برترین ها به نقل از وبسایت فارسی زبان: تیم ملی فوتبال سنگال در روزهای اخیر در روسیه توجه زیادی را به خود جلب کرد، هرچند نخستین تیم آفریقایی برنده در جام جهانی روسیه شد، اما دلیل توجه هوداران فوتبال فقط این نبود.
آلیو سیسه، مربی تیم سنگال تنها سیاهپوست در میان مربیان ۳۲ کشوری است که در این مسابقات حاضر هستند و اکثر بازیکنان هم سیاهپوستند.
او به خبرنگاران گفت: "حقیقت این است که من تنها مربی سیاهپوست در این دور از بازی‌های جام جهانی هستم. اما بحث‌هایی که در این باره می‌شود واقعا ناراحت کننده‌اند. به نظر من فوتبال یک ورزش جهانی است و رنگ پوست شما اهمیت خیلی کمی در آن دارد."
حرفهای منحصر به فرد آلیو سیسه سرخط‌های خبری را به خود اختصاص داد، اما این بسیار فراتر از استثنا در تاریخ این بازی‌هاست. در واقع این قاعده است.
افزایش تیم‌ها اما نه مکان‌ها
دیده شدن مربیان سیاهپوست در جام جهانی نادر است، حتی افزایش تعداد کشورهای حاضر در مسابقات از ۲۴ به ۳۲ نیز تغییری در این زمینه ایجاد نکرده است.
در نخستین جام جهانی فوتبال با ۳۲ تیم (سال ۱۹۹۸ در فرانسه) مربی سیاهپوستی وجود نداشت. در حالی که تعداد کشورهای آفریقایی دارای اکثریت سیاهپوست از سه به پنج رسیده بود. از آن سال به بعد، تنها هفت نفر سیاهپوست شانس یافتند تا تیم‌هایی را در این رقابت‌ها رهبری کنند.
حتی در جام جهانی ۲۰۱۰ که برای نخستین بار در قاره آفریقا برگزار شد اصلا هیچ مربی سیاهپوستی حضور نداشت. فلورن ایبنژ، مربی جمهوری دموکراتیک کنگو، به خبرگزاری فرانسه گفت: "ما می‌توانیم بازی کنیم اما نمی‌توانیم رهبری کنیم، ممکن است مرد سیاهپویت فقط برای انجام دادن کارها خلق شده باشد نه برای دستور دادن."
ایبنژ، که هنوز مربی است و در سال ۲۰۱۶ میلادی برنده جام ملت‌های آفریقا شد، به این واقعیت هم اشاره داشت که کشورهای آفریقایی به سنت استخدام کردن مربیان سفیدپوست پایبند مانده‌اند و معمولا آنان را از اروپا یا آمریکای جنوبی انتخاب می‌کنند.
سقف شیشه‌ای؟
در واقع در آخرین دور برگزاری مسابقات جام ملت‌های آفریقا (۲۰۱۷) تنها سه تیم از شانزده تیم، مربی سیاهپوست داشتند.
از جمله چندین مربی اروپایی یکی هم اروه رنار است که تیم‌های آفریقایی را رهبری کرده و جام ملت‌های آفریقای ۲۰۱۲ را با زیمبابوه و ۲۰۱۵ را با ساحل عاج برد. او حالا در روسیه تیم مراکش را رهبری می‌کند.
ویسی نیانتاکی رئیس پیشین فدراسیون فوتبال غنا نیز اخیرا در یک مصاحبه تلویزیون گفته: "ملیت مربی چندان اهمیتی ندارد بلکه مهم مهارت است. اگر ما یک مربی از کشور غنا داشته باشیم که بتواند برنده تورنمنت شود، عالی است. خب حالا یک اروپایی داریم این هم عالی است."
غنا یکی از مراکز قدرت فوتبال در آفریقاست اما در جام جهانی روسیه جایش خالی است.
اقلیت‌ها در مشاغل
برای فعالانی که طرفدار تساوی حقوق‌اند، دیدن نابرابری روی نیمکت‌های جام جهانی، بسیار دلسرد کننده است.
در سال ۲۰۱۴ میلادی، آمارگیری گسترده در مورد میزان مشارکت اقلیت‌های نژادی در بدنه مدیریتی تیم‌های فوتبال در اروپا انجام شد.
این سنجش‌ها که به سفارش شبکه موسوم به "فوتبال علیه نژادپرستی در اروپا" صورت گرفت نتایج تکان دهنده‌ای داشت و ثابت شد که در انگلستان، فرانسه و هلند تنها ۳درصد از موقعیت‌های شغلی در نهادهای مرتبط با فوتبال در اختیار کارشناسان سیاهپوست قرار دارد. این در حالی است که دست‌کم ۲۵درصد از فوتبالیست‌های حرفهای در انگلیس، سیاهپوستند.
برزیل که موفق‌ترین کشور در تاریخ جام جهانی بوده، دارای جمعیتی مختلط است که ۴۷ درصد آن سیاهپوست‌اند. این کشور پنج بار جام قهرمانی جهان را از آن خود کرده و برای تمامی این پیروزی‌ها به مهارت بازیکنان غیر سفیدپوست خود متکی بوده است. اما برزیل هیچگاه با یک مربی سیاهپوست وارد بازی‌های جام جهانی نشده است.
