ساعت: 14:27 منتشر شده در مورخ: 1397/05/30 شناسه خبر: 1400474
در چند روز گذشته شاهد بودیم که اعتصاب بازاریان تهران مانند یک اپیدمی به سایر شهرها نیز سرایت کرد. اعتصاب بازار تهران از بازار کوچکی شروع به نشتی کرد و رفته رفته جدی و جدی تر شد و به سایر بازارها کشیده شد.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از قابوس نامه، وجه افتراق اعتصاب بازار در این شرایط با اعتصاب هایی که در گذشته از بازار شاهد بودیم عملکرد بازاریان با این اعتصاب ها بود.
در گذشته بازاریان پس از اعلام اعتصاب، در خانه های خود می نشستند و منتظر فرجام اعتصاب بودند. اما این بار، بازاریان پس از بستن مغازه ها خود، خوی تهاجمی گرفته و در بازار براه افتادند و با ترغیب سایر بازاریان جهت پیوستن به اعتصاب، از هیچ کاری دریغ نکردند و مهم تر از همه اینکه، بدون هیچگونه شعبده بازی، شعارهای صنفی را تبدیل به شعارهای ضد حکومتی و ساختار شکنانه کردند.
در واکاوی اعتصاب بازاریان می بینیم که از تجار و بازاریانی که سن و سالی از آنها گذشته و همیشه بعنوان بخش سنتی بازار همسو با جناح های محافظه کار عمل می کردند، اثری بچشم نمی خورند بلکه قشر جوانی از بازاریان هستند که یا مستقل و یا در خوشبینانه ترین شکل، عقبه اصلاح طلبی داشته اند.
اینکه نه جناح اصلاح طلب و نه جناح محافظه کار موفق به فرونشاندن اعتصاب بازار نشدند حاکی از آن است که این قشر جوان بازاری، به هیچکدام از دو جناح حاکم وابسته نیستند بلکه قشری از نئو بازاریان هستند که از ندانم کاری و بی عملی مسئولان حکومتی به ستوه آمده اند.
شاخصه اصلی این قشر جوان بازاری این است که چنانچه به مطالبات خود دست نیابند آنها نیز مانند سایر جوانان حاضرند که در اعتراضات خیابانی ضد نظام شرکت کنند!
قشر جوان بازاری نیز مانند سایر جوانان معترض تا هنگامیکه کسی متولی پاسخگویی به خواسته های آنان نباشند به یک نیروی ضد نظام تبدیل می شود که در فرایند حشر و نشر با جوانانی که چیزی برای از دست دادن ندارند، ناخواسته به نیرویی تبدیل می شوند که اصطلاحاً به آن نیروی «برانداز» گفته می شود.
در میان اعتراضات اقشار مختلف جامعه، اعتراضات قشر جوان که روحیه عصیانگری دارند جدی و قابل توجه است؛ بی توجهی به آن، برای نظام هزینه بر است.
قشری است که هیچ کاری ندارد، هیچ در آمدی ندارد، از این که نان خور خانواده خود است سر خورده و ناامید است، یا کارگر جوانی است که با داشتن زن و فرزند از اینکه نمی تواند هزینه خانواده اش را تامین کند شرمنده و سرشکسته است.
شاید ابتدا به ساکن موضوع آزادی های سیاسی و اجتماعی چندان مشغله ذهنش نباشد ولی وقتی به دنبال معیشت خود است لاجرم عاقبت به ریشه ها پی خواهند برد و با بْر خوردن در میان سایر جوانان ، خط دار و سمت و سو دهنده، روند دگردیسی را طی می کند و ناخود آگاه به یک «برانداز» تبدیل می شوند.
با گذر زمان و با برآورده نشدن خواسته ها، قطعاً دشمن نیز ساکت نمی نشیند و پیشروی می کند. فراخوان پشت فراخوان، تبلیغ پشت تبلیغ، دست به سازماندهی می زند و ظرفی بنام «کانون شورشی» درست می کند تا هر ناراضی و براندازی را در این ظرف سازماندهی و ساماندهی کند.
آنچه امروز در بررسی تحرکات براندازان نادیده گرفته می‌شود توجه به درون نظام و مبارزه با عناصر فاسدی است که میزان نارضایتی‌های مردم را افزایش می‌دهند. پس می بینیم که در یک تغییر گونه ساده، فضا و بستر مساعد، باعث بوجود آمدن اعتصاب در محیطی مملو از قشر جوان می شود، جوانان وقتی پاسخ مطالبات خود را پیدا نمی کند دشمن قسم خورده ای بنام سازمان منافقین نازل شده و شروع به سازماندهی آنان می کند، از اینجا به بعد، باصطلاح «کانون های شورشی» را شکل می دهد، شعارهای صنفی به سرعت دچار دگردیسی شده و تبدیل به شعارهای ساختارشکنانه می شود و تا آنجا پیش می روند که هدف می شود بر اندازی نظام!
علی ایحال، همانطور که فحوای کلام رهبری و تاکیدات ایشان دریافت می شود، نباید چشم را بر روی مطالبات برحق مردم و بخصوص قشر جوان که از بیکاری رنج می برد بست. بی تفاوتی بدترین واکنش نسبت به این مشکلات اجتماعی و اقتصادی است. وقتی چشم بستن و بی تفاوتی را پیشه کنیم، می شود مصداق «جوجه نافرمان»، آنجا که پروین اعتصامی گفت: « چشم خود تا به هم زنی بردت ـ تا کله چرخ داده ای خوردت».
لذا خطاب به متولیان امر باید گفت «من آنچه شرط بلاغ است با تو میگویم ـ خواه از سخنم پند گیر، خواه ملال»
نویسنده؛علی صفاری
انتهای پیام/
