به گزارش پایگاه 598 به نقل از حامد یامین پور - گروه فرهنگی رجانیوز، روایت قصه های حماسی و شیرین در سینما کار چندان ساده ای نیست و از این جهت از ابتدا انتخاب فیلمنامه ای که بنای نمایش این اخوال را بر پرده سینما داشته باشد شجاعت فراوانی می خواهد که البته منیر قیدی به دلیل سال ها فعالیتش در سینما از آن برخوردار بوده است.
فیلم «ویلایی ها» در میان دلمشغولی های فراوانی که در سینمای ایران وجود دارد و در میان انبوه قصه های ناکجا آبادی در حال اکران در سینما قصه ی جذابی را از درون تاریخ معاصر مردم سرزمینمان روایت می کند که بهترین روزهای زندگی خود را با تلخ ترین حماسه ی شیرین پس از انقلاب اسلامی سپری کردند. اتفاقی که اگر چه در به وحود آمدنش نقشی نداشتند اما در اینکه آن را تبدیل به حماسه ای باشکوه کنند نقش اول بودند.
اثری همچون «ویلایی ها» این امکان را به مخاطب می دهد که خود را در میان مدلی از زندگی ببیند که این روزها مطلقاً فرصت تجربه آن را ندارد. روزگاری که در آن همه چیز متفاوت از امروز اتفاق می افتاده است و روابط انسانی در اوج سادگی و زلالی محیطی خاص برای زندگی ایجاد کرده بودند.
نزدیک شدن به شخصیت همسران رزمندگان 8 سال دفاع مقدس ما را با گنجینه ای از اسرار روزهای جنگ آشنا می کند. روایت این زنان در واقع بیان تمام چالش ها و اتفاقاتی است که خانواده ی رزمندگان با آن دست به گریبان بودند و همه ی آن ها به صورت مستقیم در احوالشان اثر می گذاشته است.
از این جهت به نظر می رسد که ریشه ی برخی از سرنوشت های فرزندان رزمندگان را باید در همان روزها جست و جو کرد . اینکه چرا و به چه جهت در روزهای صلح عده ای از آن بچه ها به دنبال غنیمت ها هستند و به طور کلی با پدرانشان تفاوت دارند و یا بعضی دیگر نجیبانه نسبت به وضع موجود سکوت پیشه کرده اند.
در کنار این، اوج همکاری و همراهی زنان که از روحیه ی زنانه ی آن ها ناشی می شود و دنیای امروز در سال های اخیر جلوی بروز آن ها را گرفته است را در این فیلم شاهد هستیم . دورهمی های زنانه و انجام فعالیت های مختلف به صورت جمعی فضای گرمی را به وجود می آورد که فرزندان این مادران نیز به لحاظ عاطفی از آن بهره مند می شوند.
البته فیلمساز به دلیل تمرکز فراوانی که بر روی روایت جمعی زنان داشته از پرداختن دقیق به هر کدام از شخصیت ها به صورت جداگانه بازمانده است. گذشته ی شخصیت ها و نسبت هر کدام با وضعی که در آن قرار دارند تا انتهای فیلم مجهول می ماند و همین مسئله همچون سدی در برابر احساسات مخاطب می ایستد و در لحظات کاملاً احساسی فیلم او را سرگردان می کند.
با این حال توجه فراوان منیر قیدی به جزئیات روابط زنانه و مادرانه و قرار دادن انبوهی از جزئیات و اشاره های مختلف به مدل زندگی زنان توانسته است اتمسفر دقیقی برای فیلم بسازد. اتفاقی که باعث می شود کاستی های شخصیت پردازی تاحدودی به چشم نیایند و مخاطب ارتباطش را به فیلم حفظ کند.
همین ویژگی ها باعث شده تا ما با سبکی از زندگی در فیلم مواجه شویم که ای روزها حالتی نوستالژیک و صرفاً خاطره انگیز پیدا کرده اند. دلسوزی برای هم نوع، همکاری در انجام فعالیت های مختلف و حتی عاشق شدن با همان شیرینی خاصش که از پس حیا می آید. همه و همه خاصیتی متفاوت به این فیلم می دهند.
بدون شک در سال هایی که آثار دفاع مقدسی بی کیفیت فراوان تولید شده اند «ویلایی ها» در کنار چند فیلم دیگر می تواند امیدی برای سینمای دفاع مقدس و احیای آن باشد. سینمایی که با انبوه قصه ها حتماً توان رقابت با سایر ژانر ها در اکران را دارد. چرا که سینما به قصه زنده است و تاریخ معاصر ایران هم گنجینه ای از قصه های جذاب و شنیدی دارد.
