* هدف AFC از افزایش تیم‌ها
AFC به جز اهداف اقتصادی، اهداف دیگری هم از افزایش تیم‌ها در جام ملت‌های آسیا دارد. از آنجایی که معمولاً تیم‌های کوچک و ضعیف در آسیا فرصت قرار گرفتن برابر تیم‌های بزرگ‌تر را ندارند، لذا کنفدراسیون فوتبال آسیا تعداد تیم‌های این مسابقات را افزایش داد تا تیم‌های کوچک‌تر و درجه چندم آسیا هم فرصت بازی کردن با تیم‌های بزرگ آسیا را داشته باشند.
* پیشرفت فوتبال در آسیا
تیم‌های بزرگ و مدعی حتی در روز‌های فیفا هم راضی به بازی کردن با تیم‌های کوچک‌تر و درجه چندم آسیا نیستند. تقابل تیم‌های بزرگ و کوچک آسیا در چنین تورنمنتی باعث رشد و توسعه فوتبال در آسیا می‌شود و AFC به این می‌اندیشد که با این شرایط قطعاً فوتبال در آسیا رشد خواهد کرد.
* ایران بر عکس سایر تیم‌های بزرگ آسیایی
تیم ملی فوتبال ایران با رویکرد آمار محوری، دیدگاهی متفاوت با سایر تیم‌های بزرگ آسیایی دارد. تیم ملی ایران برخلاف بزرگان آسیا ترجیح می‌دهد با تیم‌های کوچک‌تر بازی داشته باشد. سیاست کی‌روش این است و از این قبیل بازی‌ها استفاده‌های بهتری برای تیم ملی می‌برد.
* شباهت جام ملت‌ها به جام جهانی
گروه بندی جام ملت‌ها بی شباهت به گروه بندی جام جهانی نیست. در جام جهانی هم در هر گروه، دو تیم شانس بیشتری برای صعود دارند و دو تیم از شانس بسیار کمی برخوردار هستند و صرفاً هدفشان حضور در این مسابقات است. تیم ایران در جام‌های جهانی جزو همین دسته است.
* بازی‌های اول ملاک قضاوت نیست
تیم‌های بزرگ آسیا که مدعی قهرمانی هستند با استراتژی متفاوت نسبت به تیم‌های کوچک‌تر در این مسابقات شرکت می‌کنند. تیم‌های کوچک‌تر برای انجام ۳ یا نهایتاً ۴ بازی به این مسابقات می‌آیند. آن‌ها می‌آیند تا تنه به تنه دیگر تیم‌های آسیایی و به خصوص تیم‌های بزرگ بزنند. می‌آیند تا بازیکنانشان تجربه کسب کنند و اهدافی از این قبیل.
از همین رو این تیم‌ها در مقابله با تیم‌های بزرگ در مرحله گروهی با همه توان حضور می‌یابند. آن‌ها نه از اخطار گرفتن و محرومیت می‌ترسند و نه حتی از مصدومیت. چرا که می‌خواهند در همین سه چهار بازی خودی نشان دهند.
این در حالی است که تیم‌های بزرگ با استراتژی حضور در شش تا هفت بازی به این مسابقات می‌آیند و در بازی‌های مرحله گروهی به خصوص در دو بازی اول با همه توان به میدان نمی‌آیند. برای همین نتایج بازی‌های اول را نباید خیلی ملاک مناسبی برای سنجش عیار تیم‌های بزرگ دانست.
* تک ستاره‌ها برای بازی‌های حساس
تیم‌هایی که برای قهرمانی به جام ملت‌ها می‌آیند، در مرحله گروهی اهدافی را دنبال می‌کنند. اغلب این تیم‌ها به دنبال حفظ مهره‌ها و تقسیم انرژی هستند. چون می‌دانند که باید شش هفت بازی انجام دهند؛ لذا آن‌ها به ندرت از بازیکنان اصلی‌تر و تک ستاره‌های خود در بازی‌های گروهی استفاده می‌کنند.
بعضاً این تیم‌ها به حداقل‌ها بسنده می‌کنند و پیروزی‌های اقتصادی به دست می‌آورند. بعد از اطمینان از کسب نتیجه مطلوب شان، دست به تعویض زده و تک ستاره‌های شان را از ترس محرومیت و مصدومیت از بازی بیرون می‌برند.
* بازیکنان ایران چابکند
کی‌روش اصولاً در این هشت سال حضورش در فوتبال ایران رویکردش به بازیکنانی بوده که از سرعت و چابکی بیشتری برخوردار بودند و بازیکنان قدرتی اصولاً در تفکرات او جایی نداشتند.
در بین بازیکنان تیم ملی ایران اگر کنعانی زادگان را که خیلی جزو بازیکنان ثابت نیست در نظر نگیریم، تنها مهدی طارمی تاحدودی ستبر است و یک بازیکن قدرتی محسوب می‌شود. سایر بازیکنان ایران قدرتی نیستند و بیشتر آیتم چابکی و سرعت دارند.
حتی امید ابراهیمی که هافبک دفاعی تیم ایران است هم یک بازیکن ستبر که عضلات در هم پیچیده‌ای داشته باشد نیست و بیشتر یک بازیکن سرعتی محسوب می‌شود.
* ایران و عراق تقابل قدرت و سرعت
تفاوت تیم ملی ایران و عراق درست در همین است. عراقی‌ها به ذاته و ژنتیکی قدرتی و کند هستند. عراق بازیکنای قدرتی دارد که دوندگی و جنگندگی از ویژگی‌های بازیکنان این تیم است.
عراقی‌ها از نظر تکنیک و تاکتیک از ایران عقب هستند و بلوغ تاکتیکی آن‌ها به اندازه‌ای نیست که بدون دوندگی بتوانند خلق موقعیت کنند. آن‌ها با استفاده از دوندگی و جنگدگی حفره‌هایی را برای خود در دفاع حریف باز می‌کنند و از آن طریق خلق موقعیت می‌کنند.
* ویژگی‌های عراق مقابل ایران
عراقی‌ها به جز دوندگی و جنگندگی، از ویژگی‌های دیگری هم نسبت به ایران برخوردار هستند. از جمله این که آب و هوای کشور آن‌ها به آب و هوای امارات نزدیک است و تغذیه عراقی‌ها هم طوری هست که در امارات به کمک آن‌ها می‌آید.
* ۳ بازیکن خطرناک عراق برای ایران
در تیم عراق ۳ بازیکن خطرناک حضور دارند که ممکن است برای ایران مشکل ساز شوند. بشار رسن و طارق همام که بازیکنان شناخته شده‌ای برای فوتبال ما هستند و با نحوه بازی کردن مقابل بازیکنان ایرانی آشنایی دارند. به جز این دو نفر، عراق یک مهاجم خطرناک به اسم محمد علی دارد که این بازیکن هم برای مدافعان ما خطرناک است.
این مثلث خطر در تیم عراق در این دو بازی هم توانایی‌های شان را نشان داده‌اند و غفلت از آن‌ها می‌تواند تاوان سنگینی برای تیم ایران داشته باشد.
* تنها نگرانی کی روش
کی‌روش هم مثل همه تیم‌های بزرگ و مدعی قهرمانی ستاره‌هایی دارد که هنوز به آن‌ها بازی نداده. از جمله شجاعی و جهانبخش. کی‌روش بر عکس این که مرتب می‌گوید ما بازی به بازی فکر می‌کنیم، آنقدر حرفه‌ای هست و آنقدر تجربه دارد که استراتژی تیمش را تا روز آخر تعیین کرده است. او مثل یک شطرنج باز همه بازی را روی میز چیده، اما برای آنکه تمرکز بازیکنانش به هم نخورد مرتب تاکید می‌کند ما بازی به بازی فکر می‌کنیم.
کی روش تا روز آخر هم می‌داند از کدام بازیکنش کجا و چقدر باید استفاده کند و تنها اتفاقات ممکن است در تصمیمات او خلل وارد کند. اما کی‌روش یک نگرانی هم دارد.
تنها نگرانی کی‌روش که باعث پریشانی او می‌شود، خط دفاعی و مشخصاً دفاع میانی سمت چپش است. در همین دو بازی او سه بار در تیمش تغییر داد و هنوز هم به ایده آل‌هایش نرسیده است.
در بازی با یمن ابتدا مجید حسینی مدافع میانی سمت چپ بود و در نیمه دوم از زمین بیرون رفت. منتظری که جانشین او بود در واقع به جای پورعلی گنجی رفت تا پورعلی گنجی به جای مجید حسینی بازی کند.
در بازی دوم هم که پورعلی گنجی دوباره به جای خودش رفت و کنعانی زادگان مدافع میانی سمت چپ بود. به نظر می‌رسد کی روش هنوز به ترکیب ایده آل تیمش در این منطقه نرسیده است./مشرق
