اگر تفکیک دوگانه سیاستمداران ارزش گرا با سیاستمدار عملگرا (پراگماتیست) را در عرصه سیاست بپذیریم می توان جلیلی و روحانی را نماد تام و تمام این دو دسته نامید.
۱.جلیلی به جرات در بین نسل دوم سیاستمداران پساانقلابی شخصیت کم یاب است. او بدون شک در سر طیف سیاستمدارانی قرار دارد که سیاست ورزی و کنش سیاسی را بر مبنای قواعد و چارچوب انقلاب اسلامی پی میگیرد.
سیاستمداری که برگ برنده انتخابات ۹۲ را در جیب داشت ولی منافع ملی را بازیچه منافع شخصی نکرد. برای وی کار ساده ای بود؛ کافی بود تنزل از اصول و منافع ملی را در آلماتی چاشنی مذاکرات میکرد و بلافاصله از جلسه بیرون می آمد و در برابر دوربین با لبخند میگفت: «تحریم ها ترک خورد»
۲. از سوی دیگر روحانی در دسته سیاستمداران عملگرا یک نماد کامل است. در دهه های مختلف عرصه سیاست پساانقلابی، سیاست ورزی روحانی نشان از مطلوبیت «نتیجه بر ارزش ها و مبانی» دارد روزی مطلوبیت «امر سیاسی» او را در دل جریان جامعه روحانیت مبارز قرار می دهد و روزی عرصه سیاست او را به ائتلاف با اصلاح طلبان می کشاند شاید گزاره «توافق بد بهتر از عدم توافق است» که در طول مذاکرات هسته ای استراتژی دولت روحانی را تشکیل می داد را مصداق نگاه پراگماتیستی به عرصه سیاست و کنش سیاسی معطوف به حفظ قدرت دانست.
۳. نتایج انتخابات ۲۹ اردیبهشت چه پیروزی جریان مومن انقلابی باشد چه شکست باشد آنچه مهم است ارائه الگوی کاملی از سیاست ورزی انقلابی در دهه چهارم انقلاب خواهد بود که از سوی نماد جریان انقلابی پیگیری می شود؛ سیاست ورزی که کنش معطوف به قدرت را اصالت نمی دهد و آرمان ها و منافع انقلاب را پای سیاست بازی و تنزل از ارزش ها ذبح نخواهد کرد اگر ثمره حضور جلیلی در انتخابات همین باشد کافی است...
بهروز یاوری
دانشجوی دکتری علوم ارتباطات اجتماعی
