هنرآنلاین: 28 اردیبهشت‌ماه در دومین روز ماه مبارک رمضان، کنسرت ارکستر سمفونیک تهران برگزار شد.
مانند همیشه تالار وحدت میزبانی این اجرا را بر عهده داشت و این ارکستر به رهبری شهرداد روحانی با مخاطبان خود دیدار کرد.
صداى زنگ در تالار وحدت پیچید و مخاطبان موسیقی کلاسیک وارد سالن شدند. صندلی‌ها یک‌به‌یک بر اساس شماره درج‌شده روی بلیت‌ها، اشغال شدند. صحنه انتظار ورود اعضای ارکستر را می‌کشید و جمعیت نیز منتظر شنیدن قطعاتی از بتهوون، موتسارت و دورژاک بود.
از نور سالن کاسته شد، اعضای ارکستر روی صحنه آمدند و در میان تشویق حاضران بر سر جای خود قرار گرفتند. تشویق‌ها ادامه پیدا کرد و در پی آن شهرداد روحانی، رهبر ارکستر، وارد شد.
نخستین قطعه‌ای که برای اجرای این شب انتخاب شده بود متعلق به بتهوون بود. دستان روحانی بالا رفت و اورتور کریولان اپوس 62 جاری شد. آرشه‌ها روی ساز کشیده می‌شد و طنین موسیقی این موزیسین مشهور مخاطبان را به خود جذب می‌کرد.
ملودی به آرامی ادامه پیدا می‌کرد و در این میان سازهای مختلف ایفای نقش می‌کردند. در میانه همه سازها هم‌صدا شدند و روحانی به‌خوبی آن‌ها را در یک مسیر هدایت کرد.
زبردستی نوازندگان به لطافت این قطعه می‌افزود و فرازوفرودهای آن به‌خوبی شکل می‌گرفت. این قطعه از بتهوون انتخاب خوبی برای شروع کنسرت امشب بود و این را می‌شد از تشویق مخاطبان در انتهای آن برداشت کرد.
در ادامه، ارکستر سراغ سمفونی بی‌نظیری از موتسارت رفت. آرشه‌ها با حرکت دستان روحانی روی ساز فرود آمدند. سمفونی شماره 40 موتسارت طنین‌انداز شد، سمفونی که به عقیده بسیاری یکی از برجسته‌ترین آثار این آهنگساز مشهور است.
ملودی جاری بود و مخاطبان موسیقی کلاسیک به سمفونی نوشته‌شده در G مینور گوش سپرده بودند. این سمفونی در چهار موومان اجرا شد تا کنسرت را به میانه خود برساند.
قطعه پایانی که برای اجرای این شب در نظر گرفته شده بود اثری از دورژاک بود، سمفونی شماره 9 این آهنگساز که نام دنیای نو نیز به آن می‌دهند.
سازهای زهی در کنار دیگر سازها قرار گرفتند و هم‌صدا شدند تا این قطعه شاد را اجرا کنند. دقایقی از شروع آن نگذشته بود که حال و هوای تالار وحدت تغییر کرد و در موومان دوم توبا با دیگر سازها هم‌صدا شد.
به‌خوبی رنگ بومی آمریکایی اثر را می‌شد در عین ماهیت اسلاوی آن احساس کرد. هر یک از نوازندگان در میانه به‌نوبت توانستند هنر خود را با نواختن سازهایشان نشان دهند و در موومان چهارم صداى سنج نیز در میان نواها شنیده می‌شد.
موومان چهارم باقدرت و پرشور به اجرا درآمد و پایانی پرخروش و در اوج شادمانی را رقم زد. مخاطبان موسیقی کلاسیک که از شنیدن چنین آثار برگزیده‌ای به وجد آمده بودند از جاى خود برخاستند و ارکستر را ایستاده و ممتد مورد تشویق قرار دادند.
