بهرام شفیع درگذشت. این خبری بود که برق سه فاز از همه مایی که می‌شناختیمش و البته خیلی وقت‌ها هم منتقدش بودیم پراند
وداع با مردی که همه کار کرد برای به روز شدنراستش بهرام شفیع آدم خوبی بود .یکی از همه آنهایی که آدم های خوبی هستند و دوست دارند دارایی های شان را بچسبند. فارغ از اینکه دوران طلایی جوانی می گذرد. روزگاری که او ستاره ورزش و مردم بود.
فوتبال ها را با آن توماس برولین گفتن های معروفش یا واژه معروف اسطقس‌دار گزارش می کرد ملت هم با او حال می کردند. روزگاری که خودش عضو هیات مدیره پرسپولیس بود و روزگاری که مردم یک هفته می نشستند تا ببینند در ورزش و مردم درباره ورزش چه می گوید؛ همه و همه شایدخیلی وقت بود از دورانش می گذشت.
همان طور که عصر عطا بهمنش گذشت و حالا دیگر ستاره اقبال از جواد خیابانی روی گردانده .
شفیع می خواست بماند چون ورزش و مردم مثل فرزندش بود. فرزندی که با او رشد کرد و با او پر و بال گرفت و شاید با او پیر شد.
شفیع سبک خودش را داشت.اهل جنجال نبود. مونولوگ حرف می زد راستش برایش سخت بود که ببیند ما جوانترها این قدر بی محابا همه میراثش را زیر پا می گذاریم.
او که سالها بود همه از بازنشستگی اش می گفتند، اتفاقا تلاش زیادی هم کرد برای نو شدن.
هر تغییری که فکر می کرد می تواند کمکش باشد برای نو شدن ورزش و مردم را انجام داد اما سبکش همین بود که بود .
او امیر اقبالش که با عشق نابغه صدایش می کرد و مدام به مهمترین سرمایه اش می بالید و بقیه بچه های ورزش و مردم از محمد شریفی و مهدی ارژنگی نیا گرفته تا اسماعیل حیدرپور که این اواخر کمتر به استودیو می رفت، همه کار کردند به زعم خودشان تا باز ورزش و مردم اوج بگیرد و تا همین برنامه های آخر هم با همه تلاش شان پیش رفتند.
بهرام شفیع که عنوان چهره ماندگار را از سیمای ایران برای این ۴۰ سال همیشه بودن گرفته ، حالا دیگر نیست . قلبش از تپش ایستاده. قلبی که همین سال قبل هم باز کارش را به بیمارستان کشانده بود.
او رفته و مجری ابدی ورزشو مردم شده است. او که حالا برای رفتنش قلب همه مان گرفته . با همه نقدهایی که اگر بود، همین حالا هم به برنامه اش داشتیم اما این قدر خاطره خوب از روزهای اوج و خاطراتش هست که برای شان حسرت بخوریم و دلتنگش باشیم
از همه اختلاف سلیقه ها و همه خاطرات شیرین مان از مهربانی هایش .از دفتر کارش در فدراسیون هاکی در مجموعه انقلاب و عشقی که برای بچه های تیم هاکی اش داشت.
تلخ است باور نبودنش. چه سخت است غم نبودنش برای امیراقبال عزیز و دیگر اعضای خانواده اش.
روحش شاد و یادش گرامی. یاد خاطره مردی که به رغم همه بحث ها، ۴ دهه برنامه اش را یکتنه روی آنتن نگه داشت و قبل از اینکه تصمیم مدیران جوان شبکه اول سیما برای بازنشستگی اش عملی شود و قبل از اینکه با قانون بازنشسته ها فدراسیونش را بگیرند ، خودش تاب نیاورد و آسمانی شد.
گردآوری:گروه ورزش سیمرغ
seemorgh.com/sport
منبع: khabaronline.ir
