کودک ۱۴ ساله است. در روز بارانی در داخل یک چادر خوابیده بود چند پتوی سربازی هم روی خود انداخته بود و به خواب عمیق رفته بود.چهره اش معصومانه بود و شباهت عجیبی با چهره شهدا داشت.
پتو را روی او کشیدم تا سرما او را اذیت نکند.دلم برایش سوخت در مسیری که انتخاب کرده است باید انقلابی باشد تا انقلابی بماند. بعد ها او را افراطی و تند رو و ساندیس خور معرفی خواهند کرد .همان کسانی که در کاخ ها می نشینند و برای مردم زجر کشیده نسخه شکم سیری می پیچند.
برای خدمت به زائرین و مسافرین بدون گرفتن مزد و مواجیب کار می کند. از او پرسیده شد که چه کسی تو را وادار به آمدن کرده است می گوید :در مکتب عاشورا و علوی از شش ماهگی سرباز هستی تا پیرمرد ۱۰۰ ساله.
همه ما باید بیاییم انقلاب نیاز به ما ندارد بلکه ما نیازمند انقلاب درون خود هستیم
چقدر زیبا تحلیل می کند مسایل دوز را از بهترین دانش اموزان مدرسه خود نیز است
عشق به خمینی و رهبری دارد و می گوید امام را باید با چشم دل دید نه با چشم سر مشکل ما این است که خدا را با عقل بشری می سنجیم نه با عقل بصیرت و چشم دل.
به همین دلیل از روزی که انسان به دنیا آمد خدای متعال فریاد بصیرت سر داد و پیامبرانشان هم ان را فریاد زدند به راستی بصیرت چه ارتباطی به معصومیت دارد.
