مینا مشهدی با اشاره به پیشرفت جشنواره سینما حقیقت نسبت به گذشته، درباره حضور مستند در جشنواره‌ی فیلم فجر معتقد است: حضور مستند در جشنواره‌ی فیلم فجر یک حضور تشریفاتی است ، اساسا فجر برای برآیند یکسالهی آثار سینمای ایران است و حضور مستند یا فیلم کوتاه ناخواسته به حاشیه می‌رود.
سازنده‌ی مستند «آنجا که باد می‌وزد» که در جشنواره امسال حقیقت به نمایش درآمد، به ایسنا گفت: جشنواره سینما حقیقت به عنوان تنها جشنواره تخصصی سینمای مستند نسبت به گذشته پیشرفت‌های خوبی داشته است. این پیشرفت در نحوه برگزاری و حواشی جشنواره بیشتر به نظر می‌آید، ضمن اینکه مخاطبان جشنواره رشد چشمگیری داشته و انتخاب آثار در گونه‌های متفاوت سینما مشهود است اما هنوز برای رسیدن به کمالی که در نظر هست فاصله‌ای وجود دارد که امیدوارم بر طرف شود. به نظرمن برای رفع معایب جشنواره بهتر است هر چه زودتر برای دوره بعد برنامه ریزی‌ها آغاز شود و منتظر روزهای نزدیک به جشنواره نماند. قطعا جلساتی با صنف تهیه کنندگان و صنف کارگردانان سینمای مستند کمک موثری ست.
کارگردان «کویر باور» درباره حضور فیلم مستند در جشنواره فجر ادامه داد: بنظرم حضور مستند در جشنواره‌ی فیلم فجر یک حضور تشریفاتی‌ست، اساسا فجر برای برآیند یکسالهی آثار سینمای ایران است و حضور مستند یا فیلم کوتاه ناخواسته به حاشیه می‌رود. اینکه چندی بعد از جشنواره‌ی سینما حقیقت، یعنی جشنواره تخصصی سینمای مستند باز شاهد بر پایی حاشیه‌ای یک رویداد در این وادی هستیم می‌تواند هم نکات مثبت و هم منفی داشته باشد.
وی درباره اکران فیلم‌های مستند گفت: در اصل اکران فیلم به برنامه‌های سفارش دهنده یعنی مرکز گسترش سینمای مستند باز میگردد، ولی می توان با نمایش از رسانه ملی، شبکه نمایش خانگی و گروه هنر و تجربه به نمایش آثار کمک کرد.
کارگردان «وایو» با بیان اینکه افزایش هزینه‌ها امری جدی در ساخت فیلم مستند است، گفت: افزایش هزینه‌ها مانع اساسی تولید ، خصوصا در حوزه فرهنگ که تولید بیشتر زمان بر است، خواهد شد. بی شک باید در برآوردهای تولید آثار بنا بر شرایط تولید و نیازهای جانبی برآوردهای نزدیک به واقع محاسبه شود. در غیر این صورت اثر تولیدی به شکلی ساخته و پروژه تکامل می‌شود که عوارض آن در ساختار و محتوای فیلم به عینه دیده می‌شود. برآورد و تامین هزینه‌های مالی یک چانه زنی نیست بلکه گفتگویی تخصصی برای پدید آوردن و خلق یک محصول فرهنگی ناب است.
وی افزود: اهالی مستند همیشه بعد از پایان فستیوال فیلم فجر از دیده نشدن یا جدی گرفته نشدن آثارشان گلایه داشتند، هر چند مخالفتی با حضور فیلم مستند در حاشیه‌ی فجر ندارم اما آن را دارای دستاوردهای بزرگی برای این گونه‌ی مهم و فرهنگی از سینما یعنی سینمای مستند نمی‌دانم.
کارگردان «جلال‌الدین» با بیان اینکه بی شک مستند اگر با جسارت و روح پر خروش مستند ساز همراه نباشد نمی‌تواند مفهوم یابد، گفت: مستند ساز این حرفه را انتخاب می‌کند تا با واقعیات جامعه‌ی خود بیشتر همراه باشد و از جامعه پیش‌تر باشد، هر چقدر سینما در مفهوم صنعتی یا روایی در جذب مخاطب و فرایند مالی تلاش دارد، مستندساز گاه با صرف نظر از سود مالی ناچیز خود در جهت بیان بهتر اثر می‌کوشد.
مینا مشهدی ادامه داد: برای مستند هرگز نمی توان خطوط قرمز تعریف کرد زیرا با روح مطالبه‌گر جامعه پیوند دارد، اما در هر صورت موازینی هست که گاه مستند را محدود یا ممنوع می‌کند، گاه این خطوط قرمز سلیقه‌ای و شخصی ست و تفکیک آن از موازینی مصلحت اندیش مهم است.
کارگردان «آنجا که باد می‌وزد» درباره این فیلم گفت: مستند «آنجا که باد می وزد» حاصل سه سال پژوهش میدانی درباره یکی از روستاهای کهن یزد بود که در لفظ عامیانه به بمبئی شُهره بود و متاسفانه خشکسالی‌های این چند دهه سبب شد امکان زندگی در روستا فراهم نباشد و مردم با وجود فرهنگ غنی و پیشینه و سنت‌های بومی به ناچار از آن روستا مهاجرت کنند، اتفاقی که موجب از بین رفتن کامل آبادی شد و سر انجامی مانند دیگر روستاهایی کهن تر از خود را یافت که ما امروز از آنها هیچ سند و مدرکی در دست نداریم.
مینا مشهدی در پایان گفت: مثال‌های بسیار می‌توان یافت که یک اثر مستند تا چه اندازه توانسته آسیب‌های اجتماعی یا وقایع ناگوار را پیشگیری کند که در این گفتگوی اندک نمی‌گنجد، بی شک باید مستند را به عنوان یک کالای ارزشمند فرهنگی دید و در آن سرمایه‌گذاری مناسب کرد.
انتهای پیام
