کودک تا سن 11-12 سالگی بهتر است که 4 یا 5 نوبت غذا در روز صرف کند. مخصوصا در این ایام غلات و برنج نقش مهمی در رشد فرزندان دارد. اما شیرینی هیچ نقشی نداشته و عامل مضر و مزاحم خواهد بود. نمک و چربی هم تا آنجایی که ممکن است باید کمتر مصرف شود.
کودک از 4 سالگی به بعد و در دنیای امروز تحت تاثیر تبلیغات تلویزیونی ، غذاهایی را انتخاب می کند ، و حتی سلیقه و ذائقه او به خاطر این تبلیغات دگرگون میشود.
بنابراین در حالی که باید برای او آنچه را که علاقه مند است خرید ، باید با غذای خوب و خوشمزه ی خانه ، آن هم به موقع او را کمک کرد که بتواند رژیم غذایی مناسبی را انتخاب کرده و آن را داشته باشد.
هم چنین می دانیم وقتی که از کودکان می خواهیم تا غذای منزل را به مدرسه ببرند ، احساس کودکی و ناچیزی می کنند.
بنابراین اگر او ترجیح می دهد که از غذای مدرسه استفاده کند ( اما به شرطی که غذای مدرسه سالم ، مناسب و قوی و مغذی باشد) ، باید به او فرصت چنین کاری را داد ، و به دلیل سالم بودن یا مناسب بودن ، فقط غذای خانه را با او نداد ، مخصوصا زمانی که ممکن است به آن توجه و علاقه ای نداشته باشد ، و حتی از خوردن آن سرباز بزند یا وقتی که کیف یا آنچه را که شما به او دادید باز میکند ، به دلیل بازی یا مسخره بازی بچه های اطرافش ، احساس بدی داشته باشد ، تغذیه ی او را دچار اشکال می کند.
آداب غذا خوردن
در مورد آداب غذا خوردن و یا غذاخوردن توجه شما را به این نکات جلب می نماییم :
خوردن غذا با همه ی اعضای خانواده بدون تردید یک عادت و یک انتخاب بسیار خوب ، مفید و با ارزش است. در این باره کوچکترین تردیدی وجود ندارد. زیرا یکی از ایام خوب و خوش زندگی انسان (( خوردن )) آن هم در کنار عزیزان و فامیل و دوستان خواهد بود.
اما به این شرط که دو اتفاق سر میز ناهار و یا شام نیفتد :
یکی اینکه هیچ کس به خاطر دیگری گرسنه و منتظر نماند و باید سر موقع باشد و هنگام خوردن ناهار و شام گرسنه باشند ، نه این که احساس سیری کنند.
دوم اینکه سر میز ناهار یا شام هیچگونه بحثی ، گفت و گویی ، سخنی ، پندی ، اندرزی ، نصیحتی که بچه ها را در شرایط بد و با احساس نامناسبی همراه کند ، نباشد.
یعنی وقت غذا ، وقت هیچ نوع توصیه و کار تربیتی نیست. جز شادی ، جز لذت ، جز تعریف ، جز تشویق و ایجاد ارتباط مطلوب . اگر این دو شرایط رعایت شود معلوم است که خوردن غذای خانواده با هم یکی از بهترین کارهایی است که میتوانند انجام دهند.
کودک 4 ساله مایل است هنگام چیدن میز به پدر و مادر کمک کند. در حالی که بچه ی 4.5 ساله معمولا در این زمینه آن قدرها کمکی نخواهد کرد. حدود 4.5 سالگی ، معمولا بچه ها وقتی که سر میز غذا می آیند ، به یکباره به یادشان می افتد که باید دستشویی بروند ، و در این سن و سال است که درست وقت خوردن غذا ، راهی دستشویی میشوند.
حدود 5 سالگی در اشتهایشان افزایشی دیده میشود ولی به دلیل این که بسیار حرف می زنند ، معمولا وقت خوردن ، با اشکالاتی همراه میشوند. اما خوشبختانه دقیقا در این سن و سال است که آن ها آماده هستند ، تا آداب غذا خوردن را بیاموزند.
بچه ها در 6 سالگی به بهانه های مختلفی از سر میز راهی کارهای دیگری میشوند. غالب اوقات به همه جا سر می زنند و در خوردن غذا دچار تردید و اشکال هستند. مگر اینکه غذای بسیار خوشمزه ای باشد و آن ها هم سخت گرسنه باشند.
بنابراین بچه های 6 ساله را باید کمی گرسنه نگه داشت ، تا خاطر ما آسوده باشد که سر میز خواهند ماند. در مورد دختر بچه های 6 ساله معمولا این احتمال وجود دارد که صبح وقتی از خواب بیدار میشوند ، به این نتیجه برسند که اصلا اشتهایی ندارند.
برخی اوقات حالت تهوع و حال به هم خوردگی دارند و بهتر این است که همان موقع به آنها غذایی ندهیم ، بلکه غذایی را به آنها هر اندازه کم باشد، بدهیم ؛ تا آن زمانی که در مدرسه و وقت زنگ تفریح احساس کردند گرسنه هستند، اگر مایل بودند آن را استفاده کنند و یا شرایطی را فراهم کنیم که در میانه ی روز بتوانند غذایی را داشته باشند.
به هر حال با مهربانی و خوش رویی ، با نوعی میل به همکاری و کمک میتوان بچه ها را برای خوردن ، به حال و شرایطی رساند که از این خوردن لذت ببرند ، از این رابطه بهره بگیرند ، و احساس خوبی هنگام غذا خوردن داشته باشند.
