مقدمه:
در پسِ خط خطي هاي تيره و خاك گرفته … در ميانه ي سخنان گفته نشده و متن هاي ناكامل …. و در اواخرِ اشك هاي خشك شده بر كاغذِ دل مي نويسم: زندگي گنگ شده… گنگ تر از آنچه كه هست!
دانلود دلنوشته دموکراسی بین عقل و دل اختصاصی یک رمان
ما آدمها، عادت داريم بي دليل، دلِ اطرافيان را بشكنيم!
انگار كور شده ايم…
خوبي هايي كه در حقمان شده است را ناديده مي گيريم و با آن هايي كه دوستمان دارند، همچون غريبه رفتار مي كنيم اما برعكس، آنهايي كه كم محلي مي كنند و برايمان ارزشي قائل نيستند را از دسته ي اول بيشتر دوست مي داريم.
به راستي ديوانه نيستيم؟
***
مرا از تاريكي نترسان!
ترسِ تاريكي، در من مرده است. اين ترس براي كودكي بود…
بزرگ كه شوي، دغدغه هايي كه داري، درست پا به پايت بزرگ مي شوند.
حال مني كه از تاريكي مي ترسيدم، بي مهابا در آن غرق مي شوم و به زندگي مبهمي كه ساخته ام و آينده اي گنگ تر فكر مي كنم.
امكانش هست؟ ترست روزي آرامش را به تو تزريق كند، مگر مي شود؟
***
جالب شده…
ادعا مي كنيم عاشقيم و ليلي تر از ليلي!
آهاي؟!
تويي كه عاشقي و دم از عشق و دوست داشتن مي زني، عشقت را ثابت كن!
اشتباه نكن! تايپ كردن و نوشتن را همه بلدند، تو فرياد بزن كه عاشقي!
ديدي نتوانستي؟
تو ليلي تر از ليلي نيستي، اصلا ليلي نيستي، پس ادعاي عاشقي نكن چون عاشق نيستي!
عزيزم، تو عادت را با دوست داشتن اشتباه گرفته اي…
***
