این هنرمند تئاتر در پی قتل تلخ رومینا به ریشه‌های تاریخی فرزندکشی در دنیا پرداخت و از سانسور خشونت انتقاد کرد.
او در پاسخ به این پرسش که چرا نمونه‌هایی مانند رومینا با هدف آگاهی‌بخشی، دستمایه ساخت آثار نمایشی در تئاتر نمی‌شوند؟ توضیح داد: تئاتر بازنمایی است و شما روی صحنه کار جعلی انجام می‌دهید. از این نگاه سینما بهتر می‌تواند وارد این مقولات شود. ضمن اینکه اصولا نوشتن چنین نمایشنامه‌هایی کار بسیار دشواری است و یکی از دلایل کم‌رغبتی نمایشنامه‌نویسان این است که چون بازنمایی خشونت روی صحنه، جعلی است و ما را مورد تزکیه قرار نمی‌دهد، پس بهتر است به فرمالیسم روی آوریم و حال بحث اثرگذاری آثار فرمالیستی خیلی مفصل است و در این گفتگو نمی‌گنجد.
لاریان با اشاره به کم اقبالی تماشاگران به کارهای خشن و تلخ در تئاتر افزود: این ترس در تئاتر ما رایج شده که اگر نمایش غم‌انگیز اجرا کنیم، تماشاگر نمی‌آید و این گونه است که درباره پلاسکو، حادثه هواپیما و حالا رومینا کاری ساخته نمی‌شود. من هم که درباره خشونت کار می‌کنم، تماشاگران اندکی به تماشای کارم می‌آیند و بتدریج کارم را به سمت کمدی "مک‌دونا" می‌برم که بیشتر مفرح است.
او ادامه داد: مواجهه سلبی دولت را در نشان ندادن خشونت درک نمی‌کنم. چگونه است که در جاهای می‌توانیم خشونت را نشان دهیم ولی در تئاتر و سینما نمی‌توانیم؟! درحالیکه تصویر خشونت می‌تواند به ایجاد تنفر از آن کمک کند.
لاریان به نتایج سانسور در برخی از کشورها نظیر آمریکا اشاره کرد و توضیح داد: دهه ۴۰ و ۵۰ سانسور خشونت در آمریکا آنقدر شدید بوده که در دهه ۸۰ متوجه نقش مخرب آن شدند و دریافتند که باید فضا را باز کنند. خوب است ما نیز از تجربیات دیگر کشورها استفاده و قدری با انعطاف بیشتری برخورد کنیم.
کارگردان نمایش «بالستیک زخم» جمله‌ای از کیانوش عیاری ، کارگردان فیلم «خانه پدری» را یادآوری کرد و گفت: ایشان بدرستی می‌گوید اگر پدر رومینا «خانه پدری» را می‌دید، شاید از این کار منصرف می‌شد. من نیز معتقدم اگر تلویزیون ما این فیلم را نمایش می‌داد یا این اثر در جایی مانند تالش هم اکران می‌شد، شاید این پدر حالش بد می‌شد و دست به چنین جنایتی نمی‌زد.
او در ادامه با بیان اینکه فرزندکشی در ادبیات ما ریشه دارد، یادآوری کرد: می‌توان تصور کرد فردوسی آنقدر فرزندکشی دیده که رستم و سهراب را سروده چراکه فرزندکشی توسط قهرمانان یا پادشاهان ما رخ می‌داده است. البته این اتفاق در تمام دنیا رخ می‌دهد و منحصر به جامعه ما نیست. در دوره سیاه آمریکا از هر چهار مادر، یک نفر به فکر کشتن فرزند خود می‌افتاده است و در آن دوره قوانین قضایی آنقدر رشد نکرده بود که جلوی این گونه فجایع را بگیرد. به طوری که ۶۰ درصد قتل کودکان توسط پدر و مادرهایشان رخ می‌داده است.
لاریان افزود: نمونه فرزندکشی تاریخی در ادبیات جهان هم «مده‌آ» اوریپید است که به خاطر انتقام از همسر خائن خود، فرزندانش را می‌کشد. یعنی این فاجعه آنقدر در یونان باستان بزرگ بوده که نویسنده لازم دیده درباره آن صحبت کند. بنابراین این موضوع در طول اعصار بوده است و همواره هنرمندانی در برابر آن موضع‌گیری کرده‌اند.
۲۴۱۲۴۱