نتایج مطالعه‌ای که به‌تازگی در مجله‌ی PLOS One منتشر شده است، نشان می‌دهد اگر نتوانیم شیوع کووید ۱۹ را مهار کنیم، این بیماری منجر به کاهش امید به زندگی در مناطقی می‌شود که بیش از همه تحت‌تأثیر بیماری قرار گرفته‌اند. پژوهش جدید به بررسی اثرات مرگ‌و‌میر ناشی‌از کووید ۱۹ روی امید به زندگی در چهار منطقه‌ی بزرگ که نرخ‌های متفاوتی از عفونت در میان گروه‌های سنی مختلف داشتند، پرداخت. گویلام ماریوس، نویسنده‌ی اصلی مطالعه در بیانیه‌ای مطبوعاتی گفت: «مطالعه‌ی ما اولین ارزیابی را از اثر بالقوه‌ی کووید ۱۹ روی امید به زندگی براساس سناریوهای مختلفِ میزان شیوع طی یک دوره‌ی یک ساله فراهم می‌کند.»
مفهوم امید به زندگی ساده است: امید به زندگی (متوسط طول عمر) سنجه‌ای از تعداد سال‌هایی است که به‌طور متوسط یک فرد می‌تواند انتظار داشته باشد که زندگی کند. از عواملی که روی این عدد تأثیر دارند، می‌توان به مراقبت‌های بهداشتی بهتر، شرایط اقتصادی اجتماعی مطلوب همراه‌با پیشرفت در آموزش اشاره کرد. معمولا امید به زندگی را به‌عنوان معیاری درزمینه‌ی ارزیابی پیشرفت و دستاوردهای انسانی در کشورها و مناطق جغرافیایی مختلف درنظر می‌گیریم. طی ۱۶۰ سال گذشته در کشور آمریکا، امید به زندگی (از زمان تولد) از ۳۹/۴ سال در سال ۱۸۶۰ به ۷۸/۹ سال در سال ۲۰۲۰ رسیده است.
برای مطالعه‌ی جدید، پژوهشگران شبیه‌سازی کوچکی را طراحی کردند که احتمال ابتلا به کووید ۱۹، احتمال مرگ براثر کووید ۱۹ و احتمال مرگ براثر علل دیگر را در یک دوره‌ی یک ساله شبیه‌سازی می‌کرد و نرخ‌های متفاوت مرگ‌و‌میر کووید ۱۹ در میان گروه‌های سنی مختلف را درنظر می‌گرفت. پژوهشگران پس از تجزیه‌و‌تحلیل جداول زندگی و امید به زندگی حاصل از شبیه‌سازی و مقایسه‌ی آن‌ها با داده‌های مورد استفاده برای محاسبات اولیه، اثر کووید ۱۹ را روی امید به زندگی تعیین کردند.
مقاله‌های مرتبط:پژوهشگران دریافتند در نرخ شیوع بسیار پایین (کمتر از ۱ تا ۲ درصد)، کووید ۱۹ تأثیری روی امید به زندگی ندارد. اگرچه در نرخ شیوع بالای ۲ درصد، این بیماری می‌تواند منجر به کاهش امید به زندگی در کشورها و مناطقی شود که در آن‌ها متوسط امید به زندگی بالا است (حدود ۸۰ سال). در نرخ‌های شیوع بالاتر، اثر آن روی امید به زندگی خصوصا در آمریکای شمالی و اروپا قابل‌توجه‌تر می‌شود. ماریوس گفت: «در سطح شیوع ۱۰ درصد، کاهش در امید به زندگی در کشورهای دارای امید به زندگی بالا مانند کشورهای اروپایی و آمریکای شمالی، احتمالا بیش از یک سال خواهد بود. در سطح شیوع ۵۰ درصد، کاهش ۳ تا ۹ سال در امید به زندگی در مناطق دارای امید به زندگی بالا مورد انتظار است. در مناطق کمتر توسعه‌یافته، باتوجه‌به اینکه درحال‌حاضر نرخ ماندگاری در سنین بالاتر، کمتر است، تأثیر کووید ۱۹ زیاد نیست. اگرچه حتی در مناطقی که به‌شدت تحت‌تأثیر قرار گرفته‌اند، امید به زندگی احتمالا با پایان یافتن دنیاگیری بهبود خواهد یافت.»
امیش آدالجا، متخصص بیماری‌های عفونی و پژوهشگر ارشد مرکز امنیت بهداشت جانز هاپکینز که در این پژوهش مشارکتی نداشت، توضیح داد: «درحالی‌که کووید ۱۹ از جهات مختلفی با ایجاد مرگ درمیان افراد سالخورده، با دنیاگیری آنفولانزای ۱۹۱۸ فرق دارد (که در آن متوسط سن مرگ‌و‌میر دهه‌ی سوم زندگی بود)، ممکن است در کشورهای دارای طول عمر بالا روی امید به زندگی اثرگذار باشد.»
سرگئی ﺷﺮﺑﻮف، یکی دیگر از پژوهشگران مطالعه توضیح داد: «تقریبا ۳۰ سال طول کشید تا متوسط امید به زندگی از زمان تولد در اروپا ۶ سال افزایش پیدا کند (از ۷۲/۸ سال در سال ۱۹۹۰ تا ۷۸/۶ سال در سال ۲۰۱۹). کووید ۱۹ می‌تواند شاخص امید به زندگی را در سال ۲۰۲۰ به مقادیر سال‌های گذشته بازگرداند. اگرچه نمی‌دانیم چه اتفاقات دیگری رخ خواهد داد. در بسیاری از کشورها مرگ‌و‌میر ناشی‌از کووید ۱۹ به‌شدت درحال کاهش است و احتمالا علت این امر تعریف بهتر پروتکل‌های درمانی کووید است.»
به‌صورت خلاصه، این مطالعه نشان می‌دهد شیوع بیماری و خصوصا دنیاگیری کووید ۱۹ دارای این پتانسیل است که پیشرفت‌های به دست آمده در امید به زندگی را که با تلاش درزمینه‌ی بهبود مراقبت‌های پزشکی، بهداشت و آب آشامیدنی پاک حاصل شده است، بی‌اثر کند. این حکایتی هشداردهنده است که نشان می‌دهد اقدامات محدود‌کننده (مانند دستورهای خانه‌نشینی، فاصله‌گیری اجتماعی و پوشیدن ماسک) و نیز آزمایش سریع، ردیابی تماس‌ها و پروتکل‌های جداسازی برای کاهش عفونت‌ها، عوارض و مرگ‌و‌میر ناشی‌از کووید ۱۹ حیاتی هستند.
سناریوهای «چه می‌شود اگر»، اطلاعاتی را درزمینه‌ی اتفاقاتی که در سطوح مختلف شیوع بیماری رخ می‌دهد و تأثیر آن روی امید به زندگی دراختیار ما می‌گذارند. این نتایج تحت‌تأثیر استراتژی‌های بهداشت عمومی برای کاهش و پیشگیری از انتشار کووید ۱۹ قرار می‌گیرد. رینا موتارک یکی از نویسندگان مقاله می‌گوید: «ما نشان می‌دهیم که برای مثال اگر در وضعیت عدم دستور خانه‌نشینی و اقدامات فاصله‌گیری اجتماعی، ویروس در جامعه به‌طور گسترده‌ای منتشر شود، می‌تواند منجر به کاهش قابل‌توجهی در امید به زندگی دوره شود.» البته تأیید درمان‌های جدید ازجمله ضدویروس‌ها و پیش‌بینی ساخته‌شدن واکسنی مناسب در سال ۲۰۲۱ دارای این پتانسیل است که کاهش‌های کوتاه‌مدت در امید به زندگی درنتیجه‌ی کووید ۱۹ را جبران کند.
اجرای دستورالعمل‌های فاصله‌گیری اجتماعی و سیاست جهانی پوشیدن ماسک نیز می‌تواند تا حد زیادی به کاهش موارد، بستری‌شدن در بیمارستان و مرگ‌و‌میر، قبل از دسترسی به واکسنی که توسعه‌ی آن ممکن است چند سال طول بکشد، کمک کند. در این میان، نباید اجازه داد سیاست بر علم غلبه کند و افزایش در امید به زندگی را که ازطریق رعایت اصول بهداشت عمومی و رعایت پزشکی مبتنی‌بر شواهد حاصل شده است، به خطر بیندازد.
