داود محمودی – چند هفته پیش وقتی به اتفاق تعدادی از دوستان و طرفداران موسیقی مقامی خراسان بزرگ در تربت جام خدمت استاد سالار احمدی رسیدیم فکر نمیکردیم که چند هفته دیگر از حضور این استاد عزیز و گرانقدر بی بهره میشویم .کنار آن همه خاطرهای خوشی که از ایشان چه از تواضع و فروتنی و چه از خلق خوش ایشان ، مهمان نوازی و خاطرات استاد از دوران جوانی و سفرهایش به کشورهای اروپایی و اجراهایش و همچنین از شغل کشاورزی اش که با چه مشقتی روزی حلال کسب می کرده است و تلاش های مستمر برای هنری که سالهاست برای این مرز و بوم ارائه کرد و به یادگار گذاشت ، اما گویی گله های این استاد بزرگ در حال حاضر در گوشم زمزمه میکند . ای کاش ارزش این استاد روزهای پایانی عمرش توسط مسئولین فرهنگی کشور درک نمیشد . ای کاش شورای ارزشیابی هنرمندان مدرک درجه یک دکتری ایشان را سالها قبل به ایشان اعطا میکرد و ای کاش های دیگری که همچنان در گوشم زنگ میزند . استاد موسیقی مقامی خراسان و دارای نشان درجه یک هنری "مراد علی سالار احمدی" بعد از مدتی مبارزه با بیماری قلبی و سکته قلبی در بیمارستان تربت جان به جان آفرین تسلیم کرد. این هنرمند با استادان بزرگانی چون مرحوم نظرمحمد سلیمانی، مرحوم نورمحمد درپور، مرحوم غلامعلی پورعطایی، مرحوم ذوالفقار عسکریان، سرور احمدی، همراهی و همخوانی کرده بود. مطلع بودیم که به استاد سالار احمدی نشان درجه ۱ هنری اعطا شده است و جای این سئوال است چرا بعد از نزدیک به نیم قرن فعالیت هنری در کهولت سن این نشان باید به ایشان اعطا شود ! قطعا این عزیزان مناعت طبع بلندی داشته و دارند اما بهتر نبود ......
