سلامت نیوز: «جمله‌اي در سرود اين برادران عزيز بود:«عرصه كار، عرصه پيكار ماست» این جمله، راست است. کارگر ایرانىِ باغیرت و باشرف، کار را پیکار و مبارزه خود می‌داند. شما با کارتان دارید مبارزه می‌کنید با آن کسانى که می‌خواهند کشور را به ورطه سقوط، رکود و شکست اقتصادى بکشانند. جامعه کارگرى عزیز ما در سرتاسر کشور بداند امروز کارى که شما انجام می‌دهید، کار مجدّانه، کار مبتکرانه، کار مبتنى بر ذوق و سلیقه و شیوايى ذهن ایرانى، یک پیکار و مبارزه است. شما با کارتان دارید با دنیاى استکبار مبارزه می‌کنید؛ این را همه باید توجه داشته باشند». اين بخشي از فرمايش‌هاي مقام معظم رهبري در وصف شأن و منزلت كار و كارگر است كه در 16 اسفند 1389 در جمع كارگران بيان كردند.
به گزارش سلامت نیوز، روزنامه قانون در ادامه نوشت: شرايط اقتصادي كشور با گذشت بيش از 6 سال از اين ديدار، به سمتي رفته‌است كه گره آن جز با دستان پينه‌بسته همين قشر باز نخواهدشد. نام‌گذاري سال 1396 به اقتصاد مقاومتي، توليد و اشتغال از سوي مقام معظم رهبري نيز گواه اهميت كارگران است. به تازگي برخوردي به دور از شأن كارگران زحمتكش در استان مركزي ديده‌شد كه حامي پيام مناسبي براي جامعه ميليوني كارگري نبود. كارگران هپكو و آذرآب اراك كه در اعتراض به حقوق معوق چندماهه خود دست به تجمع زده‌بودند در نهايت با برخورد قهري نيروهاي انتظامي مواجه شدند. كار به جايي رسيد كه حتي مسئول هماهنگي شوراي اسلامي كار اراك در گفت‌وگو با ايلنا (خبرگزاري كار ايران ) گفت كه ديگر حل مشكل كارگران اين دو كارخانه از اختيارات استان خارج شده و بايد مقامات كشوري در قبال آن تصميم‌گيري كنند. آنچه كه بر همگان مشخص شده، نشان‌دهنده آن است كه برخوردي اين‌گونه با مسائل كارگري نه‌تنها مشكل را حل نخواهد كرد بلكه مشكل را به سمت وخامت پيش خواهد برد. موضوعي كه بيش از پيش اهميت آن مشخص شده خلأ ايفاي نقش سنديكاها در حل‌وفصل اين قبيل مسائل است. اگر سنديكا و تشكل‌هاي صنفي فعال باشند، بي‌شك شاهد اعتراضات اين چنيني نخواهيم بود. چرا كه سنديكا و تشكل‌هاي كارگري، حلقه ارتباطي ارگان‌هاي حوزه كار و كارگران است و اگر نقش آن جدي گرفته شود كار به اين‌جا كشيده نخواهد شد.
در همين راستا و براي بررسي وضعيت كارگران كشور، «قانون» با محمدرضا بادامچي، نماينده مجلس و نايب رييس كميسيون اجتماعي گفت‌وگويي داشت كه مشروح آن را در ادامه مي‌خوانيد.
در اتفاقات اخير اراك بهتر نبود كه نيروهاي انتظامي وارد مساله نمي شدند و به تبع آن برخورد قهري با كارگران صورت نمي‌گرفت؟
مسائل كارگري مربوط به اصناف است و نبايد با آن‌ها به شكل سياسي و انتظامي برخورد شود، در غير اين صورت اين مسائل مورد سوء استفاده سايران قرار مي‌گيرد و وضعيت رو به وخامت خواهد گذاشت. در محيط‌هاي صنفي، وقتي معضلي بوي سياسي مي‌گيرد بايد با هوشياري خودمان، مانع از حاد شدن آن شويم و آن را به همان قالب مشكلات صنفي تبديل كنيم، نه اينكه بر حاشيه‌ها دامن بزنيم. حتي زماني كه احساس مي‌شود مساله‌اي اجتماعي، جنبه سياسي به خود خواهد گرفت، بايد با اقدامات مناسب خود جلوي وخامت مساله را بگيريم و آن را به همان معضل صنفي درون كارگاهي تغييرشكل دهيم . نبايد با برخورد نظامي، حل اين مشكلات را به افرادي واگذار كنيم كه الفباي مسائل كارگري را نمي‌دانند و پاي آن‌ها را به محيط كارگري باز كنيم.
در اين قبيل مسائل نبايد درايت بيشتري داشت، تا شاهد چنين مسائلي نباشيم؟
اين مسائل به سنديكاهاي كارگري برمي‌گردد. سنديكاها بايد با اقدامات خود آن را حل‌وفصل كنند و مانع كشيده شدن اين مشكلات به خارج از صنف و كارگاه بشوند. اين مسائل، اجتماعي و صنفي است و نبايد نيروهاي زحمتكش انتظامي به اين مسائل ورود كنند. همان‌گونه كه آن‌ها نيز تمايلي به وارد شدن به اين مسائل ندارند ولي ضعف ما، تشكل‌هاي صنفي است كه نيروهاي انتظامي را وارد قضيه مي‌كند. كسي غير از تشكل‌هاي صنفي نمي‌تواند به حل اين مشكلات كمكي كند.
كم‌كاري وزارت تعاون، كار و رفاه اجتماعي عامل حادشدن اين مشكلات صنفي نيست؟
نمي‌توان گفت كه تمام اين معضلات به وزارت كار مربوط است. ضعف فعاليت صنفي سبب شده كه عملكرد ضعيف‌شان حتي بر بدنه وزارت كار نيز تاثيرگذار شود. آن‌ها هستند كه بايد با وزارت كار ارتباط برقرار كنند و قبل از حادشدن مشكلات، آن را حل‌وفصل كنند. اين نكته را در نظر بگيريد كه ضعف صنف‌ها، به بيرون اصناف نيز كشيده مي‌شود. مطرح نكردن مشكلات با وزارت كار و روي هم جمع شدن اين مسائل، سبب بروز اين اتفاقات از درون مي‌شود.
قوت گرفتن سنديكاهاي كارگري به‌عنوان نقش واسطه بين اصناف و وزارت كار، چه ميزان در بهبود شرايط كارگران موثر است؟
از نظر قانون، شوراي اسلامي كار و انجمن‌هاي صنفي براي اين موضوع در نظر گرفته شده‌است. دست انجمن‌هاي صنفي بازتراست و هر كارگر مي‌تواند به عضويت آن درآيد. با قدرت چانه‌زني كه دارند مي‌توانند در فرآيند مديريت كارفرمايان موثر و به آن‌ها در مسائل مختلف مشورت دهند. هيچ قيد و شرطي براي تشكيل آن‌ها و شرايط فعاليت‌شان وجود ندارد. شوراي اسلامي كار نيز شوراهايي هستند كه توسط ادارات كار، نظارت بر آن‌ها صورت مي‌گيرد و در سطح استان نيز خانه كارگر بر فعاليت آن‌ها نظارت دارد. ولي در مجموع، انجمن‌هاي صنفي در فعاليت خود آزادتر هستند و هيچ‌كس غير از خودشان ناظر بر عملكردشان نيست. انجمن‌هاي صنفي وقتي در درون واحد، ضعيف عمل مي‌كنند به‌دنبال مقصر براي اين عملكرد كمرنگ خودشان در بيرون از تشكل مي‌گردند.
برخوردهاي امنيتي در تضعيف آن‌ها نقشي نداشته‌اند؟
نمي‌توان آن‌ها را مقصر دانست. وقتي افراد بخواهند تشكلي داشته باشند منعي براي آن‌ها وجود ندارد و با افزايش قدرت چانه‌زني آن‌هاست كه ديگر شاهد اين مسائل نخواهيم بود.
