پس از ۱۲۵ سال، دانشمندان توانسته‌اند آخرین مکان استقرار هشتمین شگفتی فراموش‌شده‌ی جهان را دوباره تایید کنند و عدم اطمینان موجود در مطالعات قبلی را برطرف کنند.
در تاریخ ۱۰ ژوئن ۱۸۸۶، کوه تاراورا در یکی از بزرگترین فوران‌های آتشفشانی در تاریخ نیوزلند، مواد آتشفشانی را تا فواصل بسیار دور پراکنده کرد و تمام چشم‌اندازهای اطراف را تخریب کرد. صدها سال، دانشمندان بر این باور بودند که این انفجار، هشتمین شگفتی دنیا را از بین برده‌است؛ تراس‌های سفید و صورتی درخشان نیوزلند که در نزدیکی سواحل دریاچه‌ی روتوماهانا در ده کیلومتری جنوب غربی آتشفشان واقع شده بود. اخیرا حدس‌هایی وجود داشت که شاید آنها از بین نرفته باشند و فقط زیر مواد آتشفشانی دفن شده باشند و با حفاری باستان‌شناسی قابل بررسی باشند. در مطالعه‌ی جدیدی از نقشه‌یابی دقیق زیر آب برای تایید اینکه حداقل بخشی از تراس‌های صورتی پایین دریاچه باقی مانده باشد، استفاده شد. زمانی این تراس‌های صورتی و سفید بزرگترین تشکیلات سیلیکایی روی زمین بودند. بر اساس ثبت تاریخی، یکی از این تشکیلات به رنگ سفید مرواریدی بود؛ در حالیکه دیگری در پله‌های خود دارای رنگ صورتی بود. این شگفتی بی‌نظیر طی سه روز پس از آتشفشان تاریخی با ایجاد یک شکاف بزرگ ناپدید شد. این شکاف پر از آب شده و جایگزین دریاچه‌ای شد که قبلا وجود داشت.
عکس های گرفته شده توسط برتون در ۱۸۸۶ که نشان دهنده‌ی این جایگاه قبل و بعد از آتشفشان است
در حالیکه کارشناسان اعتقاد دارند که تراس‌های سفید عمدتا تخریب شده‌اند، در پژوهشی گذشته پیشنهاد شده بود که تراس‌های صورتی هنوز زیر سطح دریاچه مدفون هستند.
پژوهشگران بعد از آنالیز دوباره‌ی داده‌های جمع‌آوری شده در پنج سال گذشته، نقشه‌ای از زیر سطح دریاچه تهیه کردند.
رُند، پژوهشگر این مطالعه گفت:
مقاله‌های مرتبط:ما تمام یافته‌های خود را دوباره مورد بررسی قرار دادیم و نتیجه گرفتیم که تراس های صورتی به نظر می‌رسد که تا حدی باقی مانده باشند و لی آنها در پایین دریاچه هستند نه این که زیر زمین مجاور دریاچه مدفون باشند.
پژوهشگران با استفاه از عکس‌ها و نقشه‌ها در ترکیب با تکنولوژی‌های مدرن توانستند نقشه‌ی کف دریاچه را با جزئیات بی سابقه‌ای تهیه کنند. یافته‌های آنها نشان می‌دهد که حداقل بخشی از تراس‌های صورتی هنوز در پایین دریاچه موجود بوده و برای این همه سال مورد فراموشی واقع شده بودند.
این پژوهش در Journal of The Royal Society of New Zealand منتشر شده‌است.
