یافتن نشانگرهای زیستی هشدار دهنده درمورد خطر ابتلا به بیماری آلزایمر به برنامه‌ریزی درجهت مبارزه با این بیماری کمک می‌کند.
هرچه زودتر علائم آلزایمر تشخیص داده شود، زودتر می‌توان درمورد آن کاری انجام داد. در پژوهش جدیدی، مجموعه‌ای از نشانگرهای زیستی در بدن شناسایی شده است که ۳۰ قبل اینکه علائم آلزایمر قابل مشاهده شوند، می‌تواند درمورد خطر بروز این بیماری هشدار دهد.
جامعه‌ی آماری این مطالعه کوچک است ولی نتایج جالبی دارد. دانشمندان با بررسی اطلاعات ۲۹۰ نفر که بیشتر آن‌ها را افرادی تشکیل می‌دادند که به‌علت سابقه‌ی خانوادگی، در معرض خطر بالای ابتلا به آلزایمر قرار داشتند، توانستند تغییرات بیولوژیکی و بالینی مرتبط با آلزایمر را در این شرکت‌کنندگان در فاصله سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۱۳ دنبال کنند.
در پایان دوره‌ی تجزیه‌و‌تحلیل، ۸۱ نفر از شرکت‌کنندگان دچار مشکلات شناختی یا زوال عقل شدند و اطلاعات جمع‌آوری شده از آن‌ها نشان‌دهنده‌ی وجود تفاوت‌هایی بین این افراد و سایر افراد مورد مطالعه بود. یکی از این موارد، تغییرات ظریف در نمره‌های آزمون سنجش فرایندهای تفکر ۱۱ تا ۱۵ سال زودتر بود.
پژوهشگران با بررسی مایع مغزی‌نخاعی، افزایش در پروتئین تائو را نیز نشان دادند. آن‌ها با استفاده از مدل‌سازی کامپیوتری برآورد کردند که این افزایش به‌طور متوسط حدود ۳۴/۴ سال قبل از توسعه‌ی علائم آلزایمر در بیماران آغاز شده است. بر این اساس، این تغییر می‌تواند یک سیستم هشدار اولیه در زمینه‌ی خطر ابتلا به آلزایمر باشد. لورنت یانس از دانشگاه جان هاپکینز در مریلند می‌گوید:
مقاله‌های مرتبط:مطالعه‌ی ما نشان می‌دهد که شاید بتوان از تصویربرداری مغز و بررسی مایع‌نخاعی برای ارزیابی خطر بیماری آلزایمر ۱۰ سال یا زودتر از اینکه علائم رایجی نظیر مشکلات شناختی خفیف بروز کند، استفاده کنیم.
دانشمندان همچنین به اسکن‌های MRI مغز شرکت‌کنندگان دسترسی داشتند. این اطلاعات برای نشان دادن تغییرات آناتومیکی مغز که با الگوهای زوال شناختی مطابقت داشتند، مورد استفاده قرار گرفت. پژوهشگران کاهش‌های کوچکی را در میزان تغییر اندازه‌ی لوب گیجگاهی میانی (که با مدیریت خاطرات مرتبط است)، بین ۳ تا ۹ سال قبل از آشکار شدن زوال شناختی شناسایی کردند.
این پژوهش با کار قبلی همین پژوهشگران مرتبط است. آن‌ها در پژوهش پیشین از روش‌های کامیپوتری مشابهی استفاده کردند و ارتباط بین کاهش بافت لوب گیجگاهی میانی و نقص خفیف عملکرد شناختی را نشان دادند. همه‌ی این‌ها مجموعه‌ای از نشانگرهای زیستی را معرفی می‌کند که می‌تواند روزی در مراحل مختلف تشخیص مورد استفاده قرار گیرد. البته این موضوع جالب نیست که ۳۰ سال قبل‌تر به شما گفته شود در حال توسعه‌ی آلزایمر هستید اما این فاصله فرصتی را برای پیشگیری از بیماری در اختیار پزشکان قرار می‌دهد.
البته هنوز روزهای آغاز این پژوهش است: تعدد شرکت‌کنندگان در مطالعه نسبتا کم بودند و تغییرات در مغز می‌تواند در بین افراد مختلف متفاوت باشد و این امر تعمیم نتایج را دشوار می‌سازد. بااین‌حال این ارتباط به آن اندازه است که ارزش مطالعه‌ی بیشتر را داشته باشد و ما امیدوار باشیم ابزارهای بیشتری برای توسعه‌ی روش‌های درمانی در آینده معرفی شود.
درحالیکه ما درحال حاضر نمی‌توانیم آلزایمر را متوقف یا با آن مبارزه کنیم، ما همچنان کسب دانش در مورد آن را ادامه می دهیم، چه اینکه درمورد پیدا کردن سرنخ‌هایی درمورد نحوه‌ی آغاز آلزایمر باشد یا اینکه روش‌های پاک کردن مغز از تجمع پروتئین تائو باشد. مایکل میلر یکی از این پژوهشگران این مطالعه می‌گوید:
چندین سنجه‌ی بیوشیمایی و آناتومیکی وجود دارند که یک دهه و حتی زودتر از آغاز علائم بالینی بیماری در حال تغییر هستند. پیدا کردن ترکیب مناسبی از نشانگرها که نشان‌دهنده‌ی خطر بروز نقایص شناختی باشند و استفاده از آن ابزارها برای مداخلاتی در زمینه‌ی جلوگیری از پیشرفت این بیماری هدف ما است.
