این گونه سخن‌ها و امثال آن از زبان افرادی شنیده می‌شود که تریبون عمومی در انحصار آنان قرار دارد و از همین جایگاه وظیفه دارند مردم را به تقوی و اخلاق نیکو دعوت نمایند و از شرایط دشوار کشور با ملت سخن بگویند و مرهمی باشند بر زخم‌های آنان و نه این ادبیات که خلاف آن است. آنها عاقبت کسانی که می‌توانستند مانع تصویب این قطع نامه‌های فلج‌کننده شوند ولی نه تنها در این جهت حرکتی نکردند بلکه آن را کاغذ پاره نامیدند، را به خوبی می‌دانند و اتفاقا خودشان مروج و مداح آنها بودند و امروز که اعلام برائت از آن عملکرد نموده‌اند دیگر معنایی ندارد با زبان آنها سخن بگویند.
این حرف‌ها نشانه قدرت و خرد ورزی نیست تنها مردمی که در هنگامه بروز تلخ آثار تحریم در زندگی شخصی خود و سفره‌های خالی‌شان، ماتم گرفته‌اند را بیشتر عصبی می‌کند و از نظام دور می‌سازد و همان دشمن غدار که ظاهرا مخاطب این حرف هاست را خوشحال می‌نماید.
بله این مردم خدا را دارند و غافل نیستند ولی تحریم و سیل و فقر و امثال آن نتیجه تصمیم اشتباه کسانی است که عقل خدادادی خود را بکار نمی‌اندازند و خطاهای بزرگ خود را که اغلب عامدانه نیز می‌باشد، به خدا و فراموشی یاد خدا نسبت می‌دهند و حتی از دیگران می‌خواهند استغفار کنند!
امسال مسلماً سال آسانی نخواهد بود و برای عبور از گردنه‌های سهمگین آن وحدت و هم دلی و حمایت قاطع مردم و پرهیز از دشمن تراشی‌های بیهوده نیاز می‌باشد پس در سخن گفتن با افکار عمومی بیشتر باید دقت شود و از دامن زدن به شکافی که دشمن دانا و دوست نادان ایجاد کرده‌اند باید پرهیز گردد. این ضرورت، مسئولیت آنان که تریبون‌های عمومی را سالیان دراز است در اختیار دارند قطعا سخت‌تر می‌سازد.
1717
