پاسخ از دکتر کتایون خوشابی، فوق تخصص روانپزشکی کودکان:
خواباندن کودکان، تنها در سال اول آن هم به دلیل احتمال بروز نشانگان مرگ ناگهانی نوزادان در اتاق والدین توصیه می‌شود و جایز است. البته این خواباندن باید در تخت جداگانه به شکلی که در معرض دید والدین باشد، انجام شود نه اینکه والدین نوزاد را بین خود بخوابانند. بعد از سال اول باید حتما محل خواب کودکان را از والدین جدا کرد. هر چه سن جدا کردن محل خواب پایین‌تر باشد، این روند آسان‌تر و با آرامش بیشتر ممکن خواهد بود اما هر چه سن جدا کردن محل خواب بالاتر باشد، این امر سخت‌تر و گاهی غیر ممکن می‌شود. برای اینکه به ویژه بعد از سال اول، بخواهیم کودک را جدا کنیم بهتر است والدین در اتاق خواب کودک حضور پیدا کنند تا او به خواب رود. والدین و به ویژه مادر نباید هیچ قسمت از اندام خود مانند دست یا مو را در اختیار کودک قرار دهد و از همان ابتدا کودک را عادت دهند تا عروسک‌های خود به ویژه عروسک‌های پشمالو که احساس امنیت می‌دهند را بغل کند و به خواب برود. این قسمت خیلی راحت ماجراست. قسمت سخت موقعی است که کودک در سن بالاتری است و تا صبح چند بار بلند شده و می‌خواهد به رخت‌خواب والدین برگشته و پیش آنها بخوابد. در اینجا مقاومت والدین به ویژه مادر نقش اساسی و مهم دارد. مادر باید به کودک اعلام کند که به هیچ‌وجه این کار ممکن نیست اما به کودک این اجازه داده می‌شود که با مادر به اتاق‌اش برگردد و تا موقع خوابیدن مادر کنار او باقی بماند. اگر مادر این روند را برای مدتی مانند یک ماه ادامه دهد اما تنها یک مرتبه به کودک اجازه خوابیدن در کنار خود را بدهد، تمام زحمات از بین می رود. در کودکان بزرگتر، جدا کردن مرحله به مرحله توصیه می‌شود، یعنی کودک در مرحله اول در تخت خود در اتاق والدین می‌خوابد، بعد تخت او به تدریج فاصله بیشتری از تخت والدین می‌گیرد تا آنکه به اتاق خودش منتقل شود. نکته آخر اینکه استفاده از چارت ستاره برای زمان‌هایی که کودک در تخت خود می‌خوابد هم می‌تواند کمک‌کننده باشد. والدین برای هر چند ستاره می‌توانند جایزه‌ای برای کودک در نظر بگیرند تا این روند رفتاری در کودک تشویق شود.
