یک فیلمساز در گفت و گو با باشگاه خبرنگاران جوان:
رضا فرهمند مستند ساز به تحلیل و بررسی موضوع اکران گسترده فیلم‌های مستند در سینمای ایران پرداخت و به خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، گفت: دیدگاه کلی من در مورد این موضوع این است که می‌توان به عنوان اتفاقی بسیار بزرگ و فرهنگی از آن یاد کرد که ریشه‌های اجتماعی و جامعه شناختی خودش را دارد و قطعا نباید انتظار داشت در مدت یک یا دو سال انجام شود که این موضوع دو دلیل دارد اول اینکه ورودش به فضای سینما و فیلم‌های داستانی عملا تهدید محسوب می‌شود و مواجهه اهالی آن با این موضوع عجیب و غریب است که نمونه آن در پروسه ده روزه جشنواره فیلم فجر بود و با واکنش‌های منفی روبرو شدیم. حالا حساب کنید بخواهیم در گستره ۱۲ ماهه سال اکران شود که با واکنش‌های وحشتناکی روبرو خواهیم شد بخصوص در وضعیت اکران کنونی سینما که به گفته خودشان مشکل دارد.
وی افزود: دومین مسئله اینکه باید ببینیم ظرفیت مستند در چه وضعیتی است که طبق تجربه‌های من که فکر می‌کنم ۹۰ درصد هم صحیح باشد در طول سال شاید ۳ الی ۴ فیلم مستند موفق نداریم که اگر بخواهیم فقط به اکران عمومی همین یک فیلم در فضای سینما اکتفا کنیم و بدون برنامه ریزی و بر اساس احتمالات برای سال‌های آینده پیش برویم به خروجی خوبی نخواهیم رسید.
این مستندساز اضافه کرد: می‌خواهم بگویم سینمای مستند هنوز آنقدر قدرتمند نیست که بخواهد در کنار فیلم‌های سینمایی اکران عمومی بگیرد البته بدین معنی هم نیست که پتانسیل ندارد و نمی‌تواند بلکه باید دارای پتانسیل قوی تری شود تا بتواند حرفی برای گفتن داشته باشد؛ این موضوع ممکن نمی‌شود مگر با برنامه ریزی دراز مدت، تولید قوی، محتوای خوب و ... و گرنه همان اتفاق جشنواره فیلم فجر می‌افتد که یکسال فیلم خوب داریم و سال دیگر نداریم و این ما را به جای پیشرفت با حاشیه‌های متعدد روبرو می‌کند.
فرهمند در ادامه صحبت‌های خود عنوان کرد: به عنوان نمونه ما برای مستند «زنانی با گوشواره‌های باروتی» مشکل اکران عمومی در فضای سینما نداشتیم، اما بنا به دلایلی که ذکر کردم و مشورتی که با شعبانی تهیه کننده اثر کردم منصرف شدیم.
وی اظهار داشت: به نظرم برای اکران عمومی و همیشگی فیلم‌های مستند نباید شتابزده عمل کنیم، چون فضای داستانی به جایی رسیده که بالاخره چرخه سینما را می‌چرخاند، اما فضای مستند هنوز به این موقعیت و جایگاه دست پیدا نکرده است. البته این شرایط در بخش سینمای مستند دنیا هم وجود دارد.
فرهمند ادامه داد: از سویی تهیه کننده مستند در ایران حوصله و سرمایه ویژه‌ای برای ایجاد این ظرفیت ندارد و یا نمی‌گذارد و بحران بزرگتر اینکه همان تولید با محدودیت‌های سال گذشته را امسال نداریم که با این وضع یا کیفیت‌ها پائین می‌آید و یا اصلا نمی‌توان اثری تولید کرد.
این مستندساز در خصوص علت موفقیت پورسه پخش بین المللی «زنانی با گوشوراه‌های باروتی» بیان کرد: در این زمینه دو نقطه خیلی مهم داشتیم اول اینکه فیلم ما به فستیوالی رفت (لوکارنو) که در فضای مستند طی این چهار دهه برای هیچ اثری رخ نداده بود و دومین مسئله اینکه فیلم ما تنها پروژه‌ای است که یک کمپانی خارجی حق پخش و رایتش را گرفت و این دو نکته می‌تواند فیلم را به سمت اکران سینمایی نزدیک کند.
وی افزود: این‌ها نتیجه حرکت درست پخش کننده بین المللی فیلم یعنی مرجان علیزاده است که طی این چهاردهه کم بوده و نباید نادیده گرفت و می‌تواند اتفاقا الگویی باشد تا دیگر پخش کننده‌ها از آن استفاده کنند.
وی ادامه داد: موضوعی متفاوت که در مورد علیزاده برای من فیلمساز وجود دارد اینکه خودش فیلمساز و فیلمنامه نویس است و صرفا پخش کننده نیست و مهمتر اینکه برعکس دیگر پخش کننده‌ها که پس از اتمام تولید و آماده شدن فیلم برای اکران بین المللی آن پیشنهاد می‌دهند و راهنمایی می‌کنند از ابتدای تولید یک اثر تا انتها کنار پروژه است و در ابعاد مختلف و صفرتا صد تولید با هدف پخش بین الملل راهنمایی‌های لازم را انجام می‌دهد و با فیلمساز همراه است. این برای من فیلساز باید مهم باشد که یک اثر فقط به عوامل پشت دوربین، کارگردان، تهیه کننده و ... خلاصه نمی‌شود بلکه مورد دیگری به عنوان پخش کننده وجود دارد که باید دخیل شود تا بتوان مسیر آینده فیلم را تضمین‌تر کرد و قطعا اشاره کردن به این موضوع خوب است.
انتهای پیام/
