یکی از عبارت‌های کلیدی مسئولان فدراسیون فوتبال در سال‌های اخیر «فدراسیون پنج ستاره» بوده است؛ ستاره‌هایی که معلوم نیست از کجا پیدا شدند، به‌نظر می‌رسد در آسمان فوتبال ایران محو شده‌اند و خبری از آن‌ها نیست.
با حذف تیم ملی امید روند ناکامی تیم‌های ملی پایه تکمیل شد و بعد از تیم‌های جوانان و نوجوانان، این‌بار امیدها بودند که طعم تلخ حذف را چشیدند. در طرف دیگر تیم ملی بزرگسالان ایران بعد از جدایی کارلوس کی‌روش شرایط خوبی ندارد و در میان پنج تیم گروه خود در انتخابی جام جهانی، در جایگاه سوم قرار دارد.
البته بحث تیم امیدها با بقیه این تیم‌ها کمی متفاوت است؛ کارلوس کی‌روش در زمان حضور خود در ایران اصرار ویژه‌ای داشت که این تیم به جواد نکونام سپرده شود، اما فدراسیون فوتبال با او مخالفت کرد و اعلام کرد نکونام تجربه کافی را ندارد. در حال حاضر اما جواد نکونام بعد از تجربه موفق در نساجی در فولاد هم تیم خوب و جوانی را ساخته است و در جایگاه هفتم رده‌بندی قرار دارد. اما در طرف دیگر فدراسیون فوتبال تیم را به حمید استیلی سپرد و بعد از آزمایش و خطا روی کرانچار و فرهاد مجیدی، درنهایت استیلی روی نیمکت تیم نشست و نتایجی گرفت که حسرت المپیکی شدن را به 48 سال خواهد رساند.
شاید حالا زمان رسیده باشد که فدراسیون فوتبال پاسخ‌گو باشد و بگوید از آن چند ستاره، حالا چه باقی‌مانده است و با چه مبنایی تصمیماتی گرفته شده که فوتبال ملی ایران را به این نقطه رسانده است که تیم‌های ایران حرفی برای گفتن در آسیا ندارد.
255 41
