امام حسن فرزند امام علی (ع) یکی از مظلوم ترین معصومین بود و به طرز ناجوانمردانه ای به شهادت رسید. امروز در بخش دینی نیک صالحی می خواهیم درباره شجاعت و رشادت های امام حسن مجتبی صحبت کنیم و درباره زندگی این امام بزرگوار بیشتر بدانیم. با ما همراه باشید
شجاعت امام حسن مجتبیشجاعت واقعى این است که انسان برطبق آنچه مصلحت فکر و ایدئولوژى او است اقدام بکند، اگرچه کسى نفهمد.
شجاعت های امام حسن مجتبی
سخنان آیت‌الله خامنه‌ای در حسینیه ارشاد تهران؛ ۲۴ فروردین ۱۳۵۱: من معتقدم امام حسن مجتبى(ع) شجاعترین چهره‌‌ى تاریخ اسلام است. می‌پرسید از على هم شجاع‌‌تر است، از برادرش حسین هم شجاع‌‌تر است که در میدان جنگ، آن جنگ خونین، با آن فداکارى عجیب خودش را به کشتن داد؟
بله، شجاعت واقعى این است که انسان برطبق آنچه مصلحت فکر و ایدئولوژى او است اقدام بکند، اگرچه کسى نفهمد. و امام حسن حاضر شد خود را و نام خود را و وجهه‌‌ى خود را و محبوبیّت خود را در میان دوستان نزدیکش، فداى مصلحت واقعى بکند؛ حاضر شد که او را نشناسند، براى اینکه اسلام را بشناسند و اسلام بماند.
آیا امام حسن (ع) میتوانست در جنگ با معاویه شهید باشد؟ نه، نمیتوانست. شهید کیست؟ شهید آن کسى است که جان خود را مایه می‌گذارد، خون خود را می‌ریزد، براى ابقای فکر و ایده‌‌اى که به آن احترام می‌گذارد؛ این شهید است.
امام حسن (ع) اگر در میدان جنگ کشته میشد، به این معنا بود که معاویه تنها منازع خود را، تنها کسى را که امکان دارد نقش افشاگرى و رسواگرى در برابر روشهاى پنهانى و ریاکارانه‌‌ى معاویه ایفا کند، یک چنین رقیبى را دیگر در مقابل راه خود نبیند
جزئیات بیشتر درباره کمالات و فضایل امام حسن مجتبی (ع)کریم آل محمد امام حسن مجتبی (ع) در کمالات انسانی، یادگار پدر (ع) و نمونه کامل جد بزرگوار خود (ص) بود و در سرشت و طینتش، برترین نشانه‌های انسانیت وجود داشت.
زندگی امام حسن مجتبی
آن حضرت (ع) از جهت منظر، پیکر، اخلاق و بزرگواری به رسول اکرم (ص) بسیار شبیه
و مانند بود. وصف کنندگان آن حضرت (ع)، او را چنین توصیف کرده اند:
«دارای رخساری سفید آمیخته به اندکی سرخی، چشمانی سیاه، گونه‌ای هموار، محاسنی انبوه،
گیسوانی مجعد و پر، گردنی سیمگون، اندامی متناسب، شانه‌ای عریض، استخوانی درشت،
میانی باریک، قدی میانه، نه چندان بلند و نه چندان کوتاه، سیمایی نمکین و چهره‌ای
در شمار زیباترین و جذاب‌ترین چهره ها.»
کریم آل طه (ع)، عابد‌ترین و بی اعتنا‌ترین مردم زمان به زیور دنیا بود، ۲۵ بار حج پیاده به جای آورد.
هر گاه از مرگ یاد می‌کرد می‌گریست و هر گاه از قبر یاد می‌کرد می‌گریست،
هر گاه به یاد ایستادن به پای حساب می‌افتاد، چنان نعره می‌زد که بیهوش میشد
و چون به یاد بهشت و دوزخ می‌افتاد، همچون مار گزیده به خود می‌پیچید.
از خدا طلب بهشت می‌کرد و از آتش جهنم به خدا پناه می‌برد. چون وضو می‌ساخت
و به نماز می‌ایستاد، بدنش به لرزه می‌افتاد و رنگش زرد میشد.
سه نوبت دارایی اش را با خدا تقسیم کرد و دو نوبت از تمام مال خود برای خدا گذشت.
هر که او را می‌دید به دیده اش بزرگ می‌آمد و هر که با او مصاحبت داشت،
به او محبت می‌ورزید و هر دوست یا دشمنی که سخن یا خطبه او را می‌شنید،
به آسانی درنگ می‌کرد تا سخن خود را تمام کند و خطبه اش را به پایان ببرد.
حلم و گذشت امام حسن (ع) با کوه‌ها برابری می‌کرد.
در جود و بخشش امام مجتبی (ع) هم حکایات و روایات متعددی بیان شده که از
جمله روایت مدائنی در مورد سفر پیاده آن حضرت (ع) همراه با امام حسین (ع) و
عبدالله بن جعفر به حج است که توشه و تنخواه آنان گم شد و گرسنه و تشنه به
خیمه‌ای رسیدند که پیرزنی در آن زندگی می‌کرد. پیرزن با شیر تنها گوسفندی که
داشت سیرابشان کرد و به آنان غذا داد. هنگام رفتن به پیرزن گفتند: ما از قریشیم
و به حج می‌رویم.
چون بازگشتیم نزد ما بیا، با تو به نیکی رفتار خواهیم کرد. روزگاری گذشت و کار بر پیرزن سخت شد،
از آن محل کوچ کرد و عبورش به مدینه افتاد. حسن بن علی (ع) او را دید و شناخت.
پیش رفت و فرمود: مرا می‌شناسی؟ گفت: نه. فرمود: من همانم که در فلان روز میهمان
تو شدم، و دستور داد تا هزار گوسفند و هزار دینار زر به او دادند. آن گاه او را نزد برادرش
حسین بن علی (ع) و عبدالله بن جعفر فرستاد، آنان نیز هر یک، همان اندازه به او بخشش کردند.
افکار نیوز و باشگاه خبرنگاران
