سامانه نیما اطلاعات بازرگانان ایرانی را نشت می دهد

ساعت 24-این روزها اوج سردرگمی برای فعالان اقتصادی درسالهای تازه سپری شده است. مهمترین پرسش این است که تحریم اقتصادی ایران تاچه زمانی ادامه دارد و تا چه زمانی دولت به بهانه تحریم دامنه دخالتهایش را به هرجایی از کسب وکار پهن کرده است می خواهد جمع کند تا فعالان بخش خصوصی نفس بکشند .

بخش خصوصی ایران امروز زیر آوار سیاستگذاری دخالت گرایانه دولت قراردارد و دولت و مخالفان اقتصاد آزاد دست دردست هم می خواهند همه تنگناهای کسب و کار و معیست مردم را سودجویی و رانت خواری بخش خصوصی بچسبانند. این درحالی است که فساد و رانتجویی از فعالیت های دولت سرچشمه می گیرد. گروه مطالعات محیط کسب و کار درمرکز پژوهش های مجلس درسه نشست دررزوهای 11آذر، 12 آذر و 27 آذر با نمایندگان بزرگترین تشکلهای تولیدی و صنفی ایران برگزار کرد. هدف از این جلسات ارزیابی بازارهای کشور در دو مقطع 6ماهه اول سال  1397و بعد ازآن تاکنون، به خصوص بعد از اجرایی شدن تحریمهای ظالمانه و یک طرفه آمریکا و تأثیرنوسان و افزایش نرخ ارز در کسب وکارهای مختلف است. میخواهیم بدانیم با گذشتچند ماه از اجرایی شدن تحریمها و نوسانات مختلف نرخ ارز چه اتفاقی در کف بازارهاافتاده است. بر همین اساس پاسخ دو سؤال ذیل ارائه شود:

 .1در یک سال اخیر، میزان صادرات، تولید و اشتغال، قیمت مواد اولیه و محصولنهایی و نیز مقررات ناظر بر کسب وکار شما چه تغییراتی کرده است؟ .2برای عبور هرچه کم ضررتر اقتصاد ایران از شرایط موجود و نیز استفاده ازفرصتهای ایجاد شده برای اصلاحات اساسی اقتصاد ایران، چه پیشنهادهایی برای مجلس شورای اسلامی دارد.

 جمشید نفر، دبیرکل کنفدراسیون صادرات
تشکلهای عضو کنفدراسیون صادرات هرکدام مشکلات خاص خود را دارند. بنابراین نسخه واحدی برای آنها نمی توان بیان کرد. لازم است ابتدا مجلس و دولت، محیط مناسب کسب وکار را ایجاد کنند. بخش خصوصی واقعی ایران تنها 4تا5 درصد سهم  از کل اقتصاد را دارند. این بخش یکشبه صادرکننده نشده، بلکه صادرات که نقطه آخر تولید است باید کیفیت پیدا کند و رقابت پذیر شود و حداقل  10سال تجربه نیاز دارد صادرکننده موفق بشود. حال  38تشکل ذیل ما که هرکدام اگر  100عضو داشته باشند، برای  10سال میشود  38000سال تجربه، خوب طی این سالها هیچ استفاده ای و نتیجه ای از این همه تجربه گرفته نشده است. در اصل ابهامی وجود دارد و آن اینکه ارگانی که ما را دعوت می کند قدرت تصمیم گیری صحیح دارد یا نه؟ و اگر تصمیمی لازم باشد که برای مملکت گرفته شود یا گرفته می شود یا نمی شود؟ یا قدرت جایی هست که مشخص نیست؟

از نظر بنده این بزرگترین دغدغه بخش خصوصی واقعی است. ما الان با وجود سابقه ابتدای انقلاب و جنگ تحمیلی که بدون امکانات به بهترین نحو مدیریت کردیم، الان با مشکل تحریمهای داخلی مواجه هستیم و آنقدر که از آن رنج می بریم از تحریم های خارجی رنج نمی بریم. مثل افزایش ناگهانی نرخ ارز که گویی دستهایی پشت پرده وجود دارد که به این سرعت افزایش پیدا می کند و عوامل اقتصادی کمتر در آن اثر گذاشته اند. در این دوره بهترین فرصت برای افزایش صادرات به بدترین شکل مدیریت شد، تنها دو جا تحریم نشد: یک نفت شمال و دیگری چابهار، اگر قبل از رسمی شدن و آغاز تحریم ها خودمان را آماده میکردیم و با اقتصاد دنیا گره میخوردیم، هیچکس امروز جرئت تحریم ما را   نداشت. قبل از هر تصمیم گیری باید با متخصصان و فعالان آن بخش جلسه گذاشته شود، مثلاً پیمان سپاری و سامانه نیما که مثل نورافکنی شده که به تحریم کننده ها کمک می کند که آنهایی که در آنجا حضور دارند را بشناسد. علت خروج سرمایه چیست و خروج دلارها توسط چه بخش هایی با این حجم می تواند انجام شود. ما در چهار مقطع مشکلات ارزی داشته ایم: یکی سال  1374بود، زمان آقای هاشمی رفسنجانی، دیگر سال  1379زمان آقای خاتمی و بعد سال  1391زمان آقای احمدی نژاد و سال  1397زمان آقای روحانی. صادرکنندگان واقعی که این مقاطع را دیده ا ند چرا باید اینقدر در حقشان ظلم شود و دست وپایشان را ببندند.

سیدرضا نورانی، رئیس اتحادیه ملی محصولات کشاورزی ایران

مشکل ما این است که هنوز در فکر واردات هستیم و اینکه از کجا و چگونه می توانیم بیشتر واردات کنیم و به پتانسیل داخلی اهمیت نمیدهیم. چرا از  16میلیون هکتار زمین که ظرفیت تولید  120میلیون تُن محصول را دارد استفاده درست نمی کنیم. قیمت خرید از کشاورزان واقعاً ارزان است به خصوص گندم که  1470تومان میباشد. تصمیم های  یکشبه باعث هوشیاری دشمنان و سنگ اندازی جلوی صادرات شده است. چرا صادرات را گدا بار آورده ایم. همیشه باید یارانه بدهیم که صادرات بشود، برای چه؟ برای خوش به حال شدن واردات. یک شب تصمیم میگیرند پیمان سپاری کنند، یک شب تصمیم میگیرند ممنوع کنند، تصمیم میگیرند گوجه فرنگی صادر نشود، ولی نمی بینند چرا گران شد، چون امسال کاهش تولید داشته ایم. چرا از ظرفیت فکری و تجربه تشکلها استفاده نمی شود؟ چرا گمرک بوشهر از سال  1391تعطیل شده است؟! حالا مسیر 16ساعته (کویت  8ساعت، قطر  7ساعت، بحرین  12ساعت) الان برای تخلیه و بارگیری باید برود کشور ثالث و مسیر شده  16روزه، این درد نیست؟ سال گذشته میوه و تره بار برای هر کشتی باید  450دلار می داد و امسال بر اثر تحریم کرایه شده  2500دلار، مگر
میشود کالایشان را بیاورند و  4تا  5درصد بگیریم و آن وقت از کالای ما  60درصد بگیرند، خُب وزارت امور خارجه چرا وارد نمی شود؟ چرا پروتکلهای ما یک طرفه است؟ با این وضعیت قطعاً صادرات را تعطیل میکنیم، چرا باید با این سختی ها صادرات داشته باشیم و آخرش هم ضرر کنیم. قبلاً دو تا نرخ ارز داشتیم حالا شده نیما، سنا، ثانویه، نرخ آزاد، نرخ  4200و ... اینکه نشد روش تصمیم گیری که مثلاً با سامانه ای شدن آمار مویرگی ما را هم به دشمن بدهند. درخواست ما این است که به تشکلها به عنوان سرمایه نگاه شود و بیشتر از ظرفیت آنها بهره گرفته شود.

(function(i,s,o,g,r,a,m){i['GoogleAnalyticsObject']=r;i[r]=i[r]||function(){ (i[r].q=i[r].q||[]).push(arguments)},i[r].l=1*new Date();a=s.createElement(o), m=s.getElementsByTagName(o)[0];a.async=1;a.src=g;m.parentNode.insertBefore(a,m) })(window,document,'script','https://www.google-analytics.com/analytics.js','ga'); ga('create', 'UA-53492516-1', 'auto'); ga('send', 'pageview');