به گزارش خبرنگارحوزه تکیه حسینی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛«معراج»، از حوادث بزرگى است كه در زندگى پر افتخار پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله وسلم) به ثبت رسيده است. معراج از پيچيده ترين مسائلى است كه مباحث علمى و فكرى فراوانى را برانگيخته است.
قرآن كريم دوبار از معراج ياد كرده است :
1 - سُبْحانَ الَّذِي أسْرى بِعَبْدِهِ لَيْلاً مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الاَْقْصَى الَّذي بارَكْنا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ آياتِنا.
2 - لَقَدْ رَآى مِنْ آياتِ رَبِّهِ الْكُبْرى.
مهدی توکلی در جلسه هفتگی خود پیرامون حدیث معراج(حیات گوارا و جاوید) صحبت کردند که در ادامه شما می توانیدفایل صوتی آن را دریافت کنید.
صحبت‌های مهدی توکلی پیرامون حدیث معراج
حیات گوارا و جاوید
یا أحمد! هل تدری. أی عیش أهنی و أی حیاة أبقی؟
قال: اللهم! لا.
قال: أما العیش الهنی ء فهو الذی لا یغتر صاحبه عن ذکری و لا ینسی نعمتی و لا یجهل حقی. یطلب رضای لیله و نهاره. و أما الحیاة الباقیة فهی التی یعمل لنفسه حتی تهون علیه الدنیا و تصغر فی عینیه و تعظم الآخرة عنده و یؤثر هوای علی هواه و یبتغی مرضاتی (و یعظمنی) حق عظمتی و یذکر علمی به ویراقبنی باللیل و النهار عند کل سیئة و معصیة و ینفی قلبه عن کل ما أکره و یبغض الشیطان و وساوسه. لا یجعل لابلیس علی قلبه سلطاناً و سبیلاً. فاذا فعل ذلک أسکنت فی قلبه حباً حتی أجعل قلبه لی و فراغه و اشتغاله و همه و حدیثه من النعمة التی أنعمت بها علی أهل محبتی من خلقی و أفتح عین قلبه و سمعه حتی یسمع بقلبه و ینظر بقلبه الی جلالی و عظمتی و أضیق علیه الدنیا و أبغض الیه ما فیها من اللذات و أحذره من الدنیا و ما فیها کما یحذر الراعی غنمه من مراتع الهلکة. فاذا کان هکذا یفر من الناس فراراً و ینقل من دار الفناء الی دار البقاء و من دار الشیطان الی دار الرحمن.
یا أحمد! لأزیننه بالهیبة و العظمة فهذا هو العیش الهنی ء و الحیاة الباقیة. و هذا مقام الراضین.
ای احمد! آیا می دانی زندگی گوارا و حیات جاوید چیست؟
عرض کردم: نمی دانم ای خدا من.
فرمود: زندگی گوارا آن است که صاحب آن با یاد من غافل نگشته، نعمت من را فراموش نکرده و نسبت به حق من جاهل نباشد. روز و شب در پس کسب رضایت من است. و اما حیات جاودان آن است که (صاحب آن) برای خود به گونه ای عمل می کند که دنیا در نظرش بی ارزش و در چشمش کوچک و آخرت بزرگ و با عظمت است و خواسته من را بر خواسته خویش مقدم می دارد و در طلب رضای من است. و حق مرا بزرگ می شمارد و همواره توجه دارد که من نسبت به او آگاه هستم، و شب و روز و هر وقت که می خواهد گناه و معصیتی بکند، می داند که من مواظب او هستم و قلب خود را از هر چه که نمی پسندم پاک می کند و نسبت به شیطان و وسوسه های او کینه می ورزد. و برای ابلیس هیچ راه سلطه و نفوذی در مملکت دل خویش باقی نمی گذارد. وقتی که چنین حالات و روحیاتی پیدا کرد، در قلب او عشق و محبتی می گذارم که قلب و فراغت و اشتغال و تلاش او مختصراً برای من باشد و سخن او را همواره ذکر نعمت هایی که بر اهل محبت خویش ارزانی داشته ام قرار میدهم، و چشم و قلب او را می گشایم تا با گوش جانش بشنود و با چشم قلبش جلال و عظمت من را ببیند. و دنیا را بر او تنگ می گردانم و نسبت به لذتهای دنیایی در او کینه ای به وجود می آورم. و از دنیا او را به گونه ای بر حذر می دارم که شبان، گوسفندان خود را از چریدن در چراگاههای خطرناک و هلاکت آفرین بر حذر می دارد.
پس وقتی که چنین شد به شدت از مردم فرار می کند و از دنیای فانی به سرای باقی و از عالم شیطنت به سرزمین رحمت منتقل می شود.
ای احمد! من چنین کسی را لباس هیبت و عظمت می پوشانم و این است زندگی گوارا و حیات ابدی و این است مقام اهل رضا
انتهای پیام/
