۷۸۵۷۳۹
۴۲۹ بازدید
خبرگزاری فارس: ۷۲ سال پیش سازمان خواروبار ملل متحد (فائو) تأسیس شد و از همان زمان یکی از برنامه‌های اصلی این سازمان بین‌المللی، تأمین امنیت غذایی در جهان و برچیدن فقر و گرسنگی بود، اما هنوز بیش از یک میلیون نفر گرسنه در جهان وجود دارد.
ادعای مقابله با گرسنگی در جهان از سوی نهاد‌های بین‌المللی نظیر سازمان ملل متحد و فائو در شرایطی است که پدیده‌های تغییرات آب و هوایی، گرم شدن کره زمین، ذوب شدن یخ‌ها، فرسایش خاک و تخریب اراضی، بحران آب، نابودی دشت‌ها به گونه‌ای پیش می‌رود که شرایط را برای تولید غذا در جهان بسیار سخت و سخت‌تر کرده است.
دبیر کل سازمان ملل متحد در جدیدترین گزارش اعلام کرد: «۱۵۵ میلیون کودک در جهان از سوءتغذیه مزمن رنج می‌برند که پیامد آن تغییر در رشد آن‌ها تا آخر عمر خواهد بود و عامل نیمی از مرگ و میر نوزادان در جهان هم به دلیل گرسنگی است».
در گزارش سازمان ملل متحد آمده است: «۲ میلیارد نفر در جهان هم دچار سوءتغذیه هستند، یعنی شکم سیر دارند، اما تغذیه آن‌ها نامناسب است، کوتاهی قد، پوکی استخوان و اضافه وزن از عوارض سوءتغذیه است».
سازمان‌های بین‌المللی نظیر سازمان ملل متحد و فائو در حالی ادعای ریشه‌کنی گرسنگی را برای ۱۲ سال آینده جلوی چشم جهانیان ترسیم می‌کنند که شرایط بحرانی بر تأمین امنیت غذایی جهان حاکم است و این سؤال مطرح است آیا اساسا ایجاد امنیت غذایی در جهانی که ناامن است واقعاً امکانپذیر است؟ جنگ‌ها، آشوب‌ها و زورگویی سلطه‌گران بر کشور‌های ضعیف همه و همه عرصه را برای مردم فقیر تنگ‌تر کرده و بیش از این هم تنگ‌تر می‌شود.
تعداد معدودی کشور به روش‌های مختلف و با قرارداد‌هایی به ظاهر بین‌المللی و جهانی که در نهایت نظر آن‌ها را تأمین می‌کند، سلطه خود را بر دیگر کشور‌ها بیشتر می‌کنند و بر منابع آن‌ها چنگ می‌زنند و تا زمانی که شرایط به این گونه است، صحبت از برچیدن فقر و گرسنگی در جهان خنده‌دار به نظر می‌رسد.
زمانی که کشور‌های زورگو بهانه‌های جنگ را یکی پس از دیگری برای دیگر کشور‌ها می‌تراشند و مستقیماً وارد جنگ می‌شوند و یا واسطه جنگ دیگر کشور‌ها می‌شوند، سخن از امنیت غذایی بیهوده است. این روز‌ها دیگر جنگ تنها با توپ و تانک و بمب نیست، بلکه جنگ‌های اقتصادی و تعرفه‌ای هم به این‌ها اضافه شده و سردمدار این نوع جنگ‌ها آمریکا است.
پدیده‌های تغییرات آب و هوایی و گرم شدن کره زمین نیز مولود کار‌های همین کشور‌های پیشرفته و زورگو است، به جای پایبندی به قوانینی که خودشان وضع کرده‌اند با انتشار گاز‌های گلخانه‌ای، مشکلات گرم شدن کره زمین، نازک شدن لایه ازن و تغییرات آب و هوایی را ایجاد کردند.
بر اساس اعلام فائو، گرم شدن کره زمین می‌تواند عملکرد بالقوه محصولات غذایی را طی چند سال آینده به نصف برساند.
ترامپ رئیس جمهور آمریکا اخیراً اعلام کرد که به توافق پاریس پایبند نیست، این توافق کشور‌های عضو را به رعایت سطح انتشار کربن و گاز‌های گلخانه‌ای ملزم می‌کند. توافق پاریس با نام پیمان پاریس شناخته می‌شود، ذیل چارچوب پیمان‌نامه سازمان ملل در تغییر اقلیم (UNFCCC) در رابطه با کاستن از انتشار گاز‌های گلخانه‌ای، سازگاری و امور مالی است که از سال ۲۰۲۰ شروع می‌شود.
متن توافق از سوی نمایندگان ۱۹۵ کشور در کنفرانس تغییر اقلیم ۲۰۱۵ سازمان ملل متحد در پاریس مذاکره و با اجماع در ۱۲ دسامبر ۲۰۱۵ تصویب شد. در ۲۲ آوریل ۲۰۱۶ (روز زمین) در مراسمی در نیویورک برای امضا معرفی شد. تا سال ۲۰۱۷، ۱۹۵ عضو UNFCCC این پیمان را امضا و ۱۴۷ کشور آن را به تصویب مجلس خود رسانده‌اند.
عدم پایبندی آمریکا به توافق پاریس نشانگر آن است که قوانین بین‌المللی که خود کشور‌های بزرگ به تصویب می‌رسانند تا زمانی برای‌شان اعتبار دارد که منافع‌شان تامین شود.
اما اگر این کشور‌های قلدر اجاز بدهند که طبیعت به روال خودش ادامه یابد و دیگران را در گیر گرفتاری‌های خود ساخته نکنند چند راهکار برای برچیدن گرسنگی و فقر در جهان وجود دارد.
نخست اینکه؛ تحقیقات در حوزه کشاورزی و تولید انجام شود و این تحقیقات به مزرعه منتقل شود، سازمان خواروبار جهانی باز تأکید می‌کند که در ۴۰ سال آینده ۹۰ درصد تأمین امنیت غذایی در جهان بسته به تحقیقات بخش کشاورزی خواهد بود، چرا که منابع آب و خاک در جهان محدود بوده و بیش از این امکان توسعه وجود ندارد، باید گیاهانی اصلاح کرد که مقاوم به تغییرات آب و هوایی، انواع بیماری، کم‌آبی و با عملکرد بالا باشند.
راهکار دوم این است که انسان این موجود دو پا از اختلال بیش از این در طبیعت دست بردارد. تخریب منابع طبیعی، فرسایش خاک، انتشار گاز‌های گلخانه‌ای و تغییرات آب و هوایی با کاهش دستکاری‌های انسان‌ها در این طبیعت کاسته خواهد شد و راه برای کنار زدن فقر و گرسنگی نمایان می‌شود.
راهکار سوم اینکه از فساد و ضایعات محصولات کشاورزی جلوگیری شود، سالانه یک سوم غذای تولیدی در جهان از بین می‌رود. در کشور‌های فقیر و در حال توسعه بیشتر این ضایعات در مرحله تولید ودر کشور‌های توسعه‌یافته در بخش مصرف است. این میزان غذا می‌تواند بیش از یک میلیون مردم گرسنه جهان را سیر کند.
