به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ یک تبلیغ ساده در یکی از سایت‌های فروش بلیت ایده شکل‌گیری این گزارش جالب شد؛ فروش دکور نمایش به نفع کودکان سندروم داون؛ بهانه‌ای که ما را با یکی از گروه‌های جالب حوزه تئاتر کشور آشنا کرد؛ نخستین گروه تئاتر خیابانی سندروم داون دنیا.
گروهی پرکار، اما بی‌هیاهو با مدیریت رسول حق‌شناس که در این زمانه پرسروصدا آرام آرام به سمت اهداف بلند خود در حرکت است. بازیگری، کارگردانی، نویسندگی، تدریس، داوری و دبیری چند جشنواره ملی و منطقه‌ای، ۶ دوره حضور در جشنواره تئاتر فجر و جایزه کارگردانی جشنواره، حضور در جشنواره تئاتر شهر، جایزه ویژه هیات داوران جشنواره کودک و نوجوان همدان، بیش از ۲۰۰ اجرا در سطح شهر تهران و چند شهر دیگر تنها بخشی از سوابق این مرد است.
در ادامه گفتگوی ما را با رسول حق‌شناس می‌خوانید:
جناب حق‌شناس از چگونگی شکل‌گیری این گروه بگویید؛ گروهی با اعضای ویژه و عملکردی جالب توجه.
من از سال ۷۵ نمایش را شروع کردم، سال ۸۴ به صورت تخصصی وارد تئاتر درمانی شدم و یک‌سال بعد اولین گروه تئاتر درمانی کانون خیریه سندروم داون ایران را راه اندازی کردم. در حقیقت برای اولین بار در حوزه تئاتر خیابانی جهان ما شاهد گروهی هستیم که همه بچه‌های آن از میان بچه‌های سندروم داون هستند و اغلب اجرا‌ها در بستر خیابانی است.
در حال حاضر اولین تور نمایشی جهان را با بچه‌های سندروم داون اجرا می‌کنیم؛ کاری که تا امروز نمونه آن را در جهان نداشته‌ایم. در اولین سفر به شهر مشهد رفتیم و درآمد حاصله را به نفع کودکان سندروم داون خراسان اهدا کردیم. در سفر‌های بعدی نیز به استان‌های کردستان، اصفهان، لاهیجان، رشت، گیلان دعوت شده ایم.
هدف ما صرفا تئاتر و نمایش نیست. در واقع تئاتر درمانی با ارتقای سطح کیفی زندگی افراد قصد دارد با بومی سازی از طریق نمایش در شهر‌ها زندگی بهتری را برای بچه‌های سندروم داون بسازد.
گروه شما نخستین گروه تئاتر خیابانی سندروم داون دنیاست؟
تئاتر درمانی با قدمتی حدود ۱۲۰ سال در جهان حالا دیگر یکی از روش‌های درمانی پذیرفته شده دنیاست؛ در ایران، اما قدمت آن به حدود ۴۰ سال می‌رسد، اما متاسفانه هنوز هیچ کرسی دانشگاهی در این زمینه وجود ندارد.
با فعالیت رسمی ما در داخل کشور، حول و حوش یک دهه است که کمی به تئاتر درمانی به عنوان یک تکنیک درمانی پرداخته شده است. طی این سال‌ها با برگزاری کارگاه‌های آموزشی مختلف در دانشگاه‌های علامه، تهران و شهید بهشتی سعی کرده‌ام حداقل بتوانم افراد بیشتری را با این دانش تکثیر کنم.
در جهان، اما به این گروه نگاهی متفاوت دارند، بطور مثال در کشور ژاپن گروه‌های مختلف معلول هر ساله در قالب تور‌های نمایشی از جنوب تا شمال کشور برده می‌شوند و چنین گروه‌هایی با اجرای شهر به شهر از حمایت شهرداری‌ها برخوردار می‌شوند؛ حمایتی که شامل گروه‌های هنری و فنی‌حرفه‌ای می‌شود.
من ماکت این کار را برای بچه‌های سندروم داون انجام دادم، کاری که در دنیا برای سندروم داون اتفاق نیفتاده بود. امیدوارم بتوانیم در آینده با ایجاد پایگاه‌های مناسب در شهر‌های مختلف روابط خوبی ایجاد کرده و آگاهی‌هایی که تا امروز بدست آوردیم را به خوبی منتقل و در صورت استقبال در داخل کشور، به خارج از کشور نیز سفر کنیم.
در حال حاضر اعضای گروهتان چند نفر هستند؟
در حال حاضر ۱۵ عضو داریم که با همراهان گروه حدود ۳۰ نفر هستیم؛ گروهی بزرگ که در آینده نه‌چندان دور یک بازیگر حرفه‌ای تئاتر و یک نوازنده و یک خواننده هم به آن اضافه خواهد شد.
در هر تور ما سه نمایش اجرا می‌شود و خیرین یکی از چتر‌های دکور نمایش را به مبلغی خوب خریداری می‌کنند و ما از این طریق می‌توانیم به انجمن‌هایی که در شهر‌ها و شهرستان‌ها هستند و بضاعت مالی ندارند، کمک مالی کنیم. در واقع نمایش ما به غیر از کارکرد هنری و نمایشی کارکردی اجتماعی هم دارد.
منابع مالی گروه از کجا تامین می‌شود؟
با وجود اینکه اسم ما کانون خیریه است، اما منابع مالی مشخصی نداریم و اغلب خود خانواده‌ها هزینه‌ها را تقبل می‌کنند. البته گاهی اوقات اسکان و پذیرایی به عهده شهرستانِ دعوت کننده است.
در واقع چه ارگانی باید از شما حمایت کند و در حال حاضر کم کاری کرده است؟
ارگان‌های مختلفی شامل این سوال می‌شوند؛ شهرداری‌ها موظف هستند به عنوان نهاد خدمات اجتماعی، وزارت رفاه، بهزیستی، نهادهای اجتماعی و خدماتی وزارت ارشاد به عنوان نهاد فرهنگی و مرکز هنر‌های نمایشی به عنوان متولی امور نمایش موظف به دنبال کردن ما و حمایت‌های لازم هستند. ما دکورمان را خودمان تهیه می‌کنیم، پول بلیتمان را خودمان تهیه می‌کنیم، اسکان و رسانه را خودمان انجام می‌دهیم. در واقع خانواده‌ای که فرزند معلول دارد باید همه این هزینه‌ها را در کنار هزینه‌های روزانه فرزند معلولش متقبل شود. در این بین جالب است که در دنیا دقیقا عکس این اتفاق رخ می‌دهد، آنها به ما به عنوان یک ثروت و نه یک عامل انسانی نگاه می‌کنند.
در واقع ثروت جهان گاز، نفت، و منابع طبیعی نیست؛ ثروت جهان بر مبنای منابع انسانی است و جهان وقتی روی انسان‌ها سرمایه‌گذاری کند، موفق است.
انتهای پیام/
