همه با احساسی که هنگام دیدن یک فیلم ترسناک به ما دست می دهد آشنایی داریم. تنگی نفس، قلب در حلق و ناتوانی از خواب شبانه. حس خوشایندی نیست. اما همیشه هم دوست داریم یک فیلم ترسناک دیگر ببینیم. این علاقه شاید از خود فیلم ترسناک نیز ترسناک تر باشد.
واقعیت این است که هرچه اعتقادات مذهبی ما کمتر باشد، علاقه ی ما به این حوادث ماورا الطبیعه بیشتر می شود. پس آیا می توان نتیجه گرفت که نیاز ما انسان ها به اعتقاد باعث چنین علاقه ای می شود؟ یعنی اگر دین نداشته باشیم، به ارواح و بشقاب پرنده ها و ... اعتقاد پیدا می کنیم؟ اگر از خدا نترسیم، پس باید از ارواح بترسیم؟
برخی فکر می کنند که باور عامل این علاقه نیست، بلکه ناباوری است. ما داستان های ترسناک را دوست داریم، چون می دانیم واقعی نیستند و اینکه سرانجام پایان می پذیرند.
ترس به میزان کم چیز خوب است. سوار قطار مرگ شهر بازی می شوید، چون می دانید بالاخره به پایان می رسد. درها گشوده شده و دوباره به روشنایی قدم می گذارید.
نکته اینجاست که ممکن است هرگز ندانیم چرا اینقدر عاشق ترساندن خود هستیم. اما به هر حال خود عمل ترسیدن رضایت بخش است، وگرنه به هیچ عنوان راضی به تماشای این گونه فیلم ها نمی شدیم.
ترسیدن سیستم بدن شما را پر از آدرنالین میکند حتی اگر چیزی که تجربه می کنید، اصلا ترسناک نباشد. اگر یک سوسک پلاستیکی روی زمین ببینید، بدن شما خود به خود فعل و انفعالاتی که هنگام دیدن یک سوسک واقعی رخ می دهد را تجربه می کند. حتی ممکن است جیغ بکشید، یا پا به فرار بگذارید. اصلا خنده ندارد و شادی آور نیست؛ اما اگر روی محرک ترس خود کنترل بیشتری داشته باشید و سوسک مورد نظر را بررسی کنید، می فهمید که چیزی برای ترسیدن نیست؛ بنابراین، لبخند می زنید و از تولید اندورفین در بدنتان لذت می برید.
بنابراین شاید باز هم پاسخ در ترشحات شیمیایی بدن ما باشد. یعنی کسانی که از این فیلم ها لذت می برند روی محرک خود کنترل دارند و دیگرانی که از داستان های ترسناک متنفرند، خیر.
