۶۶۲۸۸۸
۴۲۲ بازدید
با پشتیبانی مادری مهربان و دوراندیش (و چرخ خیاطی او که چرخ زندگی را می چرخانده است) راهی دارالفنون می شود، سپس به دانشکده صنعتی ایران و آلمان رفته و سرانجام برای ادامه تحصیل به آمریکا می رود. او در آمریکا همزمان با تحصیل در رشته مدیریت صنعتی، در سمت بلیط پار کن و راهنمای تماشاگران برای هدایت به داخل سالن سینما مشغول می شود بلکه بتواند از عهده هزینه های زندگی برآیند.
مجله مروارید - محمد صادقی: با پشتیبانی مادری مهربان و دوراندیش (و چرخ خیاطی او که چرخ زندگی را می چرخانده است) راهی دارالفنون می شود، سپس به دانشکده صنعتی ایران و آلمان رفته و سرانجام برای ادامه تحصیل به آمریکا می رود. او در آمریکا همزمان با تحصیل در رشته مدیریت صنعتی، در سمت بلیط پار کن و راهنمای تماشاگران برای هدایت به داخل سالن سینما مشغول می شود بلکه بتواند از عهده هزینه های زندگی برآیند. پس از بازگشت به ایران به خاطر برخورداری از تخصص و تکیه بر کار و کوشش فراوان در بخش های مهم صنعتی و اداری مشغول می شود و در روند توسعه کشور نقش های مهمی را برعهده می گیرد،
همچون ریاست هیات مدیره (و سپس مدیرعامل) شرکت نساجی ایران، مدیرعامل شرکت مصالح ساختمانی، ریاست سازمان مدیریت صنعتی، معاونت وزارت اقتصاد، مدیرعامل سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران، مدیرعامل شرکت مس سرچشمه و... همچنین در زمینه راه اندازی، نوسازی و بازسازی صنایع خدمات فراوانی را برای کشور انجام می دهد و مقام ها و دستگاه های صنعتی همواره از مشورت ها و راهنمایی های او بهره می برند. رضا نیازمند، یکی از مدیرهای توانا و کم نظیر در دوره معاصر است و ما در کتاب «تکنوکراسی و سیاست گذاری اقتصادی در ایران» که به کوشش علی اصغر سعیدی (نشر لوح فکر) منتشر شده، با زندگی زیبا و اصیل او آشنا می شویم. انسانی اخلاق مدار، دانا، دلسوز، کاردان و کارآفرین که روایت خاطره ها و زندگی پربارش بسیار دلنشین و احترام برانگیز است.
رضا نیازمند از دوره ای که در معاونت وزارت اقتصاد بوده است به بازگویی ملاقاتی نیم ساعته با یک فرد معلول می پردازد که بسیار دلچسب است. می گوید روزی منشی به من زنگ زد که شخصی از طرف سازمان معلولین کشور درخواست ملاقات داشته باشد. در باز می شود ولی کسی وارد نمی شود. تعجب می کند پس از آن همه اصرار چرا آن شخص وارد اتاق نمی شود که صدای آن شخص به گوشش می رسد: «سلام عرض می کنم» و با مردی رو به رو می شود که هر دو پای او قطع شده و روی لگن خاصره و با دو دست خود حرکت می کند. مرد به سمت او می آید و او که انتظار چنین صحنه ای را نداشته تعجب می کند و البته چنان که می گوید معمولی رفتار می کند تا مرد به میل خودش تصمیم بگیرد.
مرد پس از چند لحظه خود را نزدیک او رسانده و روی صندلی در کنارش می نشیند. نیازمند خیلی خونسرد ابراز خوش وقتی کرده و می گوید چه کاری می تواند برای او انجام دهد؟ مرد با صدایی گیرا و مطمئن خودش را معرفی می کند: معلم ریاضی دبیرستان دارالفنون بوده و می گوید که در اثر تصادف پاهای خود را از دست داده است، سپس به آلمان فرستاده شده و پس از قطع پاهایش، یک استوانه چرمی برای لگن خاصره اش درست کرده اند و روش راه رفتن با دو دست را هم آموزش دیده است. به این ترتیب می توانسته با دو دست خود به بالا بپرد، روی مبل و صندلی بنشیند، نو می گوید یک مرسدس بنز هم در اختیارش قرار داده اند که همه فرمان های آن با دست انجام می شود.
هنگام نوشیدن چای، آن مرد تعریف می کند که یک انجمن هم برای کمک به معلولان راه اندازی کرده و پس از توضیح درباره موفقیت های انجمن، به مشکل اصلی انجمن یعنی پیدا کردن کار برای اعضای انجمن اشاره می کند که برای رفع این مشکل هم درخواست ملاقات داده بوده است. نیازمند هم از او توضیح می خواهد که چه می تواند بکند؟ آن مرد توضیح می دهد که در انجمن افرادی نابینا داریم که کار با تلفن را به آنها آموزش داده ایم و می توانند تلفن چی باشند یا ناشنوایانی داریم که می توانند در بخش هایی از کارخانه ها (برای بستن پیچ ها و...) مشغول به کار شوند.
فکر همه چیز را هم کرده بوده و می گوید اگر کسانی که در پی گرفتن پروانه ساخت کارخانه هستند را موظف کنید تا در مقابل 500 نفر کارگر سالم یکی، دو نفر از اعضای انجمن ما را هم به کار بگیرند، بسیار عالی خواهدشد. نیازمند با اشتیاق فراوان به خاطر ملاقات با انسانی قوی و خوش فکر، بدون درنگ و طبق پیشنهاد ارائه شده، نامه ای تنظیم کرده، به آن مرد نشان داده و دستور ابلاغ آن را همان لحظه صادر می کند. این همکاری زیبا و موثر در طول چند ماه به استخدام همه اعضای انجمن معلولین می انجامد.
