جمعی از دانشمندان که مشغول مطالعه خانواده ای از خرچنگ های بستر اقیانوس بودند متوجه وجود رادیوکربن در این مناطق شدند؛ ماده ای که نخستین بار در جریان آزمایشات هسته ای بین دهه ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰ وارد اتمسفر شد.
تیم پژوهشگران آکادمی علوم چین در ادامه سطوح رادیوکربن موجود در این دوجورپایان (شکلی از خرچنگ که ظاهری شبیه به میگوهای مینیاتوری دارد) را در بخش هایی از غرب اقیانوس آرام مورد برسی قرار دارند. دوجورپایان می توانند در اعماق فراتر از شش هزار متری اقیانوس و در ناحیه ای تحت عنوان «فراژرف» زندگی و از اورگانیسم های مرده ای تغذیه کنند که از سطح به زیر آب کشیده شده اند.
این پژوهش که نتایج آن در نشریه تحقیقات ژئوفیزیک منتشر شد نشان می دهد آلودگی انسانی در سطح اقیانوس به راحتی قابلیت نفوذ به عمیق ترین بخش های آن را دارد و رادیوکربن با سرعتی فراتر از آنچه انتظار می رفت خود را به اعماق اقیانوس رسانده است.
تیم دانشمندان در بررسی های خود به دنبال ایزوتوپ خاصی از کربن ۱۴ گشتند؛ نوعی رادیوکربن که معمولا از برخورد تشعشعات فضا با نیتروژن موجود در اتمسفر ایجاد می شود. این ماده البته چندان خطرناک نیست و در مقابل ایزوتوپ رادیو اکتیو سودمندی برای علوم است.
کربن ۱۴ به وفور در زمین یافت نمی شود اما در اورگانیسم های زنده وجود دارد و اثرش را در محیط طبیعی برجای می گذارد. با این حال آزمایشات هسته ای اواسط قرون ۲۰ میلادی میزان کربن ۱۴ در اتمسفر را دوبرابر کرد و در نهایت این کربن به سطح اقیانوس ها راه پیدا کرد.
حالا دانشمندان در بررسی های خود سطوحی از رادیوکربن را در بافت ماهیچه ای دوجورپایان اعماق اقیانوس از جمله درازگودال ماریانا پیدا کرده اند و این میزان کربن به مراتب از آنچه در موجودات ساکن در همان عمق یافت شده، بیشتر است. محتویات شکم این دوجورپایان نیز سطوحی از کربن ۱۴ مشابه با چیزی را نشان می داد که دانشمندان پیشتر در سطح اقیانوس آرام پیدا کرده بودند. یافته های آنها نشان می دهد که خرچنگ های کوچک بیشتر تمایل به خوردن اورگانیسم هایی دارند که از سطح آب به اعماق آن رسیده اند.
علاوه بر این، دوجورپایان ممکن است نسبت به همتایان سطح زیست خود متابولیسم کندتری داشته باشند و درنتیجه با گذشت زمان کربن رادیواکتیو در بدن آنها انباشته شده است.
