۶۵۱۲۱۵
۴۱۴ بازدید
پدرت را بیشتر دوست داری یا مادرت؟ علم بهتر است یا ثروت؟ بنز یا بی ام دابلیو؟ اول مرغ بوده یا تخم‌مرغ؟ مسی بهتر است یا رونالدو؟
آسمان آبی: پدرت را بیشتر دوست داری یا مادرت؟ علم بهتر است یا ثروت؟ بنز یا بی ام دابلیو؟ اول مرغ بوده یا تخم‌مرغ؟ مسی بهتر است یا رونالدو؟ بی‌شک پاسخ‌دادن به هر یک از این سوال‌ها در طول دوران زندگی‌مان یکی از سخت‌ترین کارهای ممکن بوده است. بعضی از آن‌ها را نمی‌توان از بینشان یکی را برگزید؛ دیگری طرفداران خاص خود را دارد و آن یکی هم به روحیات و طرز فکر افراد برمی‌گردد. داستان مسی و رونالدو هم همین است. هریک هواخواهان خاص خود را دارند و گفتن اینکه کدام از دیگری بهتر است خارج از بحث تکراری اینکه، مقایسه این دو ابرستاره اشتباه محض است؛ کار بسیار دشواری خواهد بود و بی‌تردید برای پاسخ‌دادن به آن باید بخش اعظمی از حقیقت را زیر پا گذاشت.مسی نماینده فرازمینی‌هاست. مطمئنا وقتی او در یکی از بیمارستان‌های روزاریو دیده به جهان گشود، پزشک معالج، به خورخه مسی (پدر لیونل) گفت شما صاحب یک فوتبالیست شده‌اید. مسی با سلول‌های فوتبالی به دنیا آمد. یک ژن برتر واقعی که اعجاز با توپ، در تک‌تک کروموزوم‌هایش ریشه دوانده بود. او سخت لبخند می‌زند. دیر عصبانی می‌شود و از کوره درمی‌رود. کم دست به طغیان می‌زند و اهل یاغی‌گری نیست. این‌ها نشانه‌های یک انسان عادی به نظر نمی‌رسد. بی‌شک هیچ‌کس در این کره خاکی اگر در جایگاه لئو بود این‌قدر محجوب نبود. کریستیانو رونالدو انسان است. او نماینده مردمی است که با تلاش و کوشش بی‌حد و اندازه به جایگاه یک فراانسان رسیده است. او از زیر صفر و در محله‌های فقیرنشین سانتوآنتونیو با پدری دائم‌الخمر آستین همت را بالا زد و به اینجا رسید. او از جنس خودمان است. عصبانی می‌شود و از کوره درمی‌رود. فریاد می‌زند و طغیان می‌کند؛ مانند سلبریتی‌ها به خودش می‌رسد و راه دلبری کردن را به‌خوبی بلد است. حال با این اوصاف آیا زمان آن نرسیده که این مقایسه لعنتی را فراموش کنید؟!
ال‌کلاسیکوی دویست‌وسی‌وششم در لانچ‌تایم شنبه 23 دسامبر در ورزشگاه برنابئو برگزار شد و این‌بار کاتالان‌ها بودند که موفق شدند حریف قدرتمند خود را با نتیجه 3 بر صفر شکست دهند و فاصله‌شان را به عدد 14 برسانند و بعد از چند ناکامی این‌بار در چنین تقابل بزرگی لبخند را به هوادارانشان تقدیم کنند. در این دیدار، رونالدو فروغ همیشگی را نداشت و مسی با یک گل و یک پاس گل همه کار برای تیمش انجام داد. «ال ام تن» با گلی که زد رکوردهای زیادی را ثبت کرد. هم با 526گل گرد مولر کبیر را پشت سر گذاشت و بهترین گلزن تاریخ با لباس یک باشگاه شد؛ هم بیست‌وپنجمین گل خود در تاریخ ال‌کلاسیکو را به ثمر رساند و از دسترس رونالدو دورتر شد؛ هم با زدن 15گل در برنابئو نشان داد این ورزشگاه چقدر برایش آمد دارد و... همه این‌ها در حالی رخ داد که چند روز قبل رونالدو موفق شده بود جام باشگاه‌های جهان را بالای سر ببرد و بهترین گلزن تاریخ این مسابقات لقب بگیرد و با چهار قهرمانی به‌عنوان پرافتخارترین بازیکن تاریخ این رقابت‌ها هم معرفی شود. همین چند روز قبل، رونالدو برای پنجمین‌بار توپ طلای جهان را دشت کرد و در یک کامبک فراموش‌نشدنی با مسی مساوی شد. می‌بینید؟ این دو ابرقهرمان هر روز رکورد می‌شکنند؛ بی‌وقفه، بدون معطلی، بی‌هیچ نشانه‌ای از خستگی یا اشباع شدن. حتی توپ طلا هم نمی‌تواند بین آن‌ها یکی را انتخاب کند و فعلا خودش را 10بار بین این دو به تعداد مساوی تقسیم کرده است؛ آیا زمان آن نرسیده که این مقایسه لعنتی را فراموش کنید؟!
مدت‌هاست که هفت پرتغالی و 10آرژانتینی رابطه سرد گذشته را کنار گذاشته‌اند. مسی از حالت انزوای ذاتی‌اش بیرون تنیده و دیگر گاردی با روابط اجتماعی ندارد؛ رونالدو هم غرور و تندخویی سابق را کنار گذاشته و متواضع‌تر شده است. هر دو به وجود یکدیگر عادت کرده و متوجه شده‌اند بدون حضور دیگری، این همه پیشرفت در کارشان به وجود نمی‌آمد. آن‌ها فهمیده‌اند خواه‌ناخواه مکمل یکدیگرند. به همین بازی آخر توجه کنید؛ ابتدای مسابقه برخورد گرمی با یکدیگر داشتند. در جریان بازی یک‌بار شوت مسی به‌صورت رونالدو برخورد کرد و خیلی سریع پسر کاتالانی به هوای دلجویی به‌سمت کریستیانو رفت. چند دقیقه بعد و زمانی که لئو روی زمین افتاده بود، رونالدو به سمتش رفت و کمک کرد تا از جا بلند شود. با این اوصاف، آیا زمان آن نرسیده این مقایسه لعنتی را فراموش کنید؟!
سال 2004 جوانک آرژانتینی موفق شد لودویک ژولی فرانسوی و آماده را از ترکیب بارسا به مرور زمان کنار بزند و در 17سالگی جوان اول اردوی کاتالان نام بگیرد؛ در آن زمان، هنوز مسی اجازه حضور در لالیگا را نداشت و فقط در اروپا به میدان می‌رفت. در همان فصل، رونالدو در لباس من‌یو با موهای مش‌شده در نیمه دوم بازی‌های تیم فرگوسن به زمین آمد و با تکنیک نابش دلربایی کرد و گاهی این گلایه را به وجود نمی‌آورد که چرا سرآلکس به این پدیده پرتغالی بیش از این میدان نمی‌دهد. حالا از آن روزها قریب به 14سال می‌گذرد. به چشم‌برهم‌زدنی رونالدو در آستانه 33سالگی قرار گرفته و مسی هم وارد چهارمین دهه زندگی‌اش شده است. باور اینکه این دو در روسیه آخرین جام‌جهانی خود را به احتمال فراوان تجربه خواهند کرد آزاردهنده است؛ تصور اینکه مسی و رونالدو باشند و فرد دیگری به جای آن‌ها توپ طلا ببرد، بی‌حرمتی به حساب می‌آید و جفایی است از عاشق در قبال معشوق؛ دیدن روزی که این دو مرد تاریخ‌ساز کم بیاورند و ضعف‌هایی در بازی‌شان هویدا شود تحمل‌ناپذیر است. با همه این اوصاف، به سال‌های آخر فوتبال این دو نفر نزدیک می‌شویم. دیگر معلوم نیست چه زمانی چنین اعجوبه‌هایی رو بیایند و ما را مسحور و میخکوب کنند. زمان زیادی برای تماشای ایستگاهی‌های منحصربه‌فرد رونالدو، پاس‌های معرکه مسی، خوشحالی‌های خاص سی‌آر سون، پا به توپ‌های ویرانگر لیونل و گل‌های تمام‌نشدنی‌شان، باقی نمانده است. آن‌ها دیر یا زود کفش‌های‌شان را می‌آویزند و شماره‌های‌شان به افراد دیگری می‌رسد. پس چه بهتر که به جای مطرح کردن سوال‌هایی نظیر اینکه مسی بهتر است یا رونالدو؟ بیاییم با حفظ طرفداری از هر یک، با دیدن لحظه به لحظه بازی‌شان یک دل سیر لذت ببریم و از بودن در عصری که این دو دلربایی می‌کنند شکرگزار خداوند باشیم.
حال فارغ از علاقه شخصی به هر یک از این دو اسطوره، مانند وقتی که می‌پرسند پدرتان را بیشتر دوست دارید یا مادرتان؟ در پاسخ به این سوال که مسی بهتر است یا رونالدو؟ باید گفت هر دو!
