شب های عشق ورزیدن به محرم و امام حسین «ع»
محرم هرسال می‌آید و همه ي مردم برای امام حسین و یارانش سوگواری می‌کنند, حماسه اي که امام حسین آفرید و تا به حال گرامی داشته میشود. آفتاب محرم برمی اید و کربلای دل را در پرتو خود می سوزاند. سرخی بیرق ایستادگی از گلدستة دست ها بالا میرود و در باد به حرکت در می اید.
عطر شهادت مشام را می‌نوازد و چشم ها در انتظار طراوت اشک به تماشا می‌نشیند. عقربه زمان روی نقطة پنجم عشق قفل میشود. خواب ها از چشم هاي خسته می گریزد و حسینیة سینه ها سیاه پوش میشود. آری محرم شده و انتظار لباسهای مشکی به سر آمده هست. این شبها باید به سوگ نشست. هر شب به سوگ ستاره اي از آسمان حسین«ع».
هر یک از شب هاي محرم به اسم یکی از شهدا یا شخصیت ها یا وقایعی مرتبط با جریان کربلا اسم گذاری شده هست. اسم گذاری این شبها با گذشت زمان صورت گرفته و واضع خاصی ندارد. اینکار از طرف مداحان و ذاکران اهل بیت و بر زمینه جایگاه شهیدان کربلا, نزدیکی هر یک از آن ها به نقطه همبستگی بخش کربلا یعنی امام حسین«ع» و هم آهنگی شور و التهاب مراسم و روضة آنان با مرکز شورآفرین شب عاشورا صورت گرفته هست.
شب اول; مسلم بن عقیل
مسلم, اولین شهید واقعة کربلاست. شهادت او کمی پیش تر از پیشامد کربلا رخ داده هست و شب اولیه ماه محرم به پاس فداکاری و جان فشانی هاي این سفیر شهید راه سرخ, شب حضرت مسلم بن عقیل اسم نهاده شده هست. مسلم الگوی محبت و وفاست. او عاشقی دل باخته بود که تا آخرین لحظه از عشق پاک خود به حسین«ع» دست بر نداشت و در بحبوحه بی وفایی کوفیان به مولایش وفادار ماند.
شب دوم; ورود به کربلا
امام حسین«ع» روز دوم محرم سال 61ه ق به سرزمین کربلا وارد شد. به دلیل همین روز دوم محرم, روز ورود به کربلا اسم گذاری شده هست. روز دوم, سمبل استقامت هست. اباعبدالله الحسین«ع» از همان نخست حرکت با حوادث مختلفی روبه رو شد. از بی وفایی کوفیان گرفته تا تعقیب شدن از جانب سپاهیان دشمن. با این حال از ادامة راه منصرف نشد و همچنان استواری ورزید. حسین«ع» آموزگار بزرگ استقامت هست.
شب سوم; حضرت رقیه«س»
رقیه«س» دردانة سه ساله حسین بن علی«ع» هست. اسم مبارک او در برخی از کتاب هاي تاریخی و مقاتل نقل شده هست و برخی دیگر مثل ریاض الاحزان از او با اسم فاطمه صغری یاد کرده اند. رقیه«س» در روز سوم صفر سال 61ه ق در سفر اهل بیت به شهر شام از جهان رفته هست. احتمالاً اسم گذاری روز سوم محرم به اسم این بانوی کوچک به این انگیزه بوده که در گرماگرم سوگواری دهه اول, از مظلومیت او یادی شود.
حضرت رقیه الگوی تربیت صحیح هست. با تدبر در جملات کوتاهی که او هنگام مشاهده سر بریدة پدر به زبان آورده به خوبی میتوان دریافت که این طفل از چه معرفت والایی برخوردار بوده هست.
شب چهارم; حضرت حرّ«ع»
شب چهارم سوگواری محرم اختصاص به یکی از شهیدان سربلند کربلا یعنی حربن یزید ریاحی دارد. گرچه این شب را به فرزندان حضرت زینب نیز منسوب کرده اند. حر الگوی توبه و حقیقت جویی هست. او در نخست برخورد با امام حسین«ع» چنین جایگاه وارسته اي نداشت و به گفتة خودش مأمور بود و معذور
اما ادب و تواضع حر در برابر سالار شهیدان, سبب رهایی او شد. حر با ژرف بینی, حق را بر باطل ترجیح داد و پیشانی پشیمانی بر سجده گاه توبه فرود آورد. حر, خوشگل ترین الگوی توبه برای خطاکاران هست.
شب پنجم; حضرت زهیر«ع» و…
این شب مثل شب چهارم میان چند شهید کربلا مشترک هست. شب پنجم به حبیب بن مظاهر و حضرت عبدالله بن حسن طفل هشت سالة امام مجتبی«ع» نیز منسوب هست. عبدالله«ع» در تعداد آخرین شهیدانی بود که پیش از شهادت امام حسین«ع» در ظهر عاشورا به شهادت رسید.
زهیر, الگوی عاشقی کربلاست. او تا چند روز پیش, از ملاقات حسین«ع» هراس داشت, اما پس از آن که به خیمه امام گام نهاد, هراسش به عشقی جاودانه بدل شد. بارقه نگاه حسین«ع» چنان در جانش اثر کرده بود که از همه ي هستی خود گذشت و از جهان و خانمان گسست. او در این راه چنان پیش رفت که به یکی از فرماندهان سپاه آن حضرت تبدیل شد.
شب ششم; حضرت قاسم«ع»
شب نوجوانان عاشورایی, شب روضه قاسم بن الحسن«ع» . وقتی امام حسین«ع» سخن از شهادت یارانش به میان آورد, نوجوان سیزده ساله کربلا از عمو پرسید; عموجان ایا من نیز به فیض شهادت نائل میشوم؟ امام وی را به سینه چسباند و فرمود; فرزندم مرگ را چطور میبینی؟
قاسم جواب داد; از عسل شیرین تر!
شهادت طلبی قاسم«ع» و پا فشاری او برای رسیدن به مقصود, زیباترین الگو را برای رهروان خط سرخ شهادت رقم زد.
شب هفتم; حضرت علی اصغر«ع»
علی اصغر«ع» فرزند کوچک امام حسین«ع» و حضرت رباب دختر امرءالقیس هست که با تیر سه شعبة حرمله بن کاهل اسدی به شهادت رسید. مصیبت علی اصغر«ع» برای حسین«ع» جان فرسا بود چنان که گریست و به خداوند عرض کرد; خدایا خودت میان ما و این قوم داوری کن.
آنان ما را فرا خواندند تا یاری کنند ولی برای کشتن ما کمر بسته اند. در این لحظه ندایی از آسمان رسید که; اي حسین«ع» در اندیشه اصغر«ع» مباش, الان دایه اي در بهشت برای شیر دادن به او حاضر هست. شب هفتم, شب رضاست. حسین«ع» برترین الگوی استقامت و رضآیت هست.
او پس از بردباری شهادت همۀ یاران و جوانانش, طفل شیرخوار خود را به میدان آورد. هنگامی که علی اصغر نیز فدا شد بر قضای الهی گردن نهاد و خطاب به خداوند گفت; اي خدا! چون تو این صحنه ها را میبینی بردباری این مصیبت ها بر من راحت میشود.
شب هشتم; حضرت علی اکبر«ع»
علی اکبر«ع» اولین فردی بود که از بنی هاشم به میدان رفت. او فرزند بزرگ امام هست و نزدیک ترین فرد به ایشان. چون غربت پدر را در بین خیل گرگ هاي خون آشام کوفه و شام می‌بیند, از همۀ یاران و افراد خاندان پیشی می‌گیرد و خود را در راه آرمانی فدا می‌کند. او گام به میدان می نهد تا حجت را تمام کند و شوق رسیدن به فیض شهادت را در دل یاران حسین«ع» قوت بخشد. علی اکبر«ع» الگوی سبقت گرفتن در شهادت هست.
شب نهم; شب تاسوعا
ستاره 34 ساله آسمان کربلا و بزرگترین یار و یاور حسین«ع» . عباس یعنی چهره درهم کشیده و این اسم نشان از صلابت و توانمندی سقای کربلا دارد. او فرزند علی«ع» و برادر حسین«ع» بود, با این حال هرگز برادر خود را به اسم صدا نزد. عباس«ع» این ادب و تواضع را تا لحظه پایان بر خود واجب می‌دانست.
او برترین الگوی رشادت بود. زیرا پرچم دار سپاه بود و پرچم را به دست رشیدترین و دلیر ترین افراد لشگر می سپارند. او به اندازه اي محو یار شده بود که بر امواج دل انگیز آب روان, لب هاي خشکیده پرطرفدار خود را در نظر آورد و داغ تشنگی را از یاد برد. رشادت, وفاداری و تواضع عباس«ع» یکی دیگر از برگ هاي زرین عاشورا هست که همه ي را به شگفتی واداشته هست.
شب دهم; شب عاشورا
شب حسین بن علی«ع» الگوی آزادگان جهان. شهامت, ایثار, بردباری, تسلیم, رضا, وفا, تواضع, دلیری و استقامت امواج اقیانوس بی منتهای حسین هست. اگر این شورش چنین درون مایه ارزشمندی از فضایل انسانی را نداشت, اینگونه بر پیشانی تاریخ نمی درخشید. عاشورا اینگونه توانست حصار زمان و مکان را درهم شکند و تاریخ را درنوردد.
