به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره عبس هشتادمین سوره قرآن است و در جزء سی ام آن قرار دارد.
این سوره با کلمه عبس به معنای «چهره در هم کشید» آغاز شده است.
سوره عبس درباره ارزش و اهمیت قرآن، ناسپاسی انسان در برابر نعمت‌های پروردگارش و حوادث تکان‌دهنده قیامت و سرنوشت انسان‌ها در آن روز سخن می‌گوید.
در آیات ابتدایی این سوره خداوند کسی را که با فرد نابینا با ترشرویی برخورد کرد، توبیخ می‌کند. درباره اینکه فرد توبیخ‌شده، پیامبر (ص) بوده یا دیگری بین مفسران اختلاف است.
از آیات مشهور این سوره آیات ۳۴ تا ۳۷ است که صحنه محشر را توصیف می‌کند و می‌گوید انسان‌ها از نزدیکانشان (برادر، پدر، مادر، همسر و فرزند) فرار میکنند.
بر اساس روایات به نقل از پیامبر (ص)؛ هر کس سوره عبس را قرائت کند، در روز قیامت در حالی خواهد آمد که شادمان و خندان است.
از امام صادق (ع) نیز نقل شده که قاری این سوره در بهشت زیر پرچم و سایه خداوند و مشمول کرامت خداوند خواهد بود و این کار برای خداوند کوچک و آسان است. هر کس هنگام بارش باران این سوره را بخواند، خداوند به تعداد قطره‌های باران گناهانش را می‌آمرزد.
فایل صوتی تلاوت سوره عبس با صدای مصطفی اسماعیل
متن سوره عبس همراه با ترجمهبِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
عَبَسَ وَ تَوَلَّىٰ ﴿١﴾
چهره در هم کشید و روى گردانید(۱)
أَن جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ ﴿٢﴾
که آن مرد نابینا پیش او آمد(۲)
وَ مَا یُدْرِ‌یکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّىٰ ﴿٣﴾
و تو چه دانى شاید او به پاکى گراید(۳)
أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّکْرَ‌ىٰ ﴿٤﴾
یا پند پذیرد و اندرز سودش دهد(۴)
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ ﴿٥﴾
اما آن کس که خود را بى‌نیاز مى‌پندارد(۵)
فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّىٰ ﴿٦﴾
تو بدو مى‌پردازى(۶)
وَ مَا عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکَّىٰ ﴿٧﴾
با آنکه اگر پاک نگردد بر تو مسئولیتى نیست(۷)
وَ أَمَّا مَن جَاءَکَ یَسْعَىٰ ﴿٨﴾
و اما آن کس که شتابان پیش تو آمد(۸)
وَ هُوَ یَخْشَىٰ ﴿٩﴾
در حالى که از خدامى‌ترسید(۹)
فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ ﴿١٠﴾
تو از او به دیگران مى‌پردازى(۱۰)
کَلَّا إِنَّهَا تَذْکِرَ‌ةٌ ﴿١١﴾
زنهار چنین مکن این آیاتپندى است(۱۱)
فَمَن شَاءَ ذَکَرَ‌هُ ﴿١٢﴾
تا هر که خواهد از آن پند گیرد(۱۲)
فِی صُحُفٍ مُّکَرَّ‌مَةٍ ﴿١٣﴾
در صحیفه‌هایى ارجمند(۱۳)
مَّرْ‌فُوعَةٍ مُّطَهَّرَ‌ةٍ ﴿١٤﴾
والا و پاک‌شده(۱۴)
بِأَیْدِی سَفَرَ‌ةٍ ﴿١٥﴾
به دست فرشتگانى(۱۵)
کِرَ‌امٍ بَرَ‌رَ‌ةٍ ﴿١٦﴾
ارجمند و نیکوکار(۱۶)
قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَکْفَرَ‌هُ ﴿١٧﴾
کشته باد انسان چه ناسپاس است (۱۷)
مِنْ أَیِّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ﴿١٨﴾
او را از چه چیز آفریده است؟ (۱۸)
مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَ‌هُ ﴿١٩﴾
از نطفه‌اى خلقش کرد و اندازه مقررش بخشید(۱۹)
ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَ‌هُ ﴿٢٠﴾
سپس راه را بر او آسان گردانید(۲۰)
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَ‌هُ ﴿٢١﴾
آنگاه به مرگش رسانید و در قبرش نهاد(۲۱)
ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنشَرَ‌هُ ﴿٢٢﴾
سپس چون بخواهد او را برانگیزد(۲۲)
کَلَّا لَمَّا یَقْضِ مَا أَمَرَ‌هُ ﴿٢٣﴾
ولى نه! هنوز آنچه را به او دستور داده به جاى نیاورده است(۲۳)
فَلْیَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ ﴿٢٤﴾
پس انسان باید به خوراک خود بنگرد(۲۴)
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ﴿٢٥﴾
که ما آب را به صورت بارشى فرو ریختیم(۲۵)
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْ‌ضَ شَقًّا ﴿٢٦﴾
آنگاه زمین را با شکافتنى لازم شکافتیم(۲۶)
فَأَنبَتْنَا فِیهَا حَبًّا ﴿٢٧﴾
پس در آن دانه رویانیدیم(۲۷)
وَ عِنَبًا وَ قَضْبًا ﴿٢٨﴾
و انگور و سبزى(۲۸)
وَ زَیْتُونًا وَ نَخْلًا ﴿٢٩﴾
و زیتون و درخت خرما (۲۹)
وَ حَدَائِقَ غُلْبًا ﴿٣٠﴾
و باغهاى انبوه (۳۰)
وَ فَاکِهَةً وَ أَبًّا ﴿٣١﴾
و میوه و چراگاه (۳۱)
مَّتَاعًا لَّکُمْ وَ لِأَنْعَامِکُمْ ﴿٣٢﴾
تا وسیله استفاده شما و دامهایتان باشد (۳۲)
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ ﴿٣٣﴾
پس چون فریاد گوش‌خراش دررسد(۳۳)
یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْ‌ءُ مِنْ أَخِیهِ ﴿٣٤﴾
روزى که آدمى از برادرش(۳۴)
وَ أُمِّهِ وَ أَبِیهِ ﴿٣٥﴾
و از مادرش و پدرش(۳۵)
وَ صَاحِبَتِهِ وَ بَنِیهِ ﴿٣٦﴾
و از همسرش و پسرانش مى‌گریزد (۳۶)
لِکُلِّ امْرِ‌ئٍ مِّنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ﴿٣٧﴾
در آن روز هر کسى از آنان را کارى است که او را به خود مشغول مى‌دارد(۳۷)
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَ‌ةٌ ﴿٣٨﴾
در آن روز چهره‌هایى درخشانند(۳۸)
ضَاحِکَةٌ مُّسْتَبْشِرَ‌ةٌ ﴿٣٩﴾
خندان و شادانند(۳۹)
وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَ‌ةٌ ﴿٤٠﴾
و در آن روز چهره‌هایى است که بر آن‌ها غبار نشسته(۴۰)
تَرْ‌هَقُهَا قَتَرَ‌ةٌ ﴿٤١﴾
و آن‌ها را تاریکى پوشانده است(۴۱)
أُولَـٰئِکَ هُمُ الْکَفَرَ‌ةُ الْفَجَرَ‌ةُ ﴿٤٢﴾
آنان همان کافران بدکارند(۴۲)
انتهای پیام/
