امیر دژاکام بازیگر، کارگردان و نویسنده در گفتگو با خبرنگارحوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛درخصوص بازیگرانی که به سمت موسیقی گرایش پیدا کرده اند و خوانندگانی که جذب بازیگری شده اند، گفت: دورانی شده که هرکس می تواند از کاری به کار دیگر نقل مکان کند و این اجازه را قانون به او داده است. یعنی ما هیچ قانون مکتوبی نداریم که بگوید ممنوع است یک خواننده، کارگردانی کند هم‌چنان که قانونی نداریم که نشانگر این باشد که کارگردان می تواند خوانندگی یا آهنگسازی کند. کما اینکه چند هنرپیشه هم آلبوم صوتی با آواز و موسیقی منتشر کرده اند.
وی افزود: به خودی خود این صاحب اشکال نیست البته اگر بر حد استثناء و تبدیل به قاعده نشود. فرض کنید همه خواننده ها بنا به دلایلی اجازه فعالیت نداشته باشند و چند نفر از حرفه دیگری به عرصه موسیقی بیایند و شروع به فعالیت کنند.
دژاکام در ادامه گفت: کارگردان های حرفه ای تئاتر کسانی که در 30-40 سال گذشته به صورت مداوم کار تئاتر کردند و روی نظریه ها و زیبایی شناسی های خود استمرار داشتند، فعالیت‌شان محدود شده و نمی توانند کار کنند البته به این معنی نه که کارهایشان سانسور شود.
این بازیگر و کارگردان تصریح کرد: من سه سال در نوبت سالن اصلی بودم و سالن را به من نمی دادند اما به یک هنرپیشه بسیار محترم و دوست داشتنی دادند. وقتی سوال می کنم که چرا این اتفاق افتاد پاسخ‌شان قانع کننده نیست. احتمالا آن هنرپیشه با یک بودجه 400-500 تومنی یا با یک پشتوانه که تصویرش دیده شده وارد بازی می شود اما من نه آن پول را دارم نه تصویرم را مردم دیده اند. من در 30 سال گذشته مشغول کارگردانی تئاتر بودم و گاهی وقت ها هم سریال بازی کردم.
وی تشریح کرد: وقتی که قاعده این باشد که تئاتر تجربی، تئاتر ملی، تئاتر ترجمه، تئاتر مردمی کشور به فعالیت خودش ادامه دهد، اشکالی ندارد تئاتر تجاری هم فعالیت کند اما در حال حاضر تئاتر تجاری به شکلی اوج گرفته که سرمایه داران سرمایه‌شان را وارد تئاتر می کنند و به حدی ورود پیدا می کنند که جلوی فعالیت بقیه را می گیرند.
او در ادامه افزود: معیار یک نمایشِ خوب تعداد تماشاگرهایش است نه تعداد مشتریانش! دوران، دوران در هم آشفتگی و در هم آمیختگی است و هرچقدر هم که فریاد بزنیم به گوش کسی نمی رسد. حقوقِ تعدادی بازیگر که چندسال گذشته روی صحنه کار کردند به طور غیرمستقیم ضایع می شود و کسی توجه نمی کند. در واقع قانونی گذاشتند که هرکس که توانایی کرایه سالن را دارد می تواند تئاتر اجرا کند که بالطبع این قانون مانع فعالیت کسانی می شود که سرمایه ندارند. کسی که سرمایه ندارد، تبیلغات و بیلبورد در سطح شهر ندارد و در این مسابقه بازنده است.
دژاکام در خصوص گرانی بلیتِ تئاترهای به اصطلاح لاکچری تصریح کرد: دلیلش این است که تئاتر پولی شده، به عنوان مثال من 2 میلیارد سرمایه هزینه کردم و اگر قرار باشد این سرمایه برگردد باید رقم بلیت قابل توجه باشد. اجاره سالن ها رقم بسیار زیادی و دستمزد بازیگران سینما هم گران است، در نتیجه قیمت بلیت بالا می رود.
وی در پایان گفت: وقتی قیمت بلیت بالا می رود آرام آرام بخشی از مردم که امکان تهیه بلیت را دارند می توانند به دیدنِ یک اثر نمایشی بروند و بخشی دیگر نمی توانند. به مرور زمان یک آپارتاید شکل می گیرد و از آن جهت که تئاتر خردمندی و اندیشه است، کسانی که پول دارند می توانند از این خردمندی استفاده کنند. من معتقدم تئاتر تجاری سرگرمی ایجاد می کند و این وقتی اشکالی ندارد که تئاتر خردورز هم بتواند به فعالیتش ادامه دهد.
انتهای پیام/
