توان خرید یک مرغ در ماه را ندارم / دو هفته است کار پیدا نکرده ام/ یارانه پول چهار کیلو پیاز می شود

ساعت: 15:29 منتشر شده در مورخ: 1398/02/11 شناسه خبر: 1481638

تلخی حکایت زندگی کارگران تمامی ندارد، بیشتر به تراژدی غمگینی می ماند که ظاهرش چشم های نظاره گر و باطنش آتش حسرت ها و ای کاش ها است.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از عصر اترک، شاید سهم این افراد در جامعه تنها تاریخ 11 اردیبهشتی باشد که به نام آنها در تقویم به ثبت رسیده است و آنگاه که به مرحله عمل می رسد جایگاهی برای داشتن یک درآمد ثابت و بیمه مشخص نشده است.

دست های ترک خورده، چشم های غمگین، کمرهای خمیده، خبر از سختی کار و زندگی شان می دهد، به میدان های اصلی شهر که نزدیک می شوی جایگاه همیشگی شان را می بینی، اینجا سن و سال معنا ندارد از جوان گرفته تا کهنسال چشم دوخته به اتومبیل هایی که برای انجام اموراتشان به این افراد نیازمندند.

طی سال های اخیر با نابسامان شدن وضعیت اقتصادی زندگی این افراد نیز سخت تر از قبل می گذرد و اما سخت تر از آن زمانی است که کسانی که به دنبال کارگر آمده اند با هزار  حرف و حدیث دل ها را می شکند، صحبتهایی همچون آن یکی پیر است و نمی تواند خوب کار کند، آن یکی لباسش کثیف است و ماشین را خاکی می کند، آقا در ماشین را نکن... حرف هایی از این قبیل که نه تنها درآمدی ندارند بلکه توانی برای کارکردن هم برایشان نمی گذارد.

کارگرانی که هر روزه بعد از گذشتن چند ساعت از وقتشان در این مکان با دلی پر و دستانی خالی به سوی خانه روانه می شوند و آنجا که نمی توانند امرار معاش روزانه خانواده شان را تامین کنند تمام غرور مردانگی شان زیر سکوت له می شود و می شکند.

امروز به بهانه روز کارگر پای درد دل این عزیزان نشسته ایم، پای درد دل افرادی با دست های پینه بسته ای که با نبودشان در جامعه جای خالی بزرگی حس می شود اما کاش بیشتر قدرشان دانسته شود و مسئولانی که هر ساله به مناسبت این روز و هفته برنامه هایی را در کاغذ ها به عنوان رزومه کاری ثبت می کنند، به مرحله عمل برسانند . این افراد نیز حق زندگی دارند... حقشان را از آنها نگیریم.

در طول یک ماه قدرت خرید یک مرغ هم برای خانه ندارم

قدیر دست باز، 45 ساله اهل بجنورد که سرپرستی سه نفر از اعضای خانواده اش را بر عهده دارد، می گوید: شغل ثابت من کارگری است، اما کار نیست، قبلا  با تغییر فصل کار کم و زیاد می شد اما امسال با این وضع اقتصادی همه چیز به هم ریخته است و دیگر خبری از کار برای کارگر نیست.

او ادامه می دهد: از صبح زود تا عصر را در کنار خیابان می گذرانم و اکثر روزها با دست خالی به خانه برمی گردم حتی می شود که در طول یک ماه قدرت خرید یک مرغ هم برای خانواده ندارم، به جز کارگری تنها درآمد زندگی ام یارانه است آن هم اگر قطع شود باید دست به دزدی بزنم.

همسر و فرزندان کارگران نیز حق زندگی دارند

در ادامه رحیم الهی 35 ساله که سرپرستی سه نفر را برعهده دارد می گوید:  روز گذشته از ساعت 5 صبح تا 6 عصر اینجا منتظر ماندم و آخر هم بدون پیدا کردن کار به خانه برگشتم،کار اصلی من چاه کنی است اگر نباشد باربری و حمالی هم می کنم.

او ادامه می دهد: در سال جدید هر هفته یک روز کار پیدا می شود که 50 تا 60 هزار تومان مزد دارد و در کل ماه نهایت به 300 هزار تومان هم نمی رسد و زندگی به سختی و تنها با هدف زنده ماندن می گذرد.

الهی می گوید: استرس کاری بالایی داریم و اکثر این قشر به بیماری هایی زیادی دچار می شوند، همسر و فرزندانم حق زندگی دارند و من هم در توانم نیست که بتوانم نیازهایشان را برطرف کنم و این خود استرس و نگرانی بزرگی برای من است.

او ادامه می دهد: کاش مسئولان کمی به فکر ما هم باشند، این قشر ضعیف نیاز به توجه دارند.

یارانه پول چهار کیلو پیازاست، نمی شود با آن زندگی را چرخاند

نورعلی دلیر، 60 ساله می گوید: از اول زندگی ام تاکنون کارگری کرده ام،  بیمه کارگری دارم ولی چون کار نیست پرداخت آن هم برایم سخت است، ماهانه 154 هزار تومان باید پرداخت کنم، به امید اینکه یک روز بتوانم بازنشست شوم و چند صباحی از عمرم را که مانده بتوانم زندگی کنم از همه چیز می زنم تا بتوانم ماهانه بیمه را پرداخت کنم.

او می گوید: پیدا کردن کار شانسی است و در هفته یک یا دو روز کار باشد، در غیر اینصورت تنها درآمدم یارانه است  آن هم که چهار کیلو پیاز می شود و نمی شود با آن زندگی را چرخاند.

به علت فقر مالی ادامه تحصیل ندادم

ولی براتی 24 ساله دارای مدرک دیپلم می گوید: من تنها پسر خانواده هستم به علت فقر مالی نتوانستم ادامه تحصیل دهم و بعد از گذراندن دوره سربازی ام در سال گذشته به همراه پدرم برای کارگری می آیم تا بتوانیم خرج سه خواهر و مادرم را تامین کنیم، کار دیگری پیدا نکردم و منبع درآمدی نداریم مستاجریم و تنها درآمدمان به جز کارگری یارانه است.

او ادامه می دهد: مسئولان کمی به فکر جامعه کارگران باشند، قشر ضعیفی هستند می بینند، ولی توجهی نمی کنند، مسئولان مثل یک ربات نظاره گرند و کاری نمی کنند.

دو هفته است کار پیدا نکرده ام

قاسم نظر زاده، متولد 63  می گوید: کارم چوپانی بود ولی حدود 10 سال است که کارگری می کنم، حدود دو هفته است که هر روز به اینجا می آیم و آخر وقت تا ساعت های 7 عصر دست خالی به خانه بر می گردم.

او در ادامه توضیح می دهد: یارانه اگر نباشد شاید از گرسنگی هم تلف شویم، مستاجر هستم و ماهیانه 200 هزار تومان اجاره باید پرداخت کنم ولی واقعا جور نمی شود و گاهی اوقات از خوراک خانواده می زنیم که بتوانیم اجاره را پرداخت کنیم.

عبدالرضا 50 ساله می گوید: خودم و همسرم کارگری می کنیم، من هر روز به اینجا می آیم و همسرم یا برای تمیز کردن منازل مردم و یا بر سر زمین های کشاورزی می رود، زندگی مان خیلی سخت می گذرد.

او ادامه می دهد: با بدبختی توانستم برای پسرم عروسی بگیرم که هنوز نتوانسته ام وام های او را تسویه کنم از هم جدا شدند و پسرم فراری است و هر روز نامه مهریه و نفقه جلوی خانه مان می آید و من توان پرداخت را ندارم، مشکلات زندگی مان به حدی زیاد است که به جایی نمی رسم.

سنم بالا است و من را کمتر برای کارگری می برند

علی اصغر 66 ساله، می گوید: حدود 50 سال است که کارگری می کنم، سرپرستی هفت نفر را برعهده دارم، تنها درآمد زندگی من از همین راه است، چون سن من بالا است کمتر کسی من را برای کارگری می برد و اکثر روزها بدون داشتن درآمد به خانه می روم و در طول یک ماه شاید یک روز کار پیدا کنم و نمی شود با 60 هزار تومان زندگی را گذراند.

براساس آمار به ثبت رسیده در اداره تعاون، کار و رفاه اجتماعی خراسان شمالی تعداد کارگران دارای بیمه و حقوق دریافتی در استان 79 هزار نفر هستند. طبقه کارگر به عنوان مظلوم‌ترین حلقه‌ اقتصادی کشور تاکنون به بسیاری از خواسته های به حق خود نرسیده است و با مشکلات فروانی همچون پایین بودن قدرت خرید به دلیل دستمزد پایین، رکود و تعطیلی کارخانه‌ها، احتمال بیکاری، پرداخت نشدن مناسب و به موقع دستمزد، تعدیل نیرو و نبود پوشش بیمه‌ای مواجه است که هریک از مسئولان و متولیان امر باید در کاستن از بار مشکلات این قشر اقدام عاجل کنند.

تهیه و تنظیم گزارش: آرزو رحمانی

انتهای پیام/