سعد هم همینکار را کرد و فقط پسرش و غلامش ماندند.
امام علیه السلام و عمربن سعد شبانه و در پنهانی مدتها با هم گفتگو کردند و سپس هر کدام سوی
لشگرگاه خود بازگشتند.

سرنوشت قاتلان امام حسین  عمر بن سعد

در سرنوشت قاتلان امام حسین زمانیکه عمربن سعد به دست مأموران مختار ثقفی، به هلاکت رسید و سر بریده او را نزد مختار آوردند، حفص
دستگیر شده و در کنار مختار ایستاده بود و به سر پدر نگاه می کرد.
مختار به او گفت:این را می شناسی؟ گفت آری.

انالله و انا الیه راجعون.
زندگی پس از او زشت است.

مختار گفت:راست گفتی و دستور داد همانجا او را کشتند و گفت:آن به جای حسین (ع) و این به جای
علی بن الحسین (ع) (حضرت علی اکبر) فرزند حسین، اگرچه هرگز برابر هم نیستند و با خود گفت:چه مقایسه ناعادلانه
ای! به خدا قسم اگر سه ربع قریش را بکشم، تلافی یک بند انگشت او را (حسین علیه السلام) نکرده
ام.

آنگاه مختار، سر هر دو ملعون (پدر و پسر) را برای محمد بن حنفیه به مدینه فرستاد.
گفته اند:تنها در آن روز بود که حضرت سجاد علیه السلام را خندان دیدند.
زیرا قبل از آن، در اکثر اوقات، آنحضرت گریان و ناراحت بود!!

کربلای معلیکربلا حکیم بن طفیل طایی سنبسی

از عناصر خبیث که در قتل حضرت
عباس بن علی (اباالفضل) علیه السلام شرکت داشت.
او از قبیله «طی» و از همین جهت طائی می گفتند.
سنبسی را نیز با اعراب مختلف، سنبسی و…
خوانند.

حکیم از سران و اشراف کوفه و از سپاهیان عمر بن سعد در کربلا بود.
روز عاشورا، آن زمان که عباس بن علی علیه السلام، به سمت رود فرات رفت تا برای خیمه های امام
حسین علیه السلام آب بیاورد، حکیم همراه «زیدبن ورقاء» در یکی از نخلستان های اطراف کمین کرد و بطور ناگهانی
به حضرت اباالفضل حمله برد و دستان حضرتش را قطع کردند.و چون سپاه دشمن، آن حضرت را احاطه کردند، به
تنهایی با آنها آنقدر جنگید تا به شهادت رسید.

به نقل برخی مورخین، حکیم بن طفیل در آخرین لحظه، عمودی از آهن به فرق مبارکش زد و آنحضرت نقش
بر زمین شد.
عده ای نام آن خبیث را، «نوفل ازرق» گفته اند.

بعد از شهادت حضرت عباس علیه السلام حکیم جامه و سلاح او را به سرقت برداشت.
تمام مقاتل، او را از قاتلین حضرت ابالفضل العباس (ع) می دانند.

وی بعد از شهادت اباعبدالله الحسین علیه السلام در روز عاشورا، به دستور عمربن سعد همراه با ۱۰ نفر دیگر
بر بدن آن حضرت اسب تاختند و استخوان های سینه و پشت و پهلوی حضرتش را در هم شکستند (لعنت
خداوند بر آنها)، وقتی به کوفه به حضور ابن زیاد رفتند،

اظهار خوش خدمتی کرده و گفتند ما بودیم که
در بعدازظهر عاشورا بر پیکر حسین اسب تاختیم ولی عبیدالله به آنها جایزه اندکی داد.
محدثین چون (ابوعمرو زاهد) گویند که چون نسب این ده نفر را بررسی کردیم، دیدیم که همگی حرامزاده و از
اولاد زنا بودند.

سرنوشت قاتلان امام حسین و حضرت عباس

مختار ثقفی، سال ۶۶ هـ.ق، که به خونخواهی کشته شدگان کربلا برخاست.
عبدالله بن کامل شاکری را با عده ای مامور کرد تا حکیم بن طفیل را دستگیر کردند.

او می گفت تیری بر حسین بن علی علیه السلام انداختم ولی به زیر جامه آنحضرت رفت و هیچ زیانی
به او نرساند نزدیکان حکیم، نزد «عدی بن حاتم طائی» رفتند و از او خواستند تا ضامن شود و حکیم
را آزاد کنند زیرا عدی، هم قبیله آنها بود.

عدی این تقاضا را از «ابن کامل» کرد ولی او گفت:اختیار با من نیست، امر با مختار است.
و شیعیان نگران بودند که مبادا امیر (مختار) شفاعت عدی بن حاتم را بپذیرد.

لذا به ابن کامل اصرار می کردند که بگذار این خبیث را بکشیم و از این جهت او را برهنه
کردند و گفتند تو بودی که فرزند علی علیه السلام را بعد از کشتن برهنه کردی و تو گفتی که
بر حسین علیه السلام، تیر انداختی و کارگر نشد، حال ما بر تو تیر می افکنیم تا کارگر شود و
آنقدر بر بدن آن تیز زدند تا مانند خارپشت شد و بر زمین افتاد و به هلاکت رسید.

شفاعت مختار برای عدی بن حاتم

از آن طرف که عدی بن حاتم، نزد مختار رفت تا شفاعت او کند، مختار گفت آیا تو روا داری
که کشندگان حسین علیه السلام را شفاعت کنی؟ عدی گفت:بر حکیم بن طفیل دروغ بسته اند.
او از کشندگان نبود.
مختار گفت:اگر یقین
به این حرف کنم، او را رها می نمایم.

اما:غافل از اینکه، گروه ابن کامل، حکیم را کشته بودند و خبر قتل او را برای مختار آوردند.

حضرت مهدی صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه الشریف، در زیارت شهدا از ناحیه مقدسه، او را لعنت کرده است.
آنجا که بر عموی خود حضرت اباالفضل العباس علیه السلام سلام و درود فرستاده و فرموده:

سلام بر عباس فرزند
امیرالمومنین علیه السلام، یاور برادر با جان خویش، آن که از دیروزش برای فردای خویش توشه برگرفته است.
فدایی برادر، او که حافظ مشک آب و به سوی برادر شتابان بود و دو دست از بدنش جدا شد.

خداوند قاتلان او یزید بن وقاد و حکیم بن طفیل طائی را لعنت کند.

– سرنوشت قاتلان امام حسین خولی بن یزید اصبحی

خولی یا خولی:از دژخیمان شهر کوفه که سر حضرت حسین بن علی علیه السلام (امام سوم شیعیان) را از کربلا
به کوفه برد و در خانه اش پنهان کرد.

همچنین از قاتلان عثمان بن علی فرزند امیرالمؤمنین علیه السلام نیز بود.
پدرش:یزید اصبحی نام داشت.

سال ۶۰ هـ ق، زمانی که عبیدالله بن زیاد، برای جنگ با حسین بن علی علیه السلام، سپاهی از کوفه
به کربلا فرستاد، خولی با این سپاه همراه شد و در کربلا در روز دهم محرم (عاشورا) در سال ۶۱
هـ ق، در جنگ با سپاه حسینی، شقاوتهایی از خود نشان داد.

حساس ترین زمان شقاوت او، آنگاه که امام علیه السلام از اسب به زمین افتاد و به شهادت رسید و
دشمنانش، سر مطهر او را از بدنش جدا کردند.

خولی از طرف «عمربن سعد» مأمورین یافت تا آن سر را به همراهی حمیدبن مسلم ازدی، برای ابن زیاد، والی
کوفه به آنجا ببرد.

خولی بن یزید در کربلا چه کرد

اگرچه نقل دیگری است که:او خود، سر آن حضرت را از بدنش جدا نمود، به اینصورت که، در آخرین لحظات
حیات حسین بن علی علیه السلام، که دشمنانش او را تیرباران می کردند، «سنان بن انس نخعی» بر او حمله
کرد و نیزه ای برآورد که خولی با عجله آمد و از اسبش پیاده شد تا سر آن حضرت را
جدا کند، اما بر خود لرزید که «شمربن ذی الجوشن» به او نهیب زد و گفت:خداوند بازویت را سست کند!

چرا اینگونه می لرزی؟ و این مرد خبیث سر آن امام عزیز را از تن جدا نمود.
و نتیجه اینکه:سر منور حسین بن علی علیه السلام را، خولی به کوفه برد.

اما شب شد و دیر به (دارالاماره) قصر عبیدالله بن زیاد، رسید و درب آنجا بسته بود.
لذا به خانه اش رفت و سر را در زیر طشتی، و به نقلی در «تنور» پنهان کرد.

همسر خولی بن یزید

خولی دو زن داشت، یکی از قبیله حضرمیان، و یکی از قبیله بنی اسد.
نام انها، نوار و عیوف در تاریخ آمده و پدر یکی از آنها، مالک بن عقرب است.

وقتی خولی نزد همسرش به اتاق رفت، همسرش پرسید، با خود چه آورده ای؟ خولی گفت:چیزی آورده ام که برای
همیشه ثروتمند و بی نیاز خواهیم بود.
سر حسین بن علی علیه السلام را به خانه آورده ام!

همسر او گفت:وای بر تو! مردم سیم و زر
به خانه می برند و تو، سر فرزند رسول خدا آورده ای! به خدا سوگند که هرگز در کنار تو
نخواهم ماند.

این را گفت و بلند شد و بیرون آمد و ناگهان نظرش بر نوری عظیم افتاد و دید که:نوری به
آسمان می رود و این نور از آن سر منور ساطع است و ملائکه به صورت مرغان سپید، در اطراف
آن هستند.

در بعضی اقوال تاریخی است که او شبانه، همسرش را ترک کرد و از آن خانه بیرون رفت.

خولی و سر امام حسین (ع)

خولی سر را برای ابن زیاد برد تا جایزه بگیرد.

او بعد از واقعه عاشورا همچنان زنده بود تا سال ۶۵ هـ ق، زمانی که مختار ثقفی به خونخواهی حضرت
حسین علیه السلام، قیام کرد و دنبال قاتلان آن حضرت بود، «معاذبن هانی» و «اباعمره کیسان» امیر پاسبانان خاص خودش
را به دنبال خولی فرستاد.

خولی در خانه اش، در بیت الخلاء (مستراح) پنهان شده بود.

یکی از همسرانش که کینه او را از آن زمان که سر بریده حسین علیه السلام را آورده بود به
دل داشت و دشمنش شده بود، محل اختفای شوهرش را به مأموران مختار با اشاره دستش، به آنها نشان داد
که خولی در کجاست! مأموران او را دستگیر کرده و خبرش را به مختار دادند.

به دستور مختار، او را کشتند و جسدش را سوزانده و خاکسترش را بر باد دادند.

امام زمان علیه السلام در زیارت شهدا از ناحیه مقدسه او را لعنت کرده است آنجا که میفرماید:سلام بر عثمان
فرزند امیرالمؤمنین همنام «عثمان بن مظعون»، خداوند تیرزنندگانش «خولی بن یزید» و «ابانی دارمی» را لعنت کند.

سرنوشت قاتلان امام حسینکربلا – رشید ترکی قاتل هانی بن عروه مرادی

او از بستگان عبیدالله بن زیاد (حاکم کوفه در سال ۶۱ هـ.ق) بود،
پس از کشته شدن حضرت مسلم بن عقیل علیه السلام و دستگیری هانی بن عروه، به دستور ابن زیاد، او
را به بازار گوسفندفروشان بردند تا بکشند، هانی دستهایش بسته بود و دائما قبیله مذحج را (که قبیله خودش) بود،
صدا می کرد و چون یاری نداشت، خواست که به وسیله ای، از خود دفاع کند،

وی این غلام ابن
زیاد (رشید) او را با شمشیر زد که ضربه اول کاری نبود و هانی گفت:بازگشت بسوی خداست خدایا به سوی
رحمت و رضای تو، آنگاه غلام ترک، ضربه دیگری زد و او را کشت.

مدتها بعد عبدالرحمان بن حصین، رشید ترکی را در «خازر» همراه عبیدالله دید و چون او را شناخت، با نیزه
به او حمله و او را کشت.

زرعه بن ابان بنی دارم

از عناصر خیبث سپاه عمربن سعد که در کربلا، مانع دسترسی حسین بن علی علیه السلام به آب شد،
روز عاشورا سال ۶۱ هـ.ق، آن زمان که سپاه کوفه بر حسین علیه السلام حمله کرد و آن

حضرت مانند
شیر غران روبروی آنها قرار گرفت و شمشیر به آنان کشید و گروه زیادی را مانند برگ خزان بر روی
زمین، ریخت، تشنگی زیادی برش غالب شد، از این رو به طرف رود فرات روان شد هرچند که عمروبن حجاج
با چند صدسوار اطراف آنجا را محاصره کرده بودند.

کوفیان می دانستند که اگر آن حضرت جرعه ای آب بنوشد این بار چندین برابر از آنها بکشد و بسیاری
قلع و قمع کند.

همین جا بود که «زرعه بن ابان از قبیله بنی دارم» دستور دارد که:

میان حسین و آب فرات حایل
شوید و مگذارید که او بر آب دست پیدا کند و خودش بر اسب سوار شد و مردم هم دنبال
او رفتند تا بین حسین علیه السلام و آب مانع شدند.

امام حسین او را نفرین کرد و فرمود:خدایا او را تشنه گردان.

زرعه خشمگین شد و تیری بر چانه آنحضرت زد امام علیه السلام تیر را بیرون کشید و دستش را زیر
حنک (چانه) گرفت، هر دو دست از خون پر شد.

آنگاه گفت:خدایا از آن چه با پسر دختر پیغمبرت انجام می دهند سوی تو شکایت می کنم، خدایا آنها را
یک به یک بشمار و بکش و پراکنده کن و یکنفر از آنها را باقی مگذار.

چیزی از این واقعه نگذشت که خداوند تشنگی را بر زرعه بن ابان، مسلط کرد و او هرگز سیراب نمی
شد.

سرنوشت قاتلان امام حسین زرعه بن ابان

اکثر مقاتل نوشته اند که:زرعه بن ابان، مدت کمی بعد از شهادت امام حسین علیه السلام
زیست و بعد مبتلا به عطش شد به گونه ای که از سرما و گرما فریاد می زد گویا آتشی
از شکمش شعله می کشید و پشتش از سرما می لرزید.

هرچه آب می خورد سیراب نمی شد.
آب را برای او سرد می کردند و با شکر مخلوط و پیاپی به او میدادند (شربت بوده) ولی دائما
فریاد می زد «آبم دهید».

یک کوزه آب به او می دادند، می خورد و کوزه دیگر می رسید و او بر پشت می افتاد
و باز تشنه می شد و فریاد می کرد که تشنگی مرا کشت.

قاسم بن اصبغ بن نباته روایت می کند که:گاهی من از کسانی بودم که او را پرستاری می کردم و
برای آرامش و تسکین او جدیت داشتم و آب سرد برایش می آوردند آمیخته با شکر و قدح های پر
از شیر و کوزه های پر از آب.

او می گفت:وای بر شما، آب به من دهید که از تشنگی می میرم کوزه ها یا کاسه ای پر
از آب به او می دادند که برای سیراب کردن یک خانواده کافی بود.

او می آشامید و همین که لب خود برمی داشت، لحظه ای دراز می کشید و مجددا می گفت آبم
دهید..

اصبغ می گوید:به خدا قسم چیزی نگذشت که شکمش مانند شکم شتر برآمد و ورم کرد و بعد ترکید و
او هلاک شد!!

– زید بن ورقاء جهنی

در سرنوشت قاتلان امام حسین از عناصر خبیث و از قاتلان شهداء در کربلا؛ عده ای از مورخین، او را از همدستان
قاتل حضرت اباالفضل (ع) می دانند و به نقل بیشتر روایات، او قطع کننده دست راست حضرت ابوالفضل العباس علیه
السلام، در روز عاشورا بود.

آن زمان که حضرتش برای آوردن آب به طرف رود فرات رفته بود، زیدبن ورقاء با حکیم بن طفیل، در
نخلستانی اطراف رود فرات کمین کرده بودند.

همین که حضرت آب برداشتند تا به خیمه ها برسانند، آن دو نفر حمله کرده و دستان آن حضرت را
قطع نمودند بیشتر مورخین گویند که زیدبن ورقاء، دست راست آنحضرت را با ضربت شمشیر، از تن جدا کرد.

در بعضی نقل ها گفته شده که نوفل ازرق و حکیم بن طفیل، با همدستی یکدیگر، دستان او را قطع
کردند اما در حدیثی از امام باقر علیه السلام، روایت است که فرمودند:زیدبن ورقاء و حکیم بن طفیل طائی هر
دو در قتل عباس بن علی علیه السلام شرکت داشتند.
(مقاتل الطالبین/ ۸۲- ترجمه رسولی محلاتی)

دیگر از جنایات زیدبن ورقاء

در صحنه کربلا مشارکت او در قتل عبدالله فرزند
مسلم بن عقیل است.

اگرچه قاتل اصلی او را شخص دیگری بنام «عمروبن صبیح صیداوی» می دانند ولی به گفته خود زید در زمان
دستگیریش و به نقل برخی مورخین، آن زمان که عبدالله به میدان جنگ آمد و با دشمن روبرو شد، او
تیری بر پیشانی او زد که دست او با همان تیر بر پیشانیش دوخته شد و با تیر بعدی که
در شکم او فرود آمد،

عبدالله به شهادت رسید، به گفته «ابن اثیر» آن زمانی که او را دستیگر کرده
و نزد مختار بردند، خود اعتراف کرد و گفت:من بر جوانی تیری افکندم که دست خود را سپر کرده و
بر پیشانی گذاشته بود.
این جوان عبدالله بن مسلم بن عقیل بود.

همینکه تیر به او اصابت کرد گفت:خدایا! اینان ما را اندک یافتند و ما را خوار کردند آنان را بکش،
چنانکه ما را کشتند.

آنگاه تیر دیگری سوی آن جوان انداختم و بعد نزدیک او رفتم دیدم که جان داده است.
پس آن تیری که بر شکم او زده بودم بیرون آوردم، ولی آن تیری را که در پیشانیش فرو رفته
بود، نتوانستم از پیشانی او بردارم و لذا او در قتل عبدالله بن مسلم دست داشت.

زید در آخرین ساعات جنگ که امام حسین نیز شهید شده بود، یکی از یاران آنحضرت بنام سویدبن عمر ابن
مطاع را به قتل رساند.

سوید بن عمر

سوید که مدتی در میدان با دشمن جنگیده و جراحات زیادی برداشته بود، بیهوش در میان زخمیان افتاده بود، چون
کمی به هوش آمد، شنید که کوفیان شادی کنان می گویند که «حسین کشته شد» او که هنوز رمقی در
بدنش بود، تاب نیاورد و بپاخاست و با خنجری که در چکمه خود مخفی کرده بود، با زحمت و مشقت
زیاد به جنگ پرداخت.

تا اینکه زیدبن ورقاء با همدستی عروه بن بکار تغلبی، او را به شهادت رساندند.
از آن اخبار معلوم می شود که این عنصر کثیف در همه جا، دستی به خون آلوده کرده است.

سرنوشت قاتلان حسین زید بن ورقا

سال ۶۶ هـ.ق، در زمان قیام مختار بن عبید ثقفی، زید توسط عبدالله بن کامل شاکری و عده دیگری، خانه
اش محاصره و او دستگیر شد.
زید که مردی دلیر بود، شمشیر در دستش بود و از خانه بیرون آمد.

ابن کامل به مامورانش گفت:با شمشیر و نیزه بر او حمله نکنید، بلکه تیر و سنگ بر او بزنید.
ماموران چنین کردند تا زید بر زمین افتاد ولی هنوز زنده بود.

به دستور «ابن کامل» آتشی بر پا کردند و او را که رمقی در بدنش بود، زنده در آتش سوزاندند.

به یک روایت که در کتاب ناسخ التواریخ نقل شده، او را خدمت مختار آوردند مختار گفت:ای ملعون، بگو تا
عبدالله را چگونه کشتی؟ زید گفت:تیری بر چشمش زدم که از سرش بیرون آمد.

مختار دستور داد تا او را آویزان کردند، آنگاه خودش تیری بر کمان گذاشت و به چشم او پرتاب کرد،
آنچنان که چشم او از سرش بیرون پرید، و بعد آنقدر به او تیر زدند که:گویی بدنش ناپدید و سرش
بریده شد.

امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف و لعنت قاتلان حسین

در زیارت شهداء از ناحیه مقدسه، او را لعنت کرده است.
آنجا که به حضرت اباالفضل العباس علیه السلام چنین سلام و درود می فرستد:

سلام بر ابی الفضل عباس بن
امیر المومنین علیه السلام، او که با دادن جان خود با برادرش همدردی نمود از امروز دنیا، برای فردای قیامت
توشه برگرفت و جان خود را فدای برادرش کرد و رفت تا آب بیاورد ولی دو دستش بریده شد.

خداوند دو قاتل او «یزید بن رقاد حیتی»، و حکیم بن الطفیل الطائی را لعنت کند.
نام او در تاریخ:زید بن رقاءالجنبی، یزیدبن وقاد، یزید بن رقاد حیتی، زید بن ورقاء الحنفی آمده است.

– سنان بن انس (بن عمرو) نخعی و سرنوشت قاتلان حسین

از فرماندهان سپاه عمر بن سعد در عاشورا (۶۱ هـ.ق) که حضرت حسین بن
علی (ع) را به شهادت رساند.

او از جانیان بزرگ تاریخ است که در واقعه کربلا در قیام امام حسین (ع)، در شنیع ترین جنایت ها،
نامش مطرح است.

زمانی که کوفیان (لشگر عمرسعد) به حسین علیه السلام حمله کردند و هر کسی از یک سو آن حضرت را
آماج تیر و نیزه قرار داد تمام مقاتل اتفاق نظر دارند بر اینکه:سنان بن انس در آخرین لحظه، نیزه ای
بر پشت آن حضرت زد.

و آن حضرت از اسب بر زمین افتاد و نیزه از سینه اش بیرون زد، آن ملعون سپس در گلوی
امام علیه السلام، تیری فرو کرد.
«لمعات الحسین».

بیشتر مورخین گویند که سنان بن انس، در آخرین لحظات عمر حسین (ع)، بالای سرش ایستاد در حالی که ریش
امام را در دست گرفته و با شمشیر به گلوی حضرتش می زد می گفت:
من سر ترا جدا می
کنم و میدانم که تو زاده رسول خدا و مادر و پدرت از همه بهترند.

سنان بن انس

به دستور عمر بن سعد سر مقدس امام حسین علیه السلام را از بدنش جدا کرد و
بر نیزه افراشت.
بعدا به خاطر این جنایت، از «ابن زیاد»، درخواست جایزه کرد.
(برخی این جنایت را از شمر یا خولی دانسته اند).

سنان بعد از پایان واقعه تلخ روز عاشورا و شهادت حسین بن علی (ع)، بر در خیمه عمر بن سعد
آمد و با صدای بلند فریاد زد:شترم را از سیم و زر (طلا و نقره) بار کن که من پادشاه
با منزلت و با فر و شکوهی را کشتم که بهترین پدر، مادر و نسب را داشت.

عمربن سعد با عصبانیت به او گفت:گواهی می دهم که تو دیوانه ای و هرگز عاقل نبوده ای.
بعد دستور داد او را به درون خیمه آوردند چون سنان وارد خیمه شد

با چوبدستی خود چند ضربه به
او زد و گفت:ای احمق، اینگونه حرف می زنی؟ به خدا سوگند اگر ابن زیاد این سخن را از تو
بشنود، گردنت را خواهد زد!

بعد از این جنابت بزرگ، اطرافیان سنان بن انس و مردم دیگر به او می
گفتند:تو حسین پسر علی و پسر فاطمه دختر رسول الله را کشته ای.

تو بزرگ ترین و مهم ترین شخص عرب را کشتی.

نزد امرای خود برو و پاداش خویش از آنها بخواه، وظیفه است اینکه نعمتی بیکران طلب کنی.
اگر آنها تمام خزائن و بیت المال ها را به تو ببخشند، در برابر این قتل که تو انجام داده
ای، کم و ناچیز است، و هنوز حق ترا ادا نکرده اند.

زیرا تو کار مهمی کردی!




پیشنهاد میشه بخونید : برای مشاهده جزئیات کامل این خبر «نام تمامی قاتلان امام حسین (ع) و سرنوشت آنها بعد از حادثه کربلا»اینجا را کلیک کنید. شفاف سازی:خبر فوق در سایت منبع درج شده و صرفا در این سایت بازنشر شده است .چنانچه به خبر فوق اعتراض دارید جهت حذف آن «اینجا» را کلیک کنید.

گزارش تخلف

تمامی مطالب از سایت های مجاز فارسی و ایرانی تهیه و جمع آوری شده است، در صورت وجود هرگونه مشکل از طریق صفحه گزارش تخلف اطلاع دهید.

جستجو های اخبار روز

اخبار برگزیده

هم اکنون میخوانند ..