نینتندو برنده بی چون و چرای نسل پیش بازی های ویدیویی بود. اما میراث ایواتا، مدیر فقید نینتندو، در نسل هشتم با تهدیدی جدی رو به رو شد.
کنسول Wii U هرگز نتوانست موفقیت اجداد خود را تکرار کند، در نتیجه چشم بادامی ها درست در میانه نسل، از کنسول جدید سوییچ رونمایی کردند.
سوییچ راه درازی را در پیش دارد. سونی با پلی استیشن 4 چند سالی است که بر دنیای کنسول حکمرانی می کند، مایکروسافت نیز با پروژه اسکورپیو وعده قدرتمندترین کنسول تاریخ را می دهد.
اما نینتندو از قبل به ما ثابت کرده که برای موفقیت نیازی به کنسول با سخت افزار قوی و یا بازی های اکشن پر ادعا ندارد.
آیا سوییچ می تواند محبوبیت گذشته نینتندو را احیا کند؟ بن کوچرا (Ben Kuchera)، نویسنده وبسایت پولیگان، در مطلبی کوتاه به بررسی وضعیت حاضر کنسول تازه نفس نینتندو می پردازد.
در ادامه، مطلب آقای کوچرا را می خوانیم.
من مدت زیادی غرق بازی کردن Mario Kart 8 Delux شدم، آن هم در یک روز سخت و طاقت فرسا.
پیش از این، نسخه های دیگری از این سری روی کنسول دستی 3DS منتشر شده بود اما ماریو کارت 8، عنوانی برای کنسول های دستی نیست که تظاهر به واقعی بودن بکند. این نسخه پرچمدار سری در سال 2017 است، با تمامی ویژگی هایی که از آن انتظار دارید و مهم تر از همه، می توانید آن را هر جایی بازی کنید.
از زمان عرضه سوییچ، دیگر توجهی به قفسه مجله کنار دستشویی ندارم. برای من، پرواز بر فراز آسمان تبدیل به نوعی آرمان شهر سورئال شده که در آن روی کامل کردن شراین (Shrine-معبد) های نسحه جدید زلدا تمرکز کنم. روی تخت خوابم نوعی بازوی مفصلی قرار دادم تا حتی قبل از خواب نیز از تجربه Tumbleseed بی بهره نمانم.
آن تبلیغ سوییچ را به خاطر دارید که مردم در جریان رویدادهای اجتماعی با در دست داشتن کنترلرهای جوی-کان به دور صفحه نمایش جمع می شدند و بازی می کردند؟ همان شرایطی که افراد بسیاری از صنعت گیم آن را نشدنی می دانستند؟ امروزه این رویا و تبلیغ به حقیقت پیوسته است.
راه انداختن سوییچ و دادن یکی از کنترلرها به یکی از فرزندانم و بازی کردن Snipperclips در هر زمان و مکانی که باشیم، یکی از شگفت انگیز ترین لحظات گیمینگی است که در چند وقت اخیر تجربه کرده ام. بازی کردن در پارک و یا حتی حیاط پشتی خانه، تجربه ای جادویی است. چه بهتر از آن که بیرون از خانه و در حین لذت بردن از هوای تازه، بازی کنیم.
من به عملکرد سوییچ بسیار تردید داشتم، مخصوصاً به خاطر بازی های کمی که نینتندو برای عرضه کنسول در نظر گرفته بود. هنوز هم سوییچ از جهات بسیاری ناقص است و اگر علاقه ای به بازی های انحصاری و ساخت نینتندو نداشته باشید، انتخاب بازی مناسب کمی سخت خواهد بود.
اما حالا با گذشت زمان از عرضه سوییچ و از بین رفتن آن حس تازگی، این کنسول پس از ساعت ها بازی کردن، آن حس راحتی و تطبیق پذیری خود را نشان می دهد.
نکته جالب در مورد شگفتی و موفقیت سوییچ آن است که همه ما می دانستیم تمامی این اتفاقات رخ می دهد. این همان کارهایی است که این کنسول برای آن طراحی شده، نینتندو در تلاش بود تا مرز میان کنسول های خانگی و دستی را کمرنگ کند.
نقد های کنسول مثبت بودند، هر چند سیستم عامل با چند مشکل ابتدایی مواجه بود و حالا خرید سوییچ بدون گشت و گذار در بازار و داشتن کمی شانس، تقریباً غیر ممکن است.
اما تمامی زحمات نیتندو ارزش آن را داشته است. بازی کردن Breath of the Wild روی تلویزیون و سپس سوییچ کردن آن به حالت دستی و قابل حمل، آن هم تنها در یک یا دو ثانیه، دست کمی از یک ترفند شعبده بازی بی نقص ندارد.
نینتندو سخت افزاری عرضه کرده که کاربرد های مختلف و راه های متفاوتی برای بازی کردن با آن وجود دارد و من متوجه شدم که دوستان، خانواده، همکاران و خود من تقریباً از تمامی این روش ها استفاده می کنیم.
در حالی که مایکروسافت با فریاد ادعای ساخت قدرتمندترین کنسول تاریخ، محکم روی طبل می کوبد، نینتندو ممکن است از پشت و پنهانی گوی رقابت را از چنگ ردموندی ها و سونی در آورد، آن هم با تغییر تعریف کنسول و نحوه بازی کردن و تعامل با آن.
آن ها گویی دو کنترلر را به یک آیپد وصل و دستگاهی خلق کرده اند که هیچکس حتی جرات تلاش برای ساخت آن را ندارد و نتیجه زحمات نینتندو، بی مزد باقی نمانده است.
من همچنان از زبان افراد بسیاری می شنوم که از قدرت سخت افزاری پایین سوییچ شکایت می کنند. اما از آن سمت، بسیاری دیگر می گویند که چقدر خوب است سری Mario Kart قدم به مسیر واقعی گذاشت.
من پیوسته از مردم سوال می کنم که آیا آن ها کنسول سوییچ خود را به همان اندازه زمان خرید، دوست دارند و دیگر به شنیدن یک پاسخ عادت کرده ام. لبخندی از رضایت و شوق روی صورت آن ها نقش می بندد. بسیاری از مردم، سر خود را به آرامی تکان می دهند که می توان از آن مفهومی چون «آره، من به شکل خطرناکی درگیر سوییچ شده ام» را برداشت کرد. آن ها چهره ای را به خود می گیرند که می گوید: «زمانی که از دستشویی بیرون آمدم، متوجه شدم که غذا حاضر شده است.»
به نظر می رسد دوران مشکلات کنترلر جوی-کان (قطع شدن ارتباط جوی-کان سمت چپ) و نقص های سخت افزاری سوییچ را پشت سر گذاشته ایم یا حداقل این ایرادات دیگر بزرگ و برجسته نیستند.
محدودیت های انتقال فایل های ذخیره بازی ها هنوز بی معنی و مسخره هستند اما تجربه لذت بخش و با کیفیت بازی ها روی سوییچ، آتش این نارضایتی ها را دارد خاموش می کند. نینتندو بار دیگر خود را در موقعیتی یافته که امور ساده را سخت می کند اما کارهای دشوار، بسیار، بسیار آسان به نظر می آیند.
با عرضه بازی های بیشتر، احتمالاً سوییچ پله های موفقیت را با سرعت بیشتری طی کند چرا که حتی با وجود لاین آپ عرضه خوب، هر عنوان جدیدی که برای این کنسول منتشر می شود، محبوبیت آن را افزایش می دهد.
سوییچ کنسولی است که روی آن نسخه جدید زلدا، بهترین ماریو کارت و دنباله سری Splatoon را خواهید یافت. مردم دارند عاشق استفاده از این سخت افزار می شوند و منتظر هستند تا بازی های بیشتری بخرند.
معمولاً این بازی ها هستند که باعث فروش کنسول می شوند، نه آن که خود کنسول با ارائه تجربه ای خاص و لذت بخش به نقطه فروشی بدل شود. نینتندو در جهت دیگر حرکت کرده، بازی ها به خاطر سوییچ هستند که به فروش می رسند.
سوییچ نحوه بازی کردن ما را تغییر داده و نینتندو نیز پاداش تفکر و زحماتش را می چشد. تمامی آن تبلیغات پر سر و صدا به حقیقت پیوسته اند و من نمی توانم خوشحال تر از این باشم.
