با اجرای بی نظیر افسون غفائی و به قلم بسیار زیبای هادی پورحسین و با تنظیم سمیر رستگار
#هفت_نامه
نامه ششم
سلام مهربانوی زیبای من :
ازقدیم گفته اند و شنیده ایم
که عقد پسر عمو و دختر عمو در
آسمانها بسته میشود , نمیدانم همانند
پدربزرگ و مادربزگ ها دل به خرافات
بستی , یا که نه عقل را حاکم کردی
و چشم و گوش دل را کور , که
عاشقانه هایت را زیر همان اولین
برف زمستانی چال کردی
و شبهای یلدایی و شاعرانه مان را
به یکباره به شام عروسی ات پیوند
زدی , شنیدن خبر ازدواج تو
همانقدر که سینه مادرم را فشرد و
سوی چشمانش را گرفت من را هم
مجنون وار , سرگردان کوچه و بازار
کرد و همنشین شبگردهای بی خانمان ,
لیلای مجنون من :
سوز زمستان گرمتر از حُرم نفسهای
خسته ام بود و شاخه های
بید همیشه مجنون , از پاهای
لرزان من استوارتر ,
از آن شب ماه هم
دیگر به این عاشق بخت برگشته
روی خوش نشان نداد و در پس
ابرهای تیره منزل گُزید تا تنها مونس
و همدمم دست نوشته ای باشد
از تو بر صفحه سفید کاغذ :
( این غافله عمر عجب میگذرد )
و براستی که چگونه گذشت آن
لحظه های دلدادگی ؟
چگونه گذشت آن نگاههای
زیبا و افسونگر ؟
چگونه از دست
دادم همای سعادتم را ؟
نمیدانم , نمیدانم کجای زندگی
راه را به اشتباه رفتم که باید این
چنین تقاص گناهانم را پس میدادم
تا دوران عاشقی ام عمرش هنوز
به بهار نرسیده غارت زده
دست خزان شود .
روزها به تیره گی می گذشت و
شبها به شب زنده داری ,
من تو را همچون قدیسه ای میدانستم
و تو هیچگاه باور نداشتی , ولی بار
دیگر به من ثابت شد که تو مریم
دیگری هستی در غالب انسانی خاکی
چرا که در یکی از سردترین
روزهای خوب خدا و درست
همان روزی که عیسی را مریم
به رخ جهانیان کشید
تو آمدی .
چلچراغ گلفروشی ات دوباره
روشنی بخش محله شد و عطر
گلهای یاس و نرگس و مریم
باز زمین و زمان را معطر کرد ,
زیباتر از همیشه و غمگین تر از
هر روز دیگر ,
آری آمدی تا زن بودنت را ثابت
کنی که زنها گاهی از هر مردی
مردتر هستند ,
پس به عهدت وفا کردی
و برای آخرین بار و از برای
اتمام حجّت و وداع با عاشقی
که درس عشق را از تو آموخت ,
قدم رنجه کردی .
