بیایید خودمان را هرروز - قدِّ صدسال - پیر نکنیم. دستِ من و شما که نیست، تا بوده، دردهای مزمن و اوضاع سخت بوده و هست و بی شک خواهد بود.
قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: به قول «کامو» شاید چون چیزی به نام رنج عظیم اصلاً وجود ندارد و همه چیز فراموش می شود و این همان چیزی ست که زندگی را تاسف بار و شگفت انگیز می کند.
پس مخصوصاً این روزها که واقعاً نیاز است خودمان را دریابیم، دریابیم... بگوییم بی خیال قیمت دلار، بی خیال تلگرام، بی خیال هواپیمای فرسوده، بی خیال سکه ای که هرروز دارد یک بُزی می رقصاند، بی خیال اینترنت پرسرعت، بی خیال تورم، بی خیال خشکسالی، بیکاری، حقوق های خنده دار، آمار طلاق، جهیزه ای که قیمتش یغور و ستبر است.
بی خیال ترافیک، آلودگی و بی خیال غم و غصه هایی که هرروز با اسم و رسم جدیدتری روی سرمان آوار می شوند.
بپذیریم که زندگی، آبستن دو حال است... خوب ها و بدها... و متاسفانه ما انگار جز پرداختن به ناخوشی ها و معضلات، بلد نیستیم... اعتراف کنیم بسیاری اوقات، غافل ایم از تماشای آن روی دیگر سکه... از رویت مثبت ها...
مثلاً حواسمان نیست که وسط همین روزگار پُرحرف و حدیث، هنوز نانوایی هایی در شهر هستند که فرهای صلواتی و رایگان می دهند دستِ مردم!
رانندگان تاکسی که روی داشبوردهایشان نوشته اند کرایه ندارید، مهمان خودمان!
میوه فروشی اتیکت زده با لبخند بیایید، چند پلاستیک صیفی که قابل تان را ندارد!
هنوز کمپین های حمایت از محیط زیست فعال است!
توی بعضی داروخانه ها، فقط ده درصد هزینه های دارو از سالمندان گرفته می شود!
هنوز پشت میز رستوران ها، برای مادربزرگ ها و پدربزرگ ها سالگرد ازدواج می گیرند!
کودکان از ته دل می خندند و در مطب ها می خوانی که ویزیت اجباری نمی باشد!
جای نگرانی و تفکر هست اما سر بچرخانید و لطفاً کنار همه دردها و محدودیت ها و نقص ها، زیبایی ها را هم ببینید... ببینید چطور وقتی با بی احتیاطی عده ای، جنگل می سوزد و آتش می گیرد، عده ای آنطرف تر مشغول کاشت نهال های کوچک اند... آدم هایی که به مناطق محروم می روند تا بی ادعا و اَدا، هوای محصلان ایرانی را داشته باشند را هم ببینند.
خیرین مدرسه و بیمارستان و دانشگاه و مسجدساز را. از اتفاقات دلپذیر دور و برمان غافل نشویم. از کله پزی مهربانی که بی سروصدا صبحانه رایگان می دهد به جماعت بی بضاعت.
به نظرم در این روزها و رویدادهای مغشوش و گس، با هم مهربان تر و متحدتر باشیم که عمریست بهار، نصیب زمستان دیده ها می شود!
