20 سال گذشت از روزی که علیرضا دبیر در المپیک سیدنی دور افتخار زد با پرچم ایران. یادش بخیر. یکشنبه دهم مهر سال 1379 بود. تصویری که از آن المپیک در ذهن خیلی ها به جا مانده، همان لبخند جوان 23 ساله اهل شهر ری با آن دوبنده قرمز راه راه است. اما کشتی آزاد ایران در همان المپیک، با هدایت منصور برزگر می توانست صاحب 4 مدال و حتی بیشتر شود. تیم سال 2000 سیدنی، تیم رویایی کشتی آزاد ایران است. ترکیب را ببینید: بهنام طیبی (دسته 54)، علیرضا دبیر (دسته 58)، محمد طلایی (دسته 63)، امیر توکلیان (دسته 69)، پژمان درستکار (دسته 76)، امیررضا خادم (دسته 85)، علیرضا حیدری (دسته 97)، عباس جدیدی (دسته 130)
یک تیم چغر، بد بدن و البته بدشانس. در این تیم علیرضا دبیر تنها مرد طلایی بود، اما محمد طلایی، امیررضا خادم و عباس جدیدی، هر سه در نیمه نهایی شکست خوردند و بعد هم با شکست در کشتی رده بندی، در مکان چهارم ایستادند. علیرضا حیدری هم در یک چهارم نهایی مغلوب کورتانیدزه شد تا ششم شود. همه این اتفاقات در دو شب افتاد؛ هشتم و نهم مهر ماه سال 1379.
با علیرضا دبیر، امیررضا خادم و محمد طلایی 20 سال به عقب برگشتیم تا خاطرات تلخ و شیرین سیدنی رو مرور کنیم:
محمد طلایی: فکر پول قبض آب و برق بودم!
رقابتهای دسته 63 کیلوگرم سیدنی که آغاز شد، همان یک ساعت اول همه گفتند، محمد طلایی شانس اول کسب مدال طلاست. طلایی در همان مبارزه اول کری کولات آمریکایی را شکست داد و بعد با پیروزی بر حریفانی از ازبکستان و ارمنستان رسید به نیمه نهایی. حالا فقط سرافین بارزاکوف مانده بود. طلایی می گوید: در حقم ناداوری کردند و یک امتیاز مسلم را از من گرفتند تا کار به کمرتوکمر کشیده شود. استفان قازایان، داور ارمنستانی در حقم جفا کرد. من باید برنده می شدم اما باختم و از شدت ناراحتی، قید مدال برنز را هم زدم. مصاف با کشتی گیر کره ای در دیدار رده بندی، تنها مبارزه عمر من بود که اصلا در آن کشتی نگرفتم. نتیجه هم 12 بر 2 شد. وگرنه منی که کری کولات، اسلاموف و هایراپتیان را برده بودم، نباید به حریف کره ای می باختم. البته اشتباه کردم چون به هر حال مدال برنز المپیک هم ارزشمند است. با این حال من آنقدر ناراحت بودم که حتی در مراسم اختتامیه المپیک هم شرکت نکردم و خودم را در اتاق زندانی کردم.
قسمت دوم صحبت های طلایی، تلخ تر است: راستش آن زمان ها زیاد به قهرمانان توجه نمی شد. من در شرایطی در المپیک کشتی می گرفتم که یک نگرانی بزرگم این بود که وقتی بر می‌گردم چطور باید پول قبض آب و برق خانه را جور کنم. این درحالی است که باید زحمت ورزشکار را دید و به آن احترام گذاشت، نه اینکه ملاک رنگ مدال باشد. من با این استرس ها مدال المپیک را از دست دادم.
امیر خادم:مدال نگرفتم، اما حق‌مان را خوردند
وقتی به خادم زنگ زدیم و یاد او انداختیم که امروز سالگرد المپیک سیدنی است و آن اتفاقات تلخ؛ گفت:«یادتان هست؟» امیر خادم با گذشت این همه سال هنوز هم این حس را دارد که زخم آن رقابت‌ها برایش تازگی دارد.
هنوز هم آن مسابقات را به یاد دارید؟
بدی اتفاقات تلخ این است تا همیشه در ذهن آدم می‌ماند. به خصوص اینکه آخرین میدان رسمی‌ام بود. مگر می‌شود یادم نباشد.
شما در دو المپیک قبلی که شرکت کرده بودید مدال برنز گرفته بودید، اما در این المپیک برنز را هم از دست دادید.
من چهار سال از مسابقات دور بود و آمدم خودم را برای این المپیک رساندم. یک جورهایی نتیجه‌ای که گرفتم قابل پیش‌بینی بود. بی‌تعارف امید زیادی هم نداشتم. باخت در سرگروهی هم که حاشیه‌ها را بیشتر کرد. البته، البته آنهایی که یادشان هست می‌دانند که ناداوری‌ها چه بلایی سر تیم ما آورد. خیلی واضح بود و حق‌مان را هم خوردند.
در مسابقه رده‌بندی؟
شاید فیلم‌هایش موجود باشد. حریف من مقدونیه‌ای و اصلیتی روس داشت. آن زمان سیاست فیلا این بود که برای توسعه کشتی مدال‌ها تقسیم شود و می‌خواستند مقدونیه هم مدال بگیرد.
پس خاطره تلخ شما را زنده کردیم.
خاطرات نمی‌شود که همگی شیرین باشند اما آن میدان غیرمنصفانه بود و دیگر گذشته است.
بیشتر بخوانید: کریمی شاگرد قلعه نویی شد
254 251
