امام حسین (ع) زمانی که خواستند به کوفه بروند خانواد خود را نیز همراه خود بردند. اهل بیت امام حسین علیه السلام همراه ایشان در جنگ نیز حضور پیدا کردند و تعدادی از اعضای خانواده این امام بزرگوار نیز به شهادت رسیدند. امروز می خواهیم در نیک صالحی بررسی کنیم که چرا خاواده این حضرت همراه ایشان آمدند.
اهل بیت امام حسین علیه السلامبا حجت الاسلام و المسلمین داوود حسن پور، استاد دانشگاه و کارشناس مسائل مذهبی با اشاره به اهمیت حضور حضرت
زینب(س) در اشائه فرهنگ حسینی گفت: پس از واقعه عاشورا، افرادی مانند ام کلثوم، فاطمه دختر امام حسین(ع)، امام سجاد(ع)،
حضرت حضرت زینب(س) و غیره حماسه عاشورا را به گوش همگان رساندند.
سرنوشت اهل بیت امام حسین علیه السلام
چرا امام حسین علیه السلام خانواده شان را هم به کربلا بردند؟
وی افزود: در بحث اشاعه فرهنگ حسینیو بیان مصیبت های روز عاشورا، نقش حضرت زینب(س) به دو دلیل پر
رنگ تر بود.
نخست اینکه امام سجاد(ع) تا مدتی بیمار بودند و توان انجام این کار را نداشتند دوم اینکه یزید تمام تلاش
خود را برای به شهادت رساندن امام سجاد(ع) انجام می داد و برای همین زین العابدین(ع) نمی توانست، فعالیت زیادی
انجام دهد.
این استاد دانشگاه در خصوص فعالیت های خاندان پیامبر(ص) در زمان اسارت اظهار کرد: با دقت در خطابه های حضرت
زینب(س) و امام سجاد(ع) در زمان اسارت، مشخص می شود که محوریت خطبه هایشان، بیان این بود که خاندان پیامبر(ص)
نسبت به بقیه مردم به لحاظ علمی و ارزشی در اولویت هستند.
با بیان این موضوع هم حقانیت امام حسین(ع) و هم باطل بودن حکومت یزید بیان می شد.
حسن پور در خصوص اهمیت حضور حضرت زینب در واقعه عاشوراادامه داد: زمانی که خطبه های حضرت زینب(س) در
زمان اسارتشان را می بینیم، متوجه می شویم که اگر ایشان در واقعه کربلا نبودند، حماسه عاشورا ابتر می ماند.
همچنین متوجه این موضوع می شویم که خاندان پیامبر(ص) و دیگر اسرا بودند که عاشورا را زنده نگه داشتند و
به همین دلیل امام حسین(ع) با خانواده خود به جنگ با عمر سعد رفتند.
یک کارشناس مذهبی گفت: تاریخ اسلام به وسیله وقایع کربلا بیمه و امام حسین(ع) چراغ ولایت شد و امیدوارم که امت اسلام بتواند از عاشورا و کربلا درس‌های ماندگار و همیشگی برای زندگی خود فراهم کند.
حجت الاسلام و المسلمین مهدی شریعتی تبار در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، به مناسبت سوم ماه شعبان و ولادت حضرت امام حسین(ع)، اظهار کرد: ما معتقد هستیم براساس آموزه‌های قرآنی و عقلی ائمه (ع) همگی نور واحد هستند، بدین منظور که به لحاظ شخصیت و فضائل انسانی همه مانند یکدیگر از کمال انسانی برخوردار بوده و نه در اخلاقیات و نه در تکلیف و وظیفه‌ای که احساس می‌کردند؛ در واقع میان‌شان تفاوتی وجود نداشته است.
اهل بیت امام حسین علیه السلام در کربلا
وی افزود: لکن براساس شرایط فرهنگی، سیاسی و اجتماعی صفاتی که از ائمه ظهور و بروز می‌کرد متفاوت بود و گرنه این طور نیست که ما بگوییم امام حسین(ع) شجاعت، ایثارگری و آزادگی بیشتری از امام حسن(ع) داشتند و یا اینکه امام حسن (ع) سخاوت و یا صلح طلبی بیشتری نسبت به امام حسین(ع) دارند؛ نه، ائمه همگی نور واحد هستند و تکلیف واحدی را دنبال کردند و از فضائل یکسان و البته کاملی هم برخوردار بودند.
فداکاری امام حسین(ع) در کربلااین کارشناس مذهبی تصریح کرد: امام حسین(ع) به دلیل آن شرایط فرهنگی، سیاسی و اجتماعی که در دوران امامت به ویژه در حادثه کربلا رخ داد می‌توان گفت بارزترین صفت سید الشهدا(ع) شجاعت، آزادگی و عزت بود که حاضر شدند سر بدهند اما در برابر دشمن تسلیم نشوند، حاضر شدند جوانان‌شان شهید و یا اسیر شوند اما با دشمن سازش نداشته باشند و همان شعار جاودانه «هیهات من ذله» که شعار حماسی سید الشهدا (ع) است در کربلا ظهور و بروز کرد.
وی اضافه کرد: این آزادگی، حُریت، شجاعت، عدالت طلبی و ظلم ستیزی در تمامی ائمه نمایان بود اما در امام حسین (ع) به دلیل مسائلی که مطرح شد ظهور بیشتری داشت و حتما برای امام حسین (ع) صفت جود و سخاوت هم در حد اعلی وجود داشته است و بالاترین نمونه سخاوت و بخشندگی این است که انسان از جان خود بگذرد و از هستی خود و عزیزان در راه دین مایه گذارد و این بالاترین نمونه ایثارگری و سخاوت پیشگی، جود و کرم است که در زندگی این امام بزرگوار نمایان بود.
شریعتی تبار با بیان اینکه امام حسین (ع) به افراد نیازمند رسیدگی و نیاز محتاجی را برطرف می‌کردند، خاطرنشان کرد: حتی نقل شد در صحنه کربلا علاوه بر جراحت‌هایی که بر بدن امام حسین (ع) بود یک جراحت کهنه‌ای بر پشت امام مشاهده شد و از امام سجاد(ع) دلیل آن را جویا شدند و ایشان فرمودند این جراحت‌ها از حمل همان کیسه‌هایی بود که بر پشت می‌گذاشتند و به خانه فقرا می‌بردند.
دوران امامت امام حسین(ع)وی اظهار کرد: قطعا امام حسین(ع) در جود، سخاوت، عبادت و بندگی خدا در حُسن خلق و مردم‌داری مانند همه ائمه در اوج و صلابت بودند ولکن این سخاوت، شجاعت و عدالتی که از امام حسین (ع) در کربلا ظهور کرد به خاطر آن شرایط، زمینه ظهورش برای سایر ائمه وجود نداشت.
این کارشناس مذهبی عنوان کرد: نکته دیگر در رابطه با دوره امامت امام حسین (ع) باید متذکر شد که ایشان در دوران امامت خود که ۱۰ سال به طول انجامید، بخش عمده‌ای از آن مصادف با حکومت معاویه بود و این امام بزرگوار در آن دوره ضمن سخنرانی‌های حماسی و نامه‌های تند و تیزی که به معاویه می‌نوشتند او را به دلیل بدعت‌ها، ظلم و ستم‌ها و خون‌ریزی‌های ناجوانمردانه‌ای که داشت ملامت و در سخنرانی‌های عمومی و خصوصی مردم را به امر معروف و نهی از منکر دعوت می‌کردند.
باشگاه خبرنگاران و ایسنا
