صدای گوش خراش در فیلم دوم توضیح داده شده است. کارگر فضای سبز برج میلاد در حال قلع و قمع علفهای خودروست. سال گذشته بعد از مدت‌ها تلاش سازمان پارک‌ها به مناطق بخشنامه کرد که علفهای خودرو را قلع و قمع نکنند ولی امسال، حتی قبل از شروع سال این کار شروع شده است تا پیمانکاران ثابت کنند که آنها حاکمان شهر هستند، بله ترک عادت موجب مرض است.
در فیلم های دوم، سوم و چهارم هم ادامه چمن کاری‌های بی خاصیت شهر را می بینید. در حالی‌که همه فعالیت‌های شهر طبق دستورالعمل کمیته ملی کرونا تعطیل است، اما کارگران مهاجر که با حقوق‌های ناچیز در پارک‌ها کار می‌کنند و اغلب نیز شب‌ها در پارک‌ها می‌خوابند، کارشان را خوب انجام می‌دهند. مهندس مسئول آنها را مجبور می‌کند که هر آنچه از زمین در می‌آید را خوب درو کنند.
در فیلم پنجم نیز جریان آب را در بستری بتنی می بینید که جایگزین رود دره‌های قدیمی شهر است.
در فیلم ششم یک لکه از شمال پارک گفتگو ست که خوشبختانه علفهایش زده نمی‌شود. اینجا تنها جایی است که پروانه ها و زنبورها و دیگر حشرات می‌توانند سهم ناچیزی از طبیعت ببرند.
اما فیلم هفتم تلخترین فیلم درس امروز است. بخش‌های مختلف پارک گفتگو دارای چمن با کیفیت است، اما تنها نقطه پارک که محل بازی بچه‌هاست با چمن مصنوعی پوشیده شده است. من دلم برای بچه‌های خودمان می‌سوزد که چرا آنها نباید حق داشته باشند روی چمن طبیعی بازی کنند؟
ما چمن را برای دلخوشی پیمانکاران می‌کاریم نه برای استفاده کودکان؟ بالای سر هر چمن هم چند مامور باتوم به دست می گذاریم که پای کودکی آنها را لمس نکند. در صورتی که فبسفه چمن کاری در دنیا آن است که مردم پای خود را روی آن بگذارند. حداقل به کودکمان این حق را بدهیم تا خاک ایران را لمس کنند. شاید اینطوری عشقشان به وطنشان بیشتر شد.
اما فیلم نهم مسیر شمال و شرق پارک گفتگو در امتداد اتوبان حکیم و چمران است که ایده آل ایجاد یک خط دوچرخه سواری است. امیدوارم که هر چه زودتر این اتفاق بیفتد. البته فعلا این مسیر، پیست دوچرخه سواری شخصی من است که جاتون خالی هر روز یک ساعت در آن در این هوای خوب دوچرخه سواری می کنم.
فیلم آخر را تقدیم می کنم به شما دوستان گلی که در خانه نشسته اید تا کرونا را از شهرتان خارج کنید. استفاده از دوچرخه یکی از موثرترین راه های مبارزه با کروناست با ایجاد فاصله اجتماعی، تقویت ریه ها برای زمانی که در مرض ویروس قرار گرفتید و عدم استفاده از خودروهای شخصی که در هر کدام در هر کیلومتر 313 گرم دی اکسید کربن به کره زمین تزریق می‌کنند. برای ابی آسمان و در امان ماندن از کرونا در خانه بمانیم و از مدیریت شهری بخواهیم که عصر پساکرونایی پایان نگاه بتونیزه و مهندسی مصنوعی در طبیعت شهر است.
