داروهای ضدتیروئیدی، خط اول درمان پرکاری تیروئید در دوران بارداری به شمار می روند. پروپیل تیوراسیل(PTU)، متی مازول(MMI) و کاربی مازول(CMI) در دوران بارداری مورد استفاده قرار گرفته اند. مکانیسم اثر آنها کاهش ارگانیفیکاسیون ید، پدیده جفت شدن مونویدوتیروزین‌ها و دی یدوتیروزین‌ها و در نتیجه کاهش تولید هورمون‌های تیروئید است.
همچنین، پروپیل تیوراسیل می تواند مانع از تبدیل T4 به T3 در نسوج محیطی شود. تمام داروهای ضدتیروئیدی، قادر به عبور از جفت هستند و می‌توانند باعث مهار عملکرد تیروئید جنین شوند. میزان اتصال پروپیل تیوراسیل به آلبومین سرم بیشتر بوده و از نظر تئوری به نظر می‌رسد که میزان انتقال جفتی آن از متی مازول کمتر باشد.بررسی‌ها نشان می دهد که میزان عبور هر دو دارو از جفت یکسان بوده و تفاوتی بین میزان سرمی هورمون‌های تیروئیدی در خون بند ناف نوزاد در مادرانی که متی مازول یا پروپیل تیویوراسیل استفاده می‌کنند وجود ندارد. از طرف دیگر، مصرف متی مازول در دوران بارداری در کشورهایی که پروپیل تیوراسیل ندارند با عارضه خاصی توام نبوده است. بنابراین، توصیه به تجویز پروپیل تیوراسیل به عنوان تنها داروی انتخابی در دوران بارداری، منطقی به نظر نمی‌رسد. با این وجود توصیه می‌شود که در سه ماهه اول بارداری پروپیل تیوراسیل داروی انتخابی باشد و به دلیل احتمال ضایعات شدید کبدی از ابتدای 3 ماهه دوم بارداری، پروپیل تیوراسیل به متی مازول تغییر یابد. در بسیاری از کتب مرجع توصیه شده که داروهای ضدتیروئیدی در دوران شیردهی تجویز نشوند. به طور کلی مصرف پروپیل تیوراسیل با دوزکمتر از 300 میلی‌گرم در روز در دوران شیردهی، می‌تواند بدون عارضه تلقی شود. سپید
