تقی‌‌آزاد ارمکی| در هر دوره تاریخی مسائل جامعه ماهیت خاصی به خود می‌گیرد، به نظر می‌رسد این روزها، مهمترین مسائل ایران «ماهیتی اجتماعی- اقتصادی» دارد. این در حالی است که پیش از این، مسائل ایران بیشتر معطوف به حوزه سیاست بود.
اما امروز این مسائل به سمت موضوعاتی اقتصادی و اجتماعی تغییر جهت داده است. در این فضا، مهمترین مسائل حوزه اقتصادی- اجتماعی، فقر و نابرابری یا بیشتر «حس فقر و نابرابری» است که بطور قطع با تقویت کارآمدی نظام اجتماعی و سیاسی می‌توان بر آن فائق آمد تا منشأ بحران‌ها و نابسامانی‌های اجتماعی دیگر نشود.
جوامعی که از بابت «نابرابری اجتماعی» برافروخته‌اند و سیستم سیاسی- اجتماعی آنان از اختلال درون‌سازمانی و ناکارآمدی رنج می‌برد خواه‌ناخواه منشأ مسائل پیچیده‌تری خواهد شد. چرا که نابرابری اقتصادی-اجتماعی می‌تواند مردم را به حاشیه براند و در عوض صاحبان ثروت و قدرت را به میدان آورد که این خود مجدد به نابرابری اجتماعی بیشتر دامن می‌زند.
اگر چنین شود یعنی صاحبان ثروت و قدرت تصمیم‌گیران اصلی جامعه شوند و مردم در سیاستگذاری‌ها دخالت داده نشوند علاوه بر اینکه زمینه‌ساز ناامیدی خواهد شد، سرمایه اجتماعی را هم تضعیف خواهد کرد. در این فضا، جامعه رها شده و به حال خود واگذار می‌شود.
پیامد این امر، سختی کار در نظام سیاسی، نافرجامی برنامه‌های دولت، برجسته شدن دشمن، افزایش خشم در جامعه و تزاحم در روابط مردم با دولت خواهد بود.
با توجه به اینکه در حال حاضر سطحی از این آسیب‌ها در جامعه ما به چشم می‌خورد باید تلاش کنیم با تجدیدنظر در برخی سیاست‌ها، نابرابری‌های اقتصادی و اجتماعی را بکاهیم تا آسیب‌های آن به حداقل برسد و امید و نشاط به جامعه برگردد.
منبع: روزنامه ایران
